شیرازه: برخورد با رسانه های غیر همسو واقعیتی است که بر خلاف شعارها و ژست های رسانه ای دولت اعتدال اتفاق افتاد. از توقیف هفته نامه یا لثارات تا تذکر به هفته نامه 9 دی و روزنامه وطن امروز همه و همه واکنش هایی بود که در دولت یازدهم روی داد.

رئیس جمهور روحانی که در گزارش 100 روزه خود به مردم از باز بودن فضای فرهنگی جامعه در دوره مسئولیتش خبر داده بود و چند روز قبل گرفتن کارت زرد وزیر ارشاد از مجلس به خاطر اظهار نظرهای جنتی افتخاری برای او دانسته بود به این مساله اشاره ای نکرد که آیا این ملاطفت فرهنگی دولت شامل همه جریانات فکری و فرهنگی کشور می شود یا منحصرا به گروهی خاص تعلق دارد؟! و یا حتی این گل و بلبلی شدن فضا یعنی بی موالاتی فرهنگی و رسانه ای یا به کلامی دیگر لاابالی گری در فرهنگ!

این پایان ماجرا نبود؛ چهارمین دوره جشنواره مردمی فیلم عمار در حالی پایان یافت که چه در مدت تبلیغات و چه در ایام برگزاری آن، وزیر ارشاد دولت یازدهم دست‌اندرکاران این جشنواره مردمی را نه تنها از یک اظهارنظر ساده محروم کرد بلکه افتخار حضور در مراسم افتتاحیه و اختتامیه آن نیز به مردم نداد.

بر هیچ انسان منصفی پوشیده نیست، جشنواره فیلم عمار در این چهار دوره برگزاری توانست سلیقه‌ها و استعدادهای متعهد به انقلاب و نظام را گرد هم آورد؛ هنرمندانی که 90 درصد آنها را جوانان تشکیل می‌دهند، مردم را صاحب اصلی آثار خود می‌دانند و از پتانسیل‌های خاموش هر کوی و برزنی استفاده کرده است.

این یعنی هنر جهادی؛ هنری که بومی انقلاب اسلامی است. جشنواره عمار را باید زاییده انقلاب اسلامی دانست؛‌ چرا که اگر طی این سیو اندی سال بعد از پیروزی انقلاب اسلامی جشنواره یا مسابقه‌ای برپا شد که نام انقلاب و اسلام را یدک بکشد، و حقا و جدا از آرمان‌های انقلاب اسلامی و شهیدان دفاع کند و پیام‌های اسلام ناب را با زبان هنرمندانه به تصویربکشد،‌ جشنواره عمار بوده است.

معاندان و غرض‌ورزان هر چه می‌خواهند قضاوت کنند و به این ادعاها هر قدر که می‌خواهند ایراد بگیرند؛ حقیقت جشنواره‌ عمار عیان‌تر از آن است که غبار نفس بغض‌آلودی بخواهد چهره آن را مخدوش کند.

انقلاب سال‌هاست که انتظار عمارش را می‌کشد؛ اینجاست که بار دیگر به حقانیت سخنان رهبر فرزانه پی می‌بریم که «فتنه» را نعمت خواند؛ شاید اگر فتنه‌ای در کار نبود چهره عمار رخ نمی‌نمود.

جشنواره مردمی فیلم «عمار» کار بزرگی است که در قواره‌ای کوچک آغاز شد، برای همین هم عده‌ای فریب ظاهرش را خوردند،‌ اما چون روح «عمار» به بزرگی انقلاب است، این قواره کوچک رشد خواهد کرد؛ همانگونه که در این 4 سال رشد کرده است و به برکت نیت‌های پاکی که اداره آن را برعهده دارند، بالنده‌تر خواهد شد. 

پربیراه نیست که ادعا کنیم جشنواره فیلم عمار را «مردم» برگزار کردند، بدون مصوبه‌های چند صد صفحه‌ای و اعتبارات چند ده میلیونی؛ مردم با همه بضاعت مقدس‌شان 4 سال است که یک جشنواره فیلم را به بزرگی «عمار» و به تقدس آرمان‌های انقلاب برپا می‌کنند و چشم امیدشان را به دست و لبخند هیچ مسئول و وزیر و مدیری ندوخته‌اند الا یک خداقوت «سیدعلی» که عطر امام‌ دارد و سرانگشت هدایتش راه بهشت را نشان‌ می‌دهد.

اما اینکه چرا مسئولین رده بالای وزرات فرهنگ و ارشاد اسلامی جای خود را در این جشنواره، پر می‌بینند! موضوعی است که نیازی به تحلیل‌های عجیب و غریب ندارد؛ با یک دو دوتا چهارتای ساده می‌شود فهمید که چرا وزیر محترم ارشاد علاقه‌ای به این جشنواره نشان نداده و به مردمی که اداره یک جشنواره فیلم را برعهده داشته‌اند حتی یک خسته‌ نباشید هم نگفته است.

وقتی جناب جنتی بعد از تشریف‌فرمایی در وزارت فرهنگ در نخستین اقدامات شجاعانه و البته فرهنگی خود دستور رفع توقیف ناشر کتاب‌های ممنوعه و خلاف عرف و شرع را صادر می‌‌کند، مهم‌ترین جنجال آغاز دوران وزارتش رفع فیلتر فیس بوک می‌شود که در دوران فتنه 88 نقش رهبری فتنه‌گران را برعهده داشت و آزادی نغمه‌های زنان آوازه‌خوان به دغدغه مهم زهنی جناب وزیر تبدیل می‌شود، پس ده‌ها کار مهم و دغدغه ارزشمند اینچنینی دیگر نیز وجود دارد که قطعا برای جناب جنتی مهم‌تر از جشنواره فیلم عمار است؛ برای همین هم جناب وزیر ترجیح می‌دهد برگزاری آن را به اهلش واگذارد و به دغدغه‌های مهمش بپردازد.

گرچه جنتی پدر در این مراسم حاضر شد ولی پسر وزیرش ترجیح داد مراسم اختتامیه این جشنواره مردمی یک جنتی بیشتر نداشته باشد...