جملات بالا روایتی از سردار شهید حسن یزدانی است. طلبه ای عارف که از نیروهای شجاع و تیزبین اطلاعات عملیات لشکر 41 ثارالله علیه السلام بود و در چهارم اسفند ماه 1364 با مجروحیت بمباران شیمیایی جام شهادت را نوشید و آسمانی شد.

راهش پر رهرو باد.

قاسم خمینی می شوم!

گریه می کرد و اصرار داشت که به جبهه برود. پدرش گفت: تو هنوز بچه ای! جبهه هم جای بازی نیست که تو می خواهی بروی. 
حسن گفت: مگر کربلا قاسم نداشت؟ من هم قاسم می شوم.

تفال به قرآن

اولین بار که حسن می خواست به جبهه برود، آشنایان  دوستان می گفتند: بچه است، نگذارید برود.
اما اصرار حسن من را در یک دو راهی قرار داده بود. به ناچار تفالی به قرآن زدم. این آیه آمد؛ « فضل الله المجاهدین علی القاعدین اجرا عظیما»
به رفتنش رضایت دادم.
می توانم، پس می روم
وقتی عزم جبهه رفتن کرد، به او گفتم: برای تو خیلی زود است. حالا درست را بخوان. گفت: در مقابل فتوای امام که فرموده اند:« هر کس توانایی رفتن به جبهه را دارد، باید برود»، چه می گویید؟
حسن آن موقع 13 سال بیش تر نداشت.

داوطلب

سال 62 تعدادی از بچه های اطلاعات عملیات به شهادت رسیده بودند و این واحد نیاز به بازسازی و جذب نیرو داشت.

حسین یوسف الهی برای جذب نیر با هماهنگی لشکر به میان گردان ها می رفت. به گردان ما که وارد شد چنین گفت: « من نیروهایی می خواهم چابک، مومن، دارای رمز و راز، از خود و خانواده گذشته و از همه مهمتر شجاع باشند.»

دو نوجوان کم سن و سال که هر دو طلبه بودند از بین جمعیت بلند شدند و اعلام آمادگی کردند. حسین با تعجب به چهره ی این دو نگاه کرد. یکی از آن ها خود و دوستش را این طور معرفی کرد:« من حسن یزدانی و دوستم مهرداد خواجویی هر دو طلبه و دارای ویژگی هایی که شما می خواهید، هستیم.» حسین با تعجب نگاهی به چهره ی این دو نوجوان انداخت و عمیقا به فکر فرو رفت. بعد از گفتگو و ارزیابی بود که هر دو وارد واحد اطلاعات عملیات شدند.

شرط ازدواج

پیش از شهادتش صحبت از ازدواج حسن در خانه مطرح شد. وقتی به گوش خودش رسید، گفت: اگر خواستید برای من در این رابطه قدمی بردارید، حواستان باشد تا جنگ هست من رزمنده ام. هر کجا و با هر کس خواستید بحث ازدواج را مطرح کنید این شرط را هم از جانب من بگویید که فردا بحث دلتنگی و مسئولیت در مقابل خانواده و ... مانع از رفتنم به جبهه نشود.

دانشگاه عملی

من حقیقتا حسن را نشناختم. او رزمنده ای توانا و عارفی به حق بود. وقتی از جبهه می آمد، به او می گفتم: « بیا برو حوزه و احادیث محمد و آل محمد(علیهم السلام) را بیشتر بخوان.»
می گفت:« جبهه دانشگاه عملی احادیث محمد و آل محمد(علهیم السلام) است. همین قدر که خوانده ام، اگر بتوانم عملا در جبهه پیاده کنم، خدا را شکر می کنم.»

