به گزارش سرویس فرهنگی شیرازه؛ «افغانی!»؛ باید گفت این کلمه بیشتر از این‌که ملیت یک نفر را مشخص کند، بعضا اسباب توهین ما ایرانی‌ها به مردم کشور همسایه‌مان است؛ «طرف افغانی است»! برخی از برادران افغان سال‌ها است که به هر دلیلی در ایران مشغول زندگی‌اند، کار می‌کنند، درس می‌‌خوانند، در اجتماع حضور دارند و ... و البته در هر قوم و ملتی، همیشه انسان‌های فاسد وجود دارند همان طور که در میان ما ایرانی‌ها هم «خفاش شب» و «محمد بیجه» وجود داشته، دارد و خواهد داشت؛ جانیانی که بویی از انسانیت نبرده اند. حداقل صفحه حوادث روزنامه پر است از این موارد.

فارغ از تاریخ به هم گره خورده ما و افغان‌ها، جدای از این که افغانستان روزگاری نه چندان دور بخشی از ایران پهناور بود، فارغ از دین مشترک ما و آن‌ها، فارغ از انسانیت و فارغ از همسایگی ما و آن‌‌ها که البته هیچ‌کدام از این‌ها باعث نشده تا برخی از ما ایرانی‌‌ها دست از توهین به آن‌ها برداریم، یک نکته کم‌تر شنیده شده هست که علی القاعده ما را باید تکان دهد؛ «افغان‌ها بیش از 2000 شهید در دفاع مقدس ما داده‌اند». این را محمد سرور رجائی مسئول غرفه یادمان شهدای افغانستان در نمایشگاه تهران گفته و رسانه‌ها را مقصر اصلی غفلت ایرانی‌ها از این مساله دانسته‌ است. او حتی گفته که ایرانی‌‌‌ها از حضور افغان‌ها در نبرد با بعثی‌ها حتی خبر هم ندارند چه برسد به این‌که بخواهند از شهدای افغان اطلاعی داشته باشند. این درد، درد بزرگی نیست؟ ما ایرانی‌ها اگر خیلی از افغانستان اطلاع داشته باشیم، نهایت‌اش، «شهید احمد شاه مسعود» شیر دره پنج‌ شیر را می‌شناسیم در حالی که در همین ایران، در همین خوزستان، بیش‌تر از 2000 هزار افغانی، برای اعتلای اسلامی که حضرت روح‌الله آن را فریاد می‌زد، شهید شدند و امنیت ملی را هم تامین کردند.

این روزها شیعیان افغانستان، دوباره به صف مجاهدان پیوسته‌اند؛ این بار اما در سوریه و برای دفاع از حرم حضرت زینب. همان‌هایی که ما وقتی نگاه‌شان می‌کنیم، انگار کفاره گناهان‌مان را می‌دهیم، این روزها در نبرد با تکفیری‌ها، شهید می‌شوند و دست و پای‌شان بوسه‌گاه ملائک.

همین چند روز قبل، یکی‌شان را در همین شیراز خودمان تشییع کردند؛ شهید سیدجواد سجادی. به نظر شما او چند سال داشت که این‌طور مردانه مرگ را به زانو در آورد و شهادت را برگزید؟ او البته تنها شهید فاطمی نیست. ده‌ها شهید از گردان فاطمیون طی ماه‌های اخیر در ایران تشییع شده‌اند. روح‌مان با یادشان شاد!

بزرگی که مدتی در سوریه بود، از «گردان فاطمیون» می‌گفت؛ گردانی که این روزها محل اوج گرفتن افغان‌ها به سوی شهادت شده است. افغان‌هایی که برای دفاع از حرم به سوریه رفته‌اند، تقریبا همه‌شان فاطمیونی هستند. او می‌گفت انگار این‌ها ساخته شده‌‌اند برای جهاد. از این می‌گفت که چطور این مجاهدان راه خدا ساعت‌های طولانی‌‌ای را درازکش روی یک شاخه درخت، بدون کمترین حرکت می مانند تا در یک لحظه تکفیری‌هایی که مثل آب خوردن سر بچه های خردسال را به جرم شیعه بودن گوش تا گوش می برند را شکار کنند. به راستی چندین ساعت! نیاز به غذا، نیاز به ... سخت نیست؟ اعتقاد راسخ نمی‌خواهد؟

نگاه ما به افغان‌ها بیشتر از این‌که واقعی باشد، تخیلی است. نشانه‌های زیادی وجود دارد که می‌تواند ما را به یک نگاه واقعی از آن‌ها برساند. «گردان فاطمیون» یکی از آن‌ها است البته اگر غرور برخی از ما‌ها اجازه بدهد فکر کنیم؛ به افغان‌ها، به خودمان.