دوران تحصیلاتم برای روزنامه های محلی و منطقه ای مطلب میفرستادم و آغاز دوستی ام با یکی از نوابغ هنری و رسانه ای استان یعنی ابراهیم شیشه گر نیز از همان زمان بود. یادم می آید اواخر دهه 70 که هنوز چندسالی از رونمایی نسخه ادوبی ایندیزاین نگذشته بود، وی روزنامه مان را با ایندیزاین میبست و صفر تا صد تولیدمحتوای آن را نیز انجام میداد.

تا اینکه در دانشگاه در نشریات چل کلاغ(طنز)، بامداد، صفیر، ایرانی، و... پله پله پیش رفتم و سردبیر شدم و سپس مدیر مسوولی نشریاتی چون گل پسر(طنز)، چپدست و... را برعهده گرفتم. از اساتیدی چون دکتر اسلامی ندوشن، استاد زرویی نصرآباد سردبیر گل آقا و ... تقدیر شدم و همزمان به صورت حرفه ای مدارک روزنامه نگاری، آموزش خبرنگاری، آموزش نویسندگی، صفحه آرایی، آموزش مدیریت رسانه، شعر و داستان، را از خانه مطبوعات وزارت فرهنگ و ارشاد یا از واحد نشریات وزارت علوم اخذ نمودم تا در کنار کار تجربی به صورت حرفه ای نیز در کارم خبره شوم.

همزمان برای نشریات حرفه ای و روزنامه ها نیز یادداشت میفرستادم تا اینکه در نمایشگاه مطبوعات و به سبب حضورم در غرفه خبرگزاری ایسنا با مجله خانواده سبز آشنا شده و مدتی با این مجله که در آن برهه پرمخاطب ترین مجله ایران بود همکاری کردم. به مرور به خبرنگاری، گزارشگری، دبیری سرویس، دبیری هیات تحریریه، معاونت سردبیری، سردبیری نشریات اردیبهشت، ، نگین فارس، ماهرویان، سرو،جام جم، توریسم و باران پرداختم و میدان رسانه را انگار از سربازی تا سرداری طی نمودم و در این مدت الف تا یای کار حرفه ای را از اساتیدی چون احسان انصاری که اکنون از بهترین نویسندگان پایتخت و چهره شناخته شده رسانه ای کشوراست و همچنین ازایرج سی سختی که به حق یکی از بهترینهای این حیطه در استان فارس است و البته به سبب صراحت بیان و شهامت زبان و استقلال فکری و آزادگی اندیشه اش هیچگاه سهمش را از سپهر پر ستاره ی اسمان خبر شیراز نگرفته فرا گرفتم. استاد بزرگ دیگرم در این حیطه دکتر بهمن حاجات نیا بود که به حق نفراول استان فارس در راهبری و کار تشکیلاتی و در واقع نخبه مدیریتی و رسانه ای استان فارس است و خیلی نکات نانوشته از ایشان فراگرفتم. تا اینکه در شهر شهره به شعر و شعور و فرهنگ، شیرازِ ناز و جنت طراز که قطب رسانه ای فارس است با قاف قله مطبوعات که بزرگترین دانشگاه رسانه ای ایران است یعنی خبر جنوب آشنا شدم. اشنایی با استاد حسین واحدی پور مدیر این امپراطوری رسانه ای که در عین استقلال فکری توانسته موسسه خبر را به عنوان برترین موسسه خبری رسانه ای بخش خصوصی کشور برساند علاقه مرا به این حیطه دوچندان کرد و پس از حضور در نشریات وزین این مجموعه یعنی روزنامه خبرجنوب و روزنامه توریسم و حضور در نمایشگاه مطبوعات به نمایندگی از مجموعه خبر و پس از همکاری با هادی قندی تهیه کننده برتر تلویزیونی در برنامه خوشاشیراز و اقدام به مصاحبه با سلبریتی ها، نهایتا پس از انکه به اوج اقناع درونی و رسانه ای رسیدم خود راسااقدام به ثبت مجوز رسانه و نشریه و سایتی به نام " خوشاشیراز" در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نمودم و 5 شماره آن را نیز تا به امروز به چاپ رساندم.

اینکه آسمان و زمین را طرحی نو دراندازم و هوایی تر و تازه تر و پاک تر و بهتر از آنی که اکنون است بدمم. حداقل برای جامعه کوچک اطرافیانم و مردم شهرم.

انتظارم شکیبایی و بالا بردن سعه صدر مسوولین است چون واقعا هدف بسیاری از گزارشگران و خبرنگاران و عکاسان گره گشایی و کمک به مسوولین است نه مچ گیری. انتظارم از مردم نیز این است که همراه با همه ی موجها نشوند و گاهی نیز خود جریان سازی کنند البته پس از اینکه فکر خود را با مطالعه عمق بخشیدند. بررسی صحت و سقم و اصالت اخبار و مطالبی که همه روزها صدها مورد از آنها به مردم می رسد و بسیاری از آنها توسط فیک نیوزهای و دشمنان ایران ساخته و پرداخته شده و عامل نفرت پراکنی و تفرقه و نا امیدی محض هستند و متاسفانه با یک فوروارد به راحتی نشر حداکثری میایند و پرهیز از نشرآنها نیز دیگر خواسته من است.

