به گزارش سرویس فرهنگی شیرازه؛ بدحجابی یکی از معضلاتی است که سال‌ها است در کشور وجود دارد و هم‌چنان راهکار قابل توجهی برای آن اندیشیده نشده است. یک بار آن‌قدر از راهکار سلبی سخن گفته می‌شود که راهکار ایجابی و فرهنگی به حاشیه می‌رود و یک بار آن‌قدر همه راهکارها فرهنگی می‌شوند که کسی نمی‌تواند به بدحجاب‌ها بگوید «تو»! به نظر می‌رسد مسئله بدحجابی با همه حرف و حدیث‌ها، حاشیه‌ها و اصل‌ها، مواضع افراطی و تفریطی و اعتدالی، هنوز به عنوان یک مسئله فوری برای اقشار مختلف از علما و مسئولین گرفته تا مردم شناخته نشده است. البته فوریت این مسئله دلیلی بر اقدام غیرمدبرانه نخواهد بود اما قطعا الزامی برای حرکت جدی محسوب می‌شود. چندین قشر در جامعه در خصوص بدحجابی، باید فعال تر از گذشته شوند.

در این میان ابتدا باید از علما و روحانیون پرسید چرا در مقابل موج روزافزون بدحجابی در سطح جامعه، سکوت کرده‌اند؟ البته قطعا اقدامات این قشر موثر در جامعه قابل رویت است اما آیا انتظار از روحانیت در این زمینه، صرفا همین مقدار است؟ به نظر می‌رسد هنوز مسئله بدحجابی که این روزها و با گرم‌تر شدن هوا، بیشتر از قبل بحرانی شده، نیازمند اقدام عملی حوزه‌های علمیه است. این اقدام می‌تواند طیف متنوعی از مطالبه از مسئولین و برنامه‌های فرهنگی و تبلیغی را در بر بگیرد. قطعا علما و طلاب با توجه به این‌که به صورت مشخص برای تبلیغ و پیاده‌سازی احکام خدا مسئولیت دارند، باید احساس خطر بیشتر و البته راه‌حل های بیشتری برای حل مسئله بدحجابی ارائه دهند. به نظر می‌رسد این قشر دین‌دار و دین‌شناس جامعه در تعارفات با مسئولین و برخی مصحلت‌اندیشی‌ها گیر کرده‌اند و جانب احتیاط با این معضل را پیش گرفته‌اند.

اما مسئولینی که در حوزه‌های اجرایی و فرهنگی سمت‌هایی دارند، یکی از خنثی‌ترین افراد در حوزه رفع مسئله بدحجابی هستند. اگرچه اقدامات مثبت قابل چشم پوشی نبوده و باید از آن‌ها تقدیر کرد اما به نظر می‌رسد میزان اقدامات نمایشی‌ای که مثلا به یک بنر زدن محدود می‌شود، آن‌قدر بوده است که در مجموع عملکرد مسئولین در این حوزه را غیرقابل قبول دانست. برخی از عملکردهای سازمان‌ها و نهادها در خصوص ترویج حجاب و مبارزه با بدحجابی، صرفا به کار ارائه بیلان‌کار می‌آید و نه چیز دیگری. برخی از مسئولان حقوق ماهیانه می‌گیرند تا ارزش‌های الهی را در جامعه پیاده کنند اما دریغ از کوچک‌ترین عملکرد مثبتی. به نظر می‌رسد اگر این افراد به فکر وضعیت مردم نیستند، حداقل باید غیرتمندانه به فکر فرزندان و همسران خود باشند.

نیروهای ارزشی جامعه به خصوص پاسداران و بسیجیان دیگر قشری‌اند که باید در این زمینه فعال‌تر شوند. برخی از بسیجیان در سطح جامعه، با کوهی از ادعا، از تذکر لسانی که وظیفه‌ای همگانی معرفی شده، سر باز می‌زنند. برخی پاسداران نیز به همین نحو. انتظار جامعه از این افراد قطعا بیشتر از دیگر شهروندان است. بی‌تفاوتی برخی بسیجیان و پاسداران نسبت به مسئله بدحجابی و عادی تلقی کردن آن، می‌تواند تبعات خطرناکی را برای نسل‌های بعد داشته باشد.

مردم کوچه‌ و بازار اما قشری‌اند که در صورت پای‌بندی به سنت‌های گذشته، می‌توانند در مبارزه با بدحجابی مثمرثمر باشند. اگر خانواده‌ها به عنوان اصلی‌ترین هسته‌ی جامعه، بحث تربیت فرزند را در وهله اول جدی‌تر از قبل بگیرند، نسل آیند از بسیاری از خطرات دور خواهد بود. علاوه بر این، پای‌بندی به امر به معروف و نهی از منکر از سوی خانواده‌ها، امری است که در این زمینه موثر است؛ مسئله‌ای که الان کمتر دیده می‌شود. هنوز هم پیرمردها و پیرزن‌های سنتی، وقتی نوه‌شان را با حجاب نامناسب ببینند، تذکری ولو کوچک و جزئی به او می‌دهند اما برخی پدران و مادران، خود مشوق فرزندان‌شان به سمت بدحجابی‌اند. به نظر می‌رسد پذیرش شرایط حجاب به شکل کنونی در جامعه از سوی مردم، مسئولین را در پیگیری مبارزه با این معضل فرهنگی و اجتماعی، سست‌تر خواهد کرد.