جشنواره عمار و شگفتی در مخاطب
فاصله گرفتن از مسائل اصلی جامعه و پرداختن به حواشی زرد، تجاری‌سازی به جای فیلم‌سازی، نبودن عمق و محتوا در بسیاری از فیلم‌های روی پرده، بخشی از مشکلات مهمی است که دامن‌گیر سینمای امروز ما شده است.
اگرچه حضور برخی از فیلم‌های قوی چه به لحاظ ساختاری و چه به لحاظ موضوع توانسته تا حدوی فضای دلزدگی سینمای امروز جامعه را جبران کند اما کماکان سایه فیلم‌های بی‌نسبت با مردم ایران بر بدنه سینمای کشور سنگینی می‌کند.
در این میان حضور جشنواره مردمی عمار که چند سال گذشته مخاطبان ویژه‌ای در سراسر کشور به خود اختصاص داده است، می‌تواند روزنه امیدی برای نیل به سمت سینمای در طراز انقلاب اسلامی باشد.
مهم‌ترین ویژگی این جشنواره مردمی، حضور در میان توده‌های جامعه و شکستن مرزهای پایتخت‌نشینی و کشف استعدادهای عرصه سینما در دور افتاده‌ترین نقاط کشور است.
موسسه «سیما فکر» به عنوان اولین موسسه چندرسانه‌ای در حوزه اندیشه و علوم انسانی به بهانه پنجمین اکران این جشنواره مردمی به سراغ دست اندرکاران آن رفته و در گفت‌وگوهای جداگانه‌ای به بررسی شرایط امروز جشنواره عمار و روند رو به رشد آن پرداخته است.
در توضیحات موسسه سیمافکر در این زمینه آمده است: « هیچ هنری مانند سینما نه این همه هزینه دارد، نه این همه ابزار و ادوات، و صد البته نه این همه مخاطب. از همه ارکان و اجزای این هنر، یک عنصر را که حذف کنی، تمامش بی‌معنی خواهد شد؛ مخاطب؛ آن هم مخاطب گسترده. چرا که همین مخاطب گسترده است که با پول خود، چرخ‌های سینما را به چرخش درمی‌آورد، تا همچنان فیلمی ساخته شود و سودی به سرمایه‌گذار برسد. بدون مخاطب فراوان و مشتاق، سینما چیزی می‌شد شبیه عکاسی؛ پیشرفته‌تر اما از همان خانواده.
همه ما شنیده‌ایم سینمای ایران به لحاظ مخاطب در وضعیت مطلوبی به سر نمی‌برد. آمارها نشان می‌دهد در سال‌های اخیر میانگین حضور در سینما در نسبت با جمعیت، هرسال کاهش پیدا کرده است؛به طوری که در سال 70 هر ایرانی به طور متوسط یک بار به سینما رفته است، اما در سال 80 از هر سه ایرانی یک نفر، در سال 90 از هر 5 ایرانی یک نفر و بالاخره در سال 1392 از هر 9 ایرانی تنها یک نفر در سال برای تماشای فیلم به سینما رفته‌است. در چنین شرایطی، جشنواره عمار پدیده‌ای است که با شکل اکران و نوع مخاطبانش باعث شگفتی می‌شود. فیلم‌های این جشنواره پنجمین سال است که دارد در شهرهای بزرگ، شهرستان‌ها، بخش‌ها و روستاها، در محل‌هایی چون مساجد، مدارس، مغازه‌ها و خانه‌ها و توسط اهالی آنها اکران می‌شود.»
