به گزارش سرویس اجتماعی شیرازه، سحرگاه امروز و درست ساعاتی پس از لحظه شهادت حاج قاسم عزیز آنقدر دلتنگ سردار بودم که بی قرار و دل آشفته قلم برداشتم تا چند سطری در قالب یادداشت تقدیم روح بلند سردار دلها کنم.

 سلام سردار، می دانم که اکنون حالت خوبِ خوب است.

از صبح سومین سالروزی به تو سلام می دهم که دشمن با خباثت و سنگدلی تمام تو را از ما که نه، از جهانی که با بودنت آرامش داشت گرفت.

دلمان تنگ است برای بودن های بی ادعایت، برای بودنی که آرامش و اطمینان را ساکن قلبمان کرده بود، اما اکنون که سه سال است که از رفتنت می گذرد، هنوز غمگینم که چرا تو را دیر شناختم و ندانستیم که در برابر لشکر عظیم سلم و تور دشمن، تنها تو بودی که دلمان را قرص می کردی و خاطرمان را آسوده. تو به شهادت رسیدی و ما در فراغت خون می گرییم، اما چه کنیم که سردارمان و سید شهدای مدافع حرم باز نخواهد گشت.

باورمان نمی شود که ایرانمان دیگر سردار سلیمانی ندارد و امروز در سومین سالگرد از دست دادنت، ایران و ایرانی به سوگ نشسته اند و برای فراغت می گریند.

ولی ای کاش زودتر و فقط کمی زودتر تو را می شناختیم، حالا دیگر با این آوازه بلند نامت مطمئنم که اگر غرب یکی مثل تو را داشت برای ابد خیالش راحت بود.

اگر غرب یکی مثل تو را داشت تمام سینماهایش را به خط می کرد تا همه دنیا را خبردار کند.

اگر غرب یکی مثل تو را داشت، مدارسش کتابهایی با سرفصل چگونه حاج قاسم شویم آغاز می شد.

اگر غرب یکی مثل تو را داشت قطعا مدیرانی در تراز نامت را به خط می کرد تا هر صبح و شام در کلاس اخلاق ، رفتار، مدیریت و ایستادگی ات درس بیاموزند و در جامعه شان آن را ترویج دهند.


اما افسوس که ما داشتیم و زود نشناختیم.

نویسنده :سمیه رعیتی

انتهای پیام/س