تغییر ذایقه مردم و نابودی 25 عدد از کسب و کارهای اصیل و ملموس و با پیشینه بر اثر حاکم شدن فضای دیجیتال بر تمام امور که ناشی از نیاز بشر به دسترسی آسان و سریع به اخبار و اطلاعات و نیازهایش است تاثیر گذارترین خبری است که شنیده ام. خبری که جهان را وارد عصری طلایی و جدید اما فاقد بسیاری از نوستالژیهایش میکند.

مهم و تلخ ترین خبر زندگی ام که هنوز در برابر باورش مقاومت میکنم خبر شهادت دوست 25 ساله و عضو خانواده مان در مرز بین عراق و سوریه بود. مدافع حریم وطن و حرم، "شهید محمد مهدی فریدونی"که پاک و مخلص ترین فردی بود که در زندگی ام میشناختم و تمام حقوق و پس اندازش را طی وصیتی به مسجد محل و جهت تهیه جهیزیه و... به خانواده های نیازمند بخشید.اما مهمترین و در واقع تلخ ترین و تاثربارترین خبری که سال گذشته شنیدم خبر شهادت سردار سلیمانی بود. با وجود اینکه سیاسی نیستم واز فضاهای سیاسی نیز دوری میگزینم خبری شوکه کننده بود که بامداد آن جمعه ای که ریس جمهور مث همیشه خواب بود، برای لحظه ای بر روی صفحه گوشی ام این خبر را دیدم وآن قدر برایم غیر منتظره بود که به خیال خام اینکه در خواب به سر میبرم به ادامه خوابم پرداختم و صبح مجددا با آن جو سنگین مواجه شدم و فهمیدم جهان چه تکان بدی خورده است.

فارغ از هرگونه دیدگاه سیاسی(که ندارم)، قاسم سلیمانی آخرین یا بهتر است بگویم بزرگترین سردار ملی و قهرمان دینی میهنی عصر ایران در یک سده اخیر بود.با وجود نگاه نقادانه و مصلحانه ام به داخل کشور وانتقادات راهبردی ام به شیوه مدیریت و حکمرانی خیلی از مسوولین، اما در مورد ایشان باید بگویم افزایش اقتدار و هژمونی و نفوذ منطقه ای ایران و بسط دادن عمق راهبردی کشورمان در منطقه و پیدا کردن متحدانی متعهد و وفادار درون کشورهای ناپایدار منطقه از عراق که غرق خون و اتش است تا بیروت که باروت سرتاسرش را گرفته بزرگترین خدمتی بود که قاسم سلیمانی به ما کرد و در واقع دشمنی دشمنان ما را درون کشورهای خودشان دفع کرد. امنیت نسبی که اکنون داریم هدیه خون شهدای جنگ تحمیلی همچون خلیل سلیمی، شهدای حریم وطن چون محمد مهدی فریدونی و فراتر از همه سردار سلیمانی است.

فارس دارای زبده ترین عکاسان و خبرنگاران در کشور است. این را اغلب دوستان تهرانی ام می گویند.امااولین دلیل تنزل سطح کیفی گزارشهای استانی این است که سطح فکری ما به فکری سطحی تنزل یافته و رسانه های ما به جای جریان سازی، انتقادات سازنده وگره گشا، کمک به توسعه متوازن شهر و استان و کشورمان ، اغلب درگیر روزمرگی که مرگ یک رسانه است شده اند. مشکلات معیشتی اهالی رسانه که از شریف ترین اقشار جامعه هستند اجازه خردنقادانه و اندیشه ورزی را از انها گرفته و خیلی از اهالی رسانه را تا سرحد روابط عمومی ادارات، از نگاه مطالبه گرانه دور نموده است.بی عدالتی و ناامنی شغلی که حاکم باشد و دستمزد که اندک باشد و اغلب نباشد، زبان و زمانمان را به جای تهیه گزارشی جامع و تحلیلی به سمت کپی برداری اخبار می چرخاند.

به شرطی که هرچه میگوید دل تنگمان را، شما هم نشر بدهید. سال 99 دارد به نیمه خود نزدیک می شود و امید که در سال 99همای سعادت برعقابِ عداوت پیروز گردد و عدالت همه گیر شود و وجود پرمهرش سایه گستر گردد و هوایی تر و تازه تر به ویرانشهر ِکرونا زده ی ایران بدمد و باران رحمت الهی و باران امید و آرزوهای ناب بر لبهای پر عطش و ترک خورده ی کویر این مرزو بوم باریدن بگیرد و بارقه ها و کورسوی امید، آرام آرام ما راازتنگنای تاریک و راکد شب به پهنای صبح صادق روشنایی رهنمود نماید و نشاط وشور را دردلها زنده کند و تبسم بهار بر قهقهه عبوس زمستان پیروز گردد و شیرازمان که شیرازه ی تمدن و عشق و امید و شهر هزاران شهید است دیگر بار نگین شهرهای جهان شود.