به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه تحلیلی خبری «شیرازه»، امام هادی (ع) در روستای صریا که در یک فرسخی مدینه قرار داشت، در روز سه‌شنبه، نیمه ذی‌الحجه دیده به جهان گشود. پدر بزرگوارش نام او را علی نهاد.
 
 پیش از آنکه امام هادی (ع) به امامت برسد، پدرش، امام جواد (ع) در فرصت‌های مناسب به امامت و جانشینی او تصریح کرده بود. برای مثال، آن هنگام که در سال 220 هجری از مدینه به‌سوی بغداد می‌رفت، یکی از یاران حضرت به نام اسماعیل بن مهران پرسید: امام بعد از شما کیست؟ آن حضرت در پاسخ فرمود: «امر امامت پس از من به عهده پسرم علی (امام هادی) است».
 
 یکی از کارهای مهم امام هادی (ع) که امامان اهمیت بسیاری به آن می‌دادند، حفظ خط فکری و فرهنگی تشیع و جلوگیری از ترویج اندیشه‌های مخالفان بود. این کار به تربیت شاگردان برجسته و تشکیل حوزه علمیه و تدریس فقه و عقاید اصول اسلامی نیاز داشت که در عصر امام باقر و امام صادق (ع) این زمینه به طور گسترده فراهم شد و سپس امامان دیگر حتی در شرایط بسیار سخت آن را تبیین و دنبال کردند.
 
 
 امام هادی (ع)، قامتی متوسط و چهره ای گندم گون داشت .
 
 معروف است که هر آدم غمناک که بر سیمای او می‌نگریست اندوهش از بین می‌رفت و دلشاد و خرم می‌گشت، او محبوب القلوب و صاحب هیبت بود، اگر دشمن در راه به وی می‌رسید بی‌اختیار فروتن می‌گشت. هنگام راه‌رفتن گام‌ها را کوچک بر می‌داشت، خوش‌چهره و خوش‌بوی بود.
 
 نام و القاب امام علی النقی (ع)
 
 نام امام دهم شیعه علی و کنیه‌اش ابوالحسن می‌باشد، مشهورترین لقب‌های وی نقی و هادی است. گاهی او را نجیب و مرتضی، عالم، ناصح، متقی، امین، طبیب، متوکل می‌گفتند.
 
 مورخان نوشته‌اند که امام هادی نخست لقب متوکل را داشت؛ چون این لقب، نام خلیفه عباسی شد نمی‌خواست هم‌نام خلیفه جنایت‌کار شود؛ لذا لقب متوکل را ترک، و به یارانش سفارش نمود که وی را بدان لقب یاد نکنند، تا مبادا عباسیان گمان بدی درباره او کنند. مشهورترین لقب‌های وی نقی بود که به معنی پاک است.
 
 ولادت امام علی النقی، ولادت امام هادی، تولد امام علی النقی مشهورترین لقب‌های امام علی النقی، نقی و هادی است
 
 فضایل و ویژگی‌های اخلاقی امام علی‌نقی (ع)
 
 امام علی النقی جمیع صفات نیک و مفاخر معنوی را یک جا در وجود داشت.
 
 روابط اخلاقی او با سایرین گوارا و بسی شیرین جلوه می‌نمود، روش او منصفانه و منطبق با اصول عدالت بود، کارهایش شایسته تمجید و تحسین‌انگیز بود؛ زیرا به همراه فضیلت و شرافت بود.
 
 ابن شهرآشوب از رجال حدیث نقل می‌کند که او نیک‌سرشت‌ترین و پاک‌ترین روش را در میان جامعه دارا بود، راست‌گوترین افراد جامعه محسوب می‌شد، شخصیتی بود گشاده‌روی و کامل‌ترین انسان‌های جامعه از نظر اخلاقی به شمار می‌رفت.