به گزارش شیرازه، اگر امروزه به زندگی روزمره توجه نکنیم و کمی به عقب برویم می بینیم که یکصد سال پیش از این خوردن برنج به 1001 دلیل که اکنون زمان بحث آن نیست، به زمان هایی خاص تعلق داشت، مثلا شکرپلو (شیرین پلو) را شب های اعیادی همچون نیمه شعبان و دیگر اعیاد طبخ می کردند، البته امروز هنوز مادربزرگانی هستند که به این رسم پایبندند و آن را اجرا می کنند.

میوه ها در فصلی می آیند و در سایر فصول گیر نمی آیند البته این روال بر اساس اتفاقات طبیعی است نه روال سردخانه ای و گلخانه ای؛ هستند خوراکی هایی که برای یک فصل سرو می شوند و یا به زمانی خاص اختصاص دارند، به طور مثال زولبیا و بامیه از خوراکی هایی است که فقط در ماه مبارک رمضان گیر می آید و طبخ می شود، البته هر شهری شاید و حتما خوراکی هایی برای ماه رمضان دارد که کم کم به بوته فراموشی سپرده می شوند.
مردم شیراز، یک نوع حلوای را به نام «ترحلوا» در ایام ماه مبارک رمضان تهیه می کنند که پای ثابت سفره های افطاری و سحری آنان است.
 
این خوراکی شیرین که با ذائقه شیرازی ها عجین شده، فرق این حلوا با بقیه حلواهائی که نشاسته دارن در اینست که یک حالت ژله ‌ای دارد و این به خاطر اون آرد برنجش مثل ژله لرزان هست، این ترحلوا به دو رنگ سفید و زعفرانی درست و به قطر تقریبی هفت سانت لوزی لوزی بریده و یکی سفید و یکی زرد کنار هم چیده می ‌شود.
برخی از مغازه ها، ترحلوا را به گونه ای درست می کنند که اگر دیر به مغازه سر بزنی، ممکن است با دست خالی به منزل بازگردی، مغازه عبدالعلی چوگانی از این دست، مغازه هاست، او که عمر خود را در پزندگی صرف کرده می گوید: مردم برای تهیه خوراکی هایی همچون حلیم بادنجان، کشک بادنجان، آش سبزی و آش ماست به مغازه پزندگی مراجعه می کنند.
وی ادامه می دهد: اینکه تامین بخشی از شیرینی سفره افطار مردم به عهده ات باشد، کاری جذاب و نیک است.
 
ترحلوا با ترکیبی از نشاسته، آرد برنج، شیر، آب، گلاب، شکر، زعفران درست می شود که باید در زمان طبخ مدام این مواد به هم زده شود.
با پایان یافتن ماه مبارک رمضان، باید از زولبیا و بامیه و ترحلوا به مدت یک سال خداحافظی کرد.