فردوسی اسطوره ادبی ماندگار ایران/ناجی بزرگ زبان فارسی

فردوسی شاعر و اسطوره ادبی ماندگار ایرانی است که به باور تمام اساتید ادبیات و زبان شناسان جهان ناجی زبان فارسی بود.

به گزارش سرویس فرهنگی شیرازه،تقویم ورق می خورد و روزها و ماه ها و سال ها مثل باد می گذرند. خیلی چیزها در این میان رنگ کهنه‌گی می گیرند و شاید در میان غبار فراموشی گم شوند؛ اما از کنار برخی از همین کهنه‌گی ها نمی شود به راحتی گذشت و نادیده شان گرفت.

وقت آن است که برای لحظاتی نگاهی به تقویم مان بیاندازیم و یکی از مهم ترین رویدادهای سال را به یاد آوریم، روزی که به نام «روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی» در قاب چشمان تان حک می شود. شاعری که توجه جهانیان را به خود جلب کرده و زبان شان را به تحسین اثر جاودانه اش، شاهنامه، واداشته است.

۲۵اردیبهشت به افتخار سراینده شاهنامه و به پاس زحماتی که برای فرهنگ و ادب فارسی کشیده، به نام روز بزرگداشت فردوسی و پاسداشت زبان فارسی نامگذاری شده است.

همه ساله در این روز مراسم ویژه ای برگزار و یاد این شاعر بزرگ زنده نگه داشته می شود. کسی که زبان فارسی را حفظ کرد و همچون میراثی ارزشمند برای آیندگان به جا گذاشت و به باور بسیاری از زبان شناسان و اساتید ادبیات، در دنیا ناجی زبان فارسی بود.

زبان را یکی از مهم‌ترین عناصر شکل‌گیری یک هویت مشترک می‌دانند.

زبان به عقیده اکثر فرهنگ‌ شناسان ، مهم‌ترین عنصر فرهنگی برای ایجاد هویت جمعی است که پیونددهنده مردمان ایران‌زمین در طول اعصار بوده، فراز و نشیب‌های بسیاری را از سر گذرانده و در این میان شاعران ما سهمی مهم و دوران‌ سازی در این تحولات بر عهده داشته‌اند. در واقع شاعران در ادوار مختلف، پاسداران زبان فارسی بوده‌اند.

یکی از نگهبانان ارزشمند زبان فارسی، فردوسی است که اثر درخشان او " شاهنامه " اهمیتی غیرقابل انکار در حفظ زبان فارسی و هویت ایرانی داشته است.

فردوسی، شاعر پرآوازه و اسطوره ادبی ماندگار ایران

ابوالقاسم حسن فرزند علی طوسی» معروف به فردوسی متولد سال ۳۱۹ هجری شمسی در روستای باژ از توابع طبران طوس خراسان، است که به حق یکی از بزرگترین سخن‌سرایان ایرانی لقب گرفته است. شهرت جهانی فردوسی، به‌خاطر کتاب شاهنامه است که وی سرودن آن را از دوران جوانی آغاز کرد.

به گفته فردوسی، سرودن شاهنامه، سی سال طول کشید. این اثر جاویدان فردوسی که در شمار بهترین آثار حماسی عالم است، در حدود پنجاه هزار بیت دارد و تاکنون به زبان‌‏های مختلف دنیا ترجمه شده است. بر اساس گفته های تاریخی؛ 25 اردیبهشت روزی است که فردوسی سرودن شاهنامه را بعد از 30 سال به پایان رساند و به همین علت امروز روز بزرگداشت فردوسی و پاسداشت زبان فارسی نام گرفته است.

فردوسی سخن‌سرایی وطن‌پرست و در میهن‌خواهی استوار بود. این باور پایدار او از جای جای شاهنامه و به ویژه از شور فردوسی در ستایش ایران و نژاد ایرانی به خوبی آشکار است. او از تاریخ نیاکان خود و داستان‌ها و افسانه شاهان و تاریخ ایران آگاهی و یا به دانستن آن‌ها شوق و دلبستگی فراوان داشت و تا هنگامی که گرفتار فقر و تهیدستی نگشت، یعنی مال و ثروت نیاکانی را بر سر کار شاهنامه نگذاشت، به دربار شاهان و جایزه‌های ایشان چشم نداشت.

از ویژگی‌های فردوسی؛ پاکی زبان و عفت اوست. در تمام شاهنامه یک واژه و یا یک عبارت غیراخلاقی دیده نمی‌شود و پیداست که فردوسی بر خلاف بسیاری از شاعران، از آلوده کردن خود به هزل و زشتی‌ها کناره‌گیری داشته‌ و هر جا که به فراخور داستان‌ سرایی مطلب شرم‌آمیزی می‌بایست نقل کند؛ بهترین و نازک‌ترین عبارت‌ها را برای آن یافته است.

مهم‌ترین هدف بزرگداشت فردوسی، حفظ اهمیت یادبود و معرفی هرچه بیشتر این شاعر بزرگ و اثر سترگش در زبان و فرهنگ ایران زمین، بلکه تمام سرزمین‌های فارسی زبان و همچنین نقش مهم این شاعر بزرگ در نجات زبان فارسی است.

به منظور اطلاع از نقش تاثیرگزار وی در حفظ زبان پارسی خبرنگار شیرازه به سراغ محمود رضایی دشت ارژنه استاد دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شیراز رفته است.

وی در ابتدا عنوان کرد: در دورانی که اعراب به ایران هجوم آوردند و خیمه زدند به تدریج از دین اسلام و قرآن منحرف شده و به یک برتری نژادی روی آوردند.

رضایی با بیان اینکه عرب ها ایرانیان را به کار وا می داشتند و عرب را بر عجم برتری می دادند، اظهار کرد: اما ایرانیان با گذر زمان نهضت هایی را شروع کردند و با سرودن شعر و غزلیات سعی کردند مسلحانه و از لحاظ فرهنگی رشد روز افزون اعراب را بگیرند، در همین راستا فردوسی از اشخاصی بود که منصوب به سرودن است.

رئیس انجمن ترویج ادبیات فارسی ایران شعبه استان فارس همچنین با بیان اینکه فردوسی در حساس ترین وضعیت ممکن غیرت ورزانه شعر سرود، گفت: فردوسی مردانه و با غیرت ورزی ۳۰ سال از بهترین دوران شکوفایی خودش را به سرودن شاهنامه صرف کرد و با تلاش فراوان آگاهانه در این حماسه فاخر جهانی تا حد امکان از واژه های عربی کمتر استفاده نمود تا بتواند از زبان عربی جلوگیری نماید.

عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز ادامه داد: فردوسی خوشبختانه موفق به محکم کردن پایه های زبان فارسی شد و شاهنامه را که یکی از بزرگترین گنجینه های زبان فارسی است را نوشت.

وی در پایان بیان کرد: فردوسی و همسنگرانشان با این حماسه سرایی ها کمک کردند که زبان فارسی حفظ شود و این یک رویداد فرخنده ایی است که در ایران رخ داد.

سخن آخر

فردوسی یکی از شخصیت های بزرگ ایران است که به این راحتی ها نمی توان از کنار نامش و خدمتی که به مردم این سرزمین کرده، گذشت. روز بزرگداشتش بهانه ای ست تا بیشتر این شاعر عزیز را بشناسیم و از اینکه رد پای چنین مرد بزرگی در تاریخ مان است بر خود ببالیم.

انتهای پیام/ف

گزارش خطا

برچسب ها: شیرازه ، فارس ، فردوسی

نظرات بینندگان