آدم شناس

با دیدن دیگران انرژی مثبت یا منفی می گرفت. می گفت: اگر صبح با کسی برخورد کنی که نماز صبحش قضا شده، انرژی منفی به تو منتقل می کند و ممکن است با کسی برخورد کنی که به تو انرژی مثبت بدهد، حتی اگر او را نشناسی و با او هم صحبت نشوی. او می گفت:« دیدن اشخاصی که از مکروهات پرهیز می کنند به انسان انرژی مثبت می دهد و در برخورد اول احساس می کنیم گروه خونمان به هم می خورد. می گفت: این ها نماز شبشون به جایی وصله.»

دیده بان لایق

وقتی ارد سنگر دیده بانی شدم، داشت با دوربین منطقه ای را می پایید. سلام کردم. پاسخ داد، ولی به من نگاه نکرد. به او گفتم:« من هستم، محمد مهدی. تحویل بگیر.» گفت:« مهدی جان ناراحت نشو، نمی توانم چشم از منطقه و دشمن بردارم.»
تازه فهمیدم که چرا گزارش های دیده بانی او این قدر مورد توجه فرماندهان قرار می گرفت. ساعت ها بدون حرکت، با دوربین در سنگر می نشست و تحرکات دشمن را زیر نظر می گرفت.

یزدانی تشکر

بعد از عملیات والفجر 8 حاج قاسم سلیمانی فرمانده لشکر ثارالله علیه السلام، در یک سخنرانی خطاب به مردم گفت: مردم باید از طلاب و روحانیون عزیزی که عمامه بر سر، لباس خاکی بر تن، پیشاپیش گردان ها در عملیات شرکت داشتند قدردانی کنیم. مردم شعار می دادند: رزمندگان تشکر، رزمندگان تشکر.
اما حاج قاسم سلیمانی گفت: نه، نه. بگویید؛ یزدانی تشکر، یزدانی تشکر.

صدای ناشناس

یک نفر از مشهد به ما زنگ زد و گفت: حسن مجروح شده و در بیمارستان امام رضا علیه السلام بستری است. با بیمارستان تماس گرفتیم، دوستان حسن پای تلفن آمدند و گفتند: حسن شیمیایی شده. باور نمی کردم.

به علی گفتم: با حسن صحبت کن. گوشی را به حسن دادند. صدایش در اثر استنشاق گازهای شیمیایی خیلی عوض شده بود. حنجره اش مجروح بود. علی باور نکرد او حسن باشد. با تردید گفت: اگر راست می گویی اسم پدر و مادرت را بگو.

در خدمت علم

درد می کشید. اما به روی خودش نمی آورد و تحمل می کرد. بعضی شب ها می پرسید: مامان توی اتاق نیست؟ وقتی مطمئن می شد که کسی به جز من توی اتاق نیست، از شدت درد گریه می کرد. می گفت: کسی نباید ذره ای ناراحتی بکشد، حتی ناراحتی من را ببیند.

رئیس بخش در بیمارستان از حسن خیلی تشکر کرد. او با حوصله به سوالات تیمی که حاضر شده بودند روی بمباران های شیمیایی کار کنند، پاسخ می گفت. با تمام دردی که تحمل می کرد، ولی به سوالات استاد و دانشجویان با حوصله جواب می داد تا از این راه هم کمکی کرده باشد.

در آن ایام سه تن از دکتر و پرستارها بیمارستان، به خاطر تماس مستقیم با این مجروحین شیمیایی به شهادت رسیده بودند.

نذر

پیش از شهادتش، نذر کرده بودم که هر جمعه به نماز جمعه بروم و مقداری پول به جبهه ها کمک کنم. هیچ کس هم از نذر و نیت من خبر نداشت. پس از شهادت حسن دو، سه هفته ای نذرم را ادا نکردم. یک شب حسن به خوابم آمد. هر چند مکالمه تلفنی بود، ولی من او را می دیدم. به او گفتم: کجایی؟ به منزل بیا. گفت: نه، مادر! یادت هست چی نذر کرده بودی و فراموش کرده ای؟ گفتم: این دو هفته نتوانسته ام به نماز جمعه بروم و بیشتر از نذرم را حتما ادا می کنم.
گفت: نیت خود را تمام کن و نذرت را بپرداز.