به گزارش شیرازه،  مظلومیت عرصه فرهنگ، دردی دیرین و غیر قابل انکار است که تداوم آن، موجب می شود حال و روز سرمایه معنوی نسل های جوان هر روز کمتر و کمتر شود.

کافی است یک خواننده پاپ اراده کند در شیراز یا هرکجای دیگر کشور کنسرت برگزار کند. فارغ از غنای موسیقایی اثر و میزان فرهنگی بودن آن، بسیاری از متولیان امر فرهنگ دست به کار می شوند تا این اتفاق رخ بدهد. اینکه اثر تولید شده تا چه حد دربرگیرنده فرهنگ و مفاهیم ناب ایرانی و یا اسلامی است و یا اینکه اثر تولید شده چه بار مفهومی مناسبی را به مخاطب منتقل می کند، معمولا کمتر مورد توجه قرار می گیرد و همه چیز پشت سر مجوز داشتن یا نداشتن اثر و بزرگی اسم صاحب اثر گم می شود.

در این وانفسای فرهنگی، اگر اثری فاخر تولید شود انتظار این است که همه متولیان فرهنگی که دوست دارند موسیقی نیز در سبد فرهنگی جامعه قرار داشته باشد، فارغ از تفاوت نگاه ها و سلایق سیاسی پای کار بیایند و آن را به رسمیت بشناسند و مردم را دعوت به دیدن و تماشای آن کنند.
در روزهایی که گذشت، شیراز میزبان "سومین جشنواره ملی آواها و سرودهای حماسی بسیج" بود.

اتفاقی مهم که کمتر برای شهری غیر از پایتخت رخ می دهد و میزبانی شیراز می توانست دستاوردهای فراوانی برای شهر شعر و ادب داشته باشد اما این بار هم مظلومیت فرهنگ، کار دست هنر متعهد داد و این جشنواره، با عدم همراهی و سردی برخی متولیان فرهنگ همراه شد.
این نوشتار پایان نمیابد جز در اعتراض به مدیرکل محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس و دیگر معاونان محترم که علیرغم آنکه انتظار می رفت، با این جشنواره ملی موسیقایی که هم در برگیرنده هنر متعهد بود و هم می توانست نیازهای فرهنگی نسل جوان را به خوبی پوشش دهند همراهی نکردند و تنها به در اختیار دادن یک تالار هنری اکتفا کردند تا جایی که در برخی محافل فرهنگی این سوال مطرح بود که آیا دکتر بهزاد مریدی این جشنواره را تحریم کرده است؟!

به راستی وقتی نگاه ها و دسته بندی های سیاسی و جناحی و دلخوری های مرسوم عالم سیاست، پایش را به ساحت فرهنگ باز می کند و بر روی مناسبات آن تاثیر می گذارد آیا انتظار این که اوضاع فرهنگی جامعه روز به روز بهتر شود انتظار گزافه ای نیست؟