حدورسه؛ بازی محلی اهالی نورآباد برای طلب باران
اگر مدتی باران نبارد، بزرگترهای ده، بیل خود را بر دوش گذاشته و به رودخانه خشک می روند و در آنجا (خشک حرار) بازی می کنند: بیل به دوشان شب هنگام در رودخانه خشک حرکت کرده و قسمت هایی از رودخانه خشک را می بندند و طلب باران می نمایند.
به گزارش شیرازه، نورآنلاین نوشت: این بازی به وسیله یک گروه 10 الی 12 نفری و دسته جمعی انجام می گیرد و
بیشتر برای طلب بارندگی آنرا انجام می دهند. در هنگام تاریکی هوا در کوچه ها
با صدای بلند حدورسه وا حدورسه، می گردند.بعد به تک تک خانه های ده سر می
زنند واز صاحب خانه می خواهند چیزی از قبیل آرد، برنج و یا پول به آنها
بدهند...
اگر صاحب خانه به این گروه چیزی نداد شعار حدورسه عوض می شود و به جای آن گفته می شود(حُونی که خُشکه خُشکه پرش چال تیله مُشکه) و یا (حُونی گدا هیچ وَم نَدا) ولی اگر صاحب خانه اجناس طلب شده از سوی گروه را پرداخت کند، این شعار گفته می شود (حُونی گَچی پر همه چی) این بازی در حدود 2ساعت در کوچه های روستا ادامه می یابد و بعد کلیه افراد در میدانی جمع شده و مقدار آرد دریافتی را خمیر کرده و به تعداد افرد چونه می کنند و یکدانه ریگ در وسط یکی از چونه ها می گذارند و از گروه می خواهند که هر کدام، یک چونه از خمیر رابردارند بعد از این (سَلارِ حَدورسِه) مجددا خمیر های چونه شده را یکی یکی در دست آنها بررسی می کند. چنانچه چونه خمیری که ریگ در آن است در دست هر کدام از بازیکنان پیدا شود، او را از صف خارج و بوسیله دو نفر دیگر پای او را به بند می بندند و دو نفر دیگر با چوب دستی به پای او می زنند.
در این بین یکی از ریش سفیدان ده که تماشاگر بازی است نزدیک می رود و ضامن می شود و می گوید: اگه تا سه شب دیگر باران نیامد مرا فلک نمائید. به این صورت او را رها می کنند و پس از آن شیرینی و خرمایی که از خانه ها دریافت شده است بین جمع بازیکنان تقسیم می نمایند و با شادی صحنه بازی را ترک می نمایند.
اگر مدتی باران نبارد، بزرگترهای ده، بیل خود را بر دوش گذاشته و به رودخانه خشک می روند و در آنجا (خشک حرار) بازی می کنند: بیل به دوشان شب هنگام در رودخانه خشک حرکت کرده و قسمت هایی از رودخانه خشک را می بندند و طلب باران می نمایند.
اگر صاحب خانه به این گروه چیزی نداد شعار حدورسه عوض می شود و به جای آن گفته می شود(حُونی که خُشکه خُشکه پرش چال تیله مُشکه) و یا (حُونی گدا هیچ وَم نَدا) ولی اگر صاحب خانه اجناس طلب شده از سوی گروه را پرداخت کند، این شعار گفته می شود (حُونی گَچی پر همه چی) این بازی در حدود 2ساعت در کوچه های روستا ادامه می یابد و بعد کلیه افراد در میدانی جمع شده و مقدار آرد دریافتی را خمیر کرده و به تعداد افرد چونه می کنند و یکدانه ریگ در وسط یکی از چونه ها می گذارند و از گروه می خواهند که هر کدام، یک چونه از خمیر رابردارند بعد از این (سَلارِ حَدورسِه) مجددا خمیر های چونه شده را یکی یکی در دست آنها بررسی می کند. چنانچه چونه خمیری که ریگ در آن است در دست هر کدام از بازیکنان پیدا شود، او را از صف خارج و بوسیله دو نفر دیگر پای او را به بند می بندند و دو نفر دیگر با چوب دستی به پای او می زنند.
در این بین یکی از ریش سفیدان ده که تماشاگر بازی است نزدیک می رود و ضامن می شود و می گوید: اگه تا سه شب دیگر باران نیامد مرا فلک نمائید. به این صورت او را رها می کنند و پس از آن شیرینی و خرمایی که از خانه ها دریافت شده است بین جمع بازیکنان تقسیم می نمایند و با شادی صحنه بازی را ترک می نمایند.
اگر مدتی باران نبارد، بزرگترهای ده، بیل خود را بر دوش گذاشته و به رودخانه خشک می روند و در آنجا (خشک حرار) بازی می کنند: بیل به دوشان شب هنگام در رودخانه خشک حرکت کرده و قسمت هایی از رودخانه خشک را می بندند و طلب باران می نمایند.
نظرات بینندگان
نظرات بینندگان
بايد به عرض عزيزان برسانم هدورسه يك بازي نيست بلكه يك آئين است
لطفا اشتباهتان را تصحيح كنيد
مثل اينكه بگوييم بازي تحويل سال نو!!!