جریان اصلاحات این روزها فعالیت های خود را بیش از پیش گسترش داده و گویا 8 سال دوری از سیاست سبب شده تا این جریان درس های جدیدی از فعالیت در این عرصه بگیرند.
به گزارش شیرازه به نقل از فردا؛ اوایل دهه هفتاد و اواخر دوران ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی بود که اصلاح طلبان عرض اندام کردند و توانستند در همان سال های ابتدایی کار خود، جایگاه ریاست جمهوری را از جناح راست بگیرند. این در شرایطی بود که جناح راست هیچ گاه باور نداشت که اصلاح طلبان بتوانند تا این حد قدرتمند شوند و همین مسئله سبب شد تا سید محمد خاتمی به عنوان رئیس اصلاحات 8 سال در جایگاه ریاست جمهوری تکیه بزند.
 
8 سال بعد اما به دلیل اختلافات ایجاد شده در بین اصلاح طلبان، جبهه مقابل زمام امور را در دست گرفت. قدرت نمایی اصلاح طلبان به انتخابات مجلس ششم معطوف بود. جایی که با حضور جمع کثیری از نیروهای اصلاح طلب، مجلس ششم رنگ دوم خردادی ها را به خود گرفت و اوضاع برای جریان تازه به قدرت رسیده به کام بود. این در حالی بود که این افزایش قدرت منجر به ایجاد غروری کاذب در بین ارکان جبهه چپ شد و همین مسئله اولین جرقه های اختلاف میان لیبرال ها را روشن کرد. یکی از مهمترین دلایل اختلافات ایجاد شده میان جریان چپ نیز عدم تعریفی واحد از واژه اصلاح طلبی در میان آنها بود. همین مسئله نیز سبب شد تا اختلافات این جریان از همان زمان آغاز شده و در سال 84 قدرت را به یک نیروی نوپای مدعی اصولگرایی واگذار کنند.   
 
دوری 8 ساله از سیاست نیز سبب شد تا اصلاح طلبان با روی آوردن به جناح راست سنتی و بهره گیری از کمک هاشمی رفسنجانی و ناطق نوری، حسن روحانی را به کرسی ریاست جمهوری برسانند، اما بعد از حضور روحانی در راس قدرت، اقبال چندانی از سوی وی به اصلاح طلبان نشد. همین مسئله سبب شد تا این جریان برای بازگشت به قدرت به فکر انتخابات مجلس باشد. از همین رو تلاش ها و تحرکات متعدد این جریان برای دست یابی به کرسی های مجلس دهم آغاز شد.
 
نو اصلاح طلبان، درد سری جدید برای اصلاح طلبان سنتی
 
هر چند در طول یکسال و نیم گذشته جریان اصلاحات قدرت بیشتری برای فعالیت های سیاسی خود در یک دهه گذشته پیدا کرده است، اما اختلافات به وجود آمده در این جریان موجب شده تا شکاف عمیقی میان اصلاح طلبان ایجاد شود. این اختلافات صورت گرفته نیز از چند بعد قابل بررسی بوده و هر کدام از گروه های اصلاح طلب، حکومتی خودمختار برای خود تشکیل داده اند.
 
اصلاح طلبان سنتی- آن دسته از اصلاح طلبانی که در طول دوران فعالیت دولت های هفتم و هشتم  در دهه هفتاد موسسین جریان اصلاحات به شمار می رفتند، حالا دیگر پای به سن گذاشته و توان گذشته را برای فعالیت های سیاسی ندارند. اما هنوز هم این جریان مدعی است که می تواند در جریان امور کشور تاثیرگذار باشد. به همین دلیل این روزها نه تنها در فعالیت های انتخاباتی خود فضایی برای ورود نسل جوانان اصلاح طلب را فراهم نمی کنند، بلکه با تشکیل شدن احزاب جدید در میان جوانان این جریان نیز مخالفت کرده و حتی بعضی مواقع انتقادات تندی را نسبت به تشکیلات جدید ایجاد شده روا می دارند. نمونه بارز آن نیز حملاتی است که اصلاح طلبان یکی پس از دیگری در طول ماه های گذشته به تشکیلات ندا و صادق خرازی داشتند.   
 
نو اصلاح طلبان-  دسته جدیدی از اصلاح طلبان که بعد از انتخابات ریاست جمهوری جلسات و فعالیت آنها با شکل و شمایلی منسجم تشکیل و آغاز شد، نو اصلاح طلبان یا جوانان جریان اصلاحات بودند که در طول سال های اخیر یا به واسطه دور ماندن از سیاست و یا به علت گرفتار شدن زیر سایه سنتی ها، امکان چندانی برای عرض اندام نداشتند. اما با روی کار آمدن تشکیلات ندا، نسل دوم اصلاح طلبان فعال شد و حالا کار به جایی رسیده که گروه های دیگری نیز قصد ورود به عرصه انتخابات را در سر می پرورانند. یکی از این گروه ها که این روزها تلاش بسیاری دارد تا همانند تشکیلات ندا از وزارت کشور مجوز دریافت کند، حزب جوانان اصلاح طلب است. اما تاکنون موفق نشده که مجوز فعالیت رسمی را دریافت کند.  
 
حالا با این تفاسیر به نظر می رسد که جنگ قدرت در بین جریان اصلاحات در راستای انتخابات مجلس شورای اسلامی همچنان ادامه خواهد داشت. از یک سو اصلاح طلبان سنتی و از سوی دیگر جوانان و نسل دوم اصلاح طلبان قصد دارند وارد گود شوند، اما هر کدام از این جریانات نیز در درون خود برای رسیدن به وحدت مشکلات فراوانی را پیش پایشان احساس می کنند. از این رو به نظر می رسد اصلاح طلبان برای رسیدن به وحدت و فرار از انشقاق به وجود آمده، مسیر دشواری را در پیش خواهند داشت.