شبکه «استانی فارس» یا شبکه «شیرازی فارس»؟

استان فارس به عنوان یکی از بزرگ‌ترین استان‌های کشور که شهرها و روستاهای بسیاری دارد، به شبکه‌ای نیاز دارد تا آینه «همه» آن باشد.

شیرازه – سرویس فرهنگی؛ خبر رفتن کشفی از صداوسیمای فارس برای کسی عجیب نبود. مدت‌ها بود که خبر رفتن او شنیده می‌شد. البته برخی حرف‌های درگوشی دیگر هم درباره آینده سیاسی او گفته می‌شد و می‌شود که جای تامل دارد. این‌که مقامات ارشد استان در جلسه تودیع او حضور نداشتند، شاید بی‌ارتباط با همین حرف‌ها نباشد. فتامل!

با این وجود، بررسی کارنامه‌ی او در توسعه همه‌جانبه استان، این روزها بیشتر از هر چیز دیگری به کارِ سهرابی، مدیرکل جدید صداوسیمای فارس می‌آید. شیرازه قصد دارد تا کمبودهای رویکردی و مصداقی سیمای کشفی را در چند گزارش منتشر نماید تا شاید با رفع آن، توسعه استان در حوزه‌های مختلف با مشی بهتری به پیش رود. قسمت اول را می‌توانید در این‌جا و قسمت دوم را هم در این‌جا مطالعه کنید. دومین قسمت از این سلسه گزارش‌ها در ادامه می‌آید؛

بعد از انتخابات ریاست جمهوری سال 88 و شروع فتنه‌ای سهمگین علیه نظام، اصطلاحی تازه به حوزه ادبیات عدالتخواهی در کشور وارد شد؛ «عدالت رسانه‌ای».

وحید جلیلی دانش‌آموخته دانشگاه امام صادق(ص) و مسئول دفتر مطالعات جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی که اکنون معاون فرهنگی هنری شهرداری مشهد است، آن روزها سعی کرد این اصطلاح را در مقابل مرکزگرایی و پایتخت‌دوستی رسانه‌ها و از جمله تلویزیون مطرح کند. عدالت رسانه‌ای یعنی تخصیص متناسب «زمان» و «ضریب» به مناطق جغرافیایی مختلف کشور. جلیلی آن روزها می‌گفت چرا تلویزیون باید عمدتا صف‌های مردم برای شرکت در انتخابات در تهران را نشان دهد و از آن روستای دور دست که میزان مشارکتش احتمالا بالای 90 درصد است، چیزی پخش نکند. به زعم او، فارغ از همه دلایل ریشه‌ای و طراحی شده‌ای که منجر به فتنه 88 شد، یکی از مواردی که منجر به باور «تقلب» از سوی برخی طبقات مرفه‌نشین جامعه شد، این بود که آن‌ها به دلیل نبود عدالت رسانه‌ای در تلویزیون، صرفا احساس می‌کردند که خود اصلی‌ترین گروه رای دهنده هستند و بنابراین اگر کاندیدای مدنظرشان رای نیاورد، به معنای تقلب است. البته عدالت رسانه‌ای اگرچه آن روزها مطرح شد اما مفهومی عمیق در کار رسانه‌ای دارد. اگر یکی از رسالت‌های رسانه، بیان مشکلات و پیگیری طبقات محروم و نشان دادن ظرفیت‌های اقتصادی، سیاسی و فرهنگی آن‌ها باشد، بسیاری از رسانه‌های کنونی مطرح در ایران، در عمل به این رسالت، ضعف‌های جدی دارند.

به نظر می‌رسد شبکه 24 ساعته استان فارس نیز در زمره این رسانه‌ها قرار دارد. خط پررنگ اخبار و وقایع شیراز در این شبکه بیشتر از هر چیزی قابل مشاهده است. البته قطعا با توجه به جمعیت شیراز و محوریت آن در تحولات فرهنگی، اقتصادی و سیاسی استان، این مساله نابجا نیست. اما مشکل از زمانی آغاز می‌شود که حتی قرائت شبکه استانی از شیراز هم محدود می‌شود و مصائب و مشکلات طبقات پائین‌شهر کم‌تر ضریب پیدا کرده و عمدتا همایش‌ها، اظهارنظر مسئولان و مواردی این‌چنینی برجسته می‌شود.

استان فارس به عنوان یکی از بزرگ‌ترین استان‌های کشور که شهرها و روستاهای بسیاری دارد، به شبکه‌ای نیاز دارد تا آینه «همه» آن باشد؛ از آن نوجوان روستایی در کازرون که با تلاشش خانواده‌ها را قانع می‌کند تا ماهواره را کنار بگذارند تا موسسه قرآنی بیت‌الاحزان استهبان، از مشکل قاچاق در لامرد و جنوب استان تا ظرفیت‌های گردشگری شهرهای شمالی استان، از آب آشامیدنی غیربهداشتی در مناطق دور افتاده تا حاشیه‌نشینی در شیراز، از وحدت شیعه و سنی در لارستان تا ظرفیت‌های اقتصادی داراب. آیا این شبکه اکنون این‌گونه است؟