حاج مرتضی نماد پاسدار الهی و انقلابی
همیشه در ذهن داشتم که آیا هنوز نسل پاسداران ابتدای انقلاب و مدیران جنگ تحمیلی زایش داشته است یا خیر؟ آیا هنوز کسانی چون شهیدان همت، باکری، شیرودی، بروجردی و بابایی هستند که بتوان به آنها نگریست و سیمای علوی را در عمل دید؟
به گزارش شیرازه، اواخر آبان‌ماه ۱۳۹۸ و به دنبال بی کفایتی و بی تدبیری دولت همچون روزهای اول انقلاب و آغاز جنگ تحمیلی بود که دشمن فرصت نفوذ مجدد به جامعه را پیدا کرد و با کمک اشرار خسارت و ضربه ای را به نظام وارد نمود.
برای مدیریت خشم های صحیح مردم و گرفتن فرصت سواستفاده از دشمن، نیروهای نظامی و انتظامی وارد عرصه شده که حاج مرتضی نیز یکی از آنها بود که همچون مولایش دغدغه مند و خار در چشم و استخوان در گلو راهی خیابان شد تا نعمت امنیت را نصیب مردم کند، نعمتی که وظیفه بود و باید ایجاد می کرد نه چون وظیفه اقتصاد که باید دولت اجرا می کرد و اکنون نه تنها اجرا نکرده، بلکه دارد حوزه ماموریتی او را نیز دچار مشکل می کند.
حاج مرتضی فرمانده بود و دارای نیروهایی که از او فرمان می برند و لازم نیست، خودش در وسط میدان باشد و می تواند از راه دور فرمان داده و آنها با دل اجرا کنند.
اما حاج مرتضی از آن فرماندهان نبود که در دفتر خود بنشیند و دستور دهد، او باید خود در میدان معرکه باشد و صحنه را مدیریت کند، او آمد بین نیروهایش و حتی جلوتر از آنها رو در رو با اشرار ایستاد همچون شهیدان همت و باکری که اول خود به خط دشمن می زدند و سپس از آنجا فراخوان نیرو می دادند، و این نکته شباهت حاج مرتضی با پاسداران انقلابی است.
از سوی دیگر حاج مرتضی جای پای شهید بروجردی مسیح کردستان نیز گذاشت، به نیروهایش گفت که به سمت آنان شلیک نکنید و حمله نبرید، آنها مردم هستند و باید خودشان اشرار را از جمع خودشان اخراج کنند. از اینرو بدون سلاح بین آنها رفت و چون مسیح کردستان آنها را به آغوش کشید و صورتشان را بوسید که نگذارند اوضاع از این بدتر شود. آری باز سیره پاسداران دیروز در فرمانده امروز خود را نشان داد.
اگر او می خواست بزند و بکشد، آنچنان که دشمنان خارجی و بی بصیرتان داخلی می گویند، می توانست از راه دور به ایستد و به سمت اشرار شلیک کند، اما چنین نکرد و رفت تا بدون هزینه خونین غائله را ختم کند، حتی اگر خون خود را چون مولایش علی با شمشیر نفاق تقدیم کند که چنین نیز شد، چون شهید بروجردی.
آری هستند هنوز پاسدارانی که نشان می دهند آنها شجاع، مردمی و دلسوز هستند و قبل از آنکه نظامی باشند، نیروهای فرهنگی هستند. نیرویی که حتی بستر مجروحیت نیز نمی تواند آنها را از میدان به در کند، چون شهید برونسی که با مجروحیت نیز فرماندهی می کرد و نیروهایش را مدیریت، تا بعد از تخریب اشرار آنها مجددا بسازند.
«حاج مرتضی خسروانی فرمانده سپاه ناحیه احمد بن موسی (ع) شیراز بود که در اغتشاشات اخیر زمانی که بین مردم بود و با آنها صحبت و گفتگو می کرد، با شمشیر یکی از اشرار به قفسه سینه اش دچار مجروحیت جدی شد.»
حاج مرتضی میان حادثه سیل سعدی فروردین ماه
سید محسن هاشمی
انتهای پیام/
نظرات بینندگان
