کاش یادمان بماند، چه بسیار، آن گونه بر خاک افتادند، تا ما این گونه سر بر آسمان بساییم.
از حضرات کاندیداهای ریاست جمهوری و رییس جمهور فعلی که می گذریم و می رسیم به حضرات کاندیدای شورای شهر لار ، که احساس تکلیف ، آن ها را به زحمت انداخته است، بد نیست یک نسخه از این عکس را قاب گرفته و در دفتر کارشان در (پارک کودک) نصب کنند تا یادشان نرود چه بدهی کمرشکنی به این ملت دارند و چه مسئولیت سنگینی را بر دوش. شاید مفید به حالشان باشد.

قلم را اگر بدست بگیری و در وصف استادت بنویسی ، حس و حال عجیبی دارد و فقط شاگرد این حال و هوا را می شناسد ، زبان ناقص را به کار نمی آید و چشم هایی که در سوگ استاد زیاد می گرید و دیگر طاقتش به سر می رود .

ادعای خبرنگاری و قلم نویسی در رسانه را داریم ، اما حیف که نمی دانیم همان قلمی که بدست می گیریم را بایست مدیون استادمان شهید محمد باقر مجیدی زاده باشیم .

شهیدی است گمنام ، یعنی می توان با یک حساب سرانگشتی حساب کرد ، که این شهید با 2 شهید گمنام واقع در دانشگاه آزاد و 350 شهید دیگر می شوند 352 شهید گمنام شهرمان.

زآن می گویم گمنام چرا که واژه ی گمنامی را از خواهر شهید شنیدم که گفت : پس از شهادت محمد باقر فقط کارکنان شبکه بهداشت و درمان و جمعی از رزمندگانش به دیدار ما آمدندو بس ...

ولی هنوز هم دیر نیست و مجالی باقی ...

شهید مجید زاده از فعالان مطبوعات و خبرنگار بود یعنی حق استادی به گردن همه ی مایی که در این عرصه و روزنامه ی و همه ی روابط عمومی های ادارات لار دارد حداقل به خاطر اینکه همه یی ما حق شاگردی را ادا کنیم سری به خانواده شهید مجیدزاده بزنیم .

دلمان زیادی زنگار گرفته ، فکری به حال خود کنیم ....