سعید محسن و دوستانش وقتی در سال ۱۳۴۴ سازمان مجاهدین خلق ایران را با مشی مبارزه مسلحانه تشکیل دادند، به تنها چیزی که فکر نمی‌کردند وقوع انقلاب ایدئولوژیک در سازمان و مارکسیت‌شدن اعضای مرکزیت آن و تسویه خونین مخالفین بود. انقلابی ایدئولوژیکی که باعث شد مسعود رجوی به عنوان رهبر سازمان که در زندان به اعدام محکوم شده بود.

نه تنها اعدام نشود، بلکه قبل از بازشدن در زنداهای رژیم ستم‌شاهی به وسیله مردم در بهمن 57 به سفارش ساواک و توسط شاپور بختیار(آخرین نخست‌وزیر شاه) از زندان آزاد شد تا شاید

رهبری انقلاب اسلامی را دست گیرد!بنیانگذاران شهید سازمان مجاهدین خلق شاید احتمال نمی‌دادند مسعود رجوی که در کوران نهضت اسلامی ملت و از فردای پیروزی انقلاب دست به گردآوری سلاح و

مهمات و انبارکردن آن زده بود، نقاب نفاق از چهره برگیرد و در ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ با دست‌بردن به قبضه اسلحه مبارزه مسلحانه با نظام نوپای اسلامی را که درگیر دست و پنجه نرم‌کردن با اسکتبار

جهانی و کودتاها و جنگ تحملیی مورد حمایت آن بود را کلید بزند. ترور "سران نظام” و بعد از آن "بازوان” و بعد هم مردم عادی کوچه و بازار، تخریب، همکاری رسمی با رژیم بعثی صدام در طول جنگ تحمیلی بر ضد ملت ایران و در جریان حرکت انقلابی مردم عراق در مقابل رزیم بعثی، انقلاب ایدئولوژیک دوم مسعود رجوی در پاریس و سایر رفتارهای جتایکارانه که حتما در مخیله بنیانگزاران شهید سازمان نمی‌گنجید از مقاطع ننگین گروهک تروریستی منافقین است.

از جمله اقدامات تروریستی گروهک منافقین در اولین روزهای ورود به مرحله نظامی، انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی بود که در هفتم تیر ماه ۱۳۶۰ در محل دفتر حزب در تهران به وقوع پیوست و در نتیجه دکتر بهشتی و ۷۲ نفر از یاران باوفایش به شهادت رسیدند.

منافقین که با تدبیر شیطان بزرگ زنده نگه‌داشته شده‌اند جریانات تروریستی النصره و داعش در سوریه و عراق و لبنان و یمن که به طرز وحشیانه‌ای به قتل عام مردم بی دفاع می‌پردازند و از حمایت استکبار و صهیونیسم برخردارند را انقلابی و در مقابل حرکتهای آزدایخواهانه و ضدصهیونیستی حزب‌الله لبنان و انصارالله یمن را ترویستی می‌دانند که البته اگر غیر از این بود جای تعجب داشت. هفتم تیر ماه امسال با ماه رمضان که مولود کعبه و وصی پیامبر اسلام، حضرت علی(ع) در آن به وسیله شقی‌ترین مردم زمان ترور شد و در محراب به شهادت رسید مقارن شده است. یاد و خاطره شهید بهشتی و یارانش در حادثه ۷ تیر ۱۳۶۰ دفتر حزب جمهوری اسلامی را گرامی می‌داریم و لعن و نفرین خدا را برای داعش و داعشیان و حامیان بین‌المللی و منطقه‌ای آنان مسئلت می‌نمائیم.

رفاقت های ماندگار نوشت: چقدر سیب زمینی شده‎ام!

پِتی گوش های جالبی دارد. مینا، هم به موسیقی گوش می‎داد هم با گوش‎های پتی بازی می‎کرد. شاید هم، پتی او را به بازی گرفته بود. اُویس، مرد یمنی به عشق پیامبرِ خوبی‌ها، دندانش را شکست. و من، از شکسته شدنِ دندانِ کودکانِ مظلومِ یمنی و خُرد شدنِ جمجمه‎ی مادرانشان حس خاصی ندارم. چقدر سیب زمینی شده‎ام.

مینا دیروز با سگ های کُشته شده‎ی شیراز همزاد پنداری می‎کرد. هم بغض کرد و هم گریه. پِتی سگ پشمالویِ بازی گوشش را یک لحظه هم، از خودش جدا نمی‎کرد.پِتی گوش‎های جالبی دارد. مینا، هم به موسیقی گوش می‎داد هم با گوش‎های پِتی بازی می‎کرد. شاید هم پِتی او را به بازی گرفته بود. نمی‎دانم.تو چقدر پر ادعایی؟ چند ساعت با او همسفر بوده‌‌‌ ای؟ چقدر او را می‎شناسی؟ با او هم سُفره شده‎ای، که دم از عشق و علاقه به محمد می‎زنی؟اُویس همین طور که، کنایه های خلیفه را می‎شنید، آرام آرام بغض کرد. یادش آمد برای دیدن محمد بارها از مادر پیرش اجازه گرفت که تا قبل از ظهر به دیدار محمد برود و برگردد. مادر راضی شد. به مدینه آمد. ولی محمد نبود. به خلیفه گفت: سال‎ها محمد را دیدی، دخترت را به او دادی، به خوبی او را می‎شناختی حالا بگو بدانم، کدام دندانِ محمد در جنگ شکسته شد؟ انگار چالشِ مُچالیده‎ی آب سرد بود، که به یکباره روی سر خلیفه ریخته شد. مگر محمد دندان شکسته داشت؟ اُویس تعجب نکرد. او را به خوبی می‎شناخت…جلوتر آمد….چهره در چهره‎ی خلیفه…سنگی برداشت…نگاهش را یک لحظه هم قطع نمی‎کرد…انگشتش را گذاشت روی دندانش و گفت این دندان را می‎بینی؟…حالا دیگر نمی‎بینی...اُویس دهانش پر از خون شد. خلیفه خود را عقب کشید. محمد دندانش شکسته باشد و من سالم؟

 

به هر زحمتی که بود در هتل مستقر شدیم. اثاث‌ها را جابه‌جا کردیم و چند نفری رفتیم تا شهر را ببینیم. زاهدان را … مطابق معمول سنت ایرانی، همه مثل شب‌های امتحان، سخت مشغول بودند. تبلیغات به دو دسته‌ی کاملاً متمایز تقسیم می‌شد. تبلیغات دولتی و تبلیغات غیردولتی… در تبلیغات دولتی معمولاً اسم سازمان یا وزارت یا اداره‌ی دولتی بزرگ‌تر بود از جمله‌ای که روی تراکت نوشته بودند. جمله‌ها هم همان جمله‌های کلیشه‌ای بودند که همه‌جا می‌نوشتند. «تشریف‌فرمایی مقام معظم رهبری را خوش آمد می‌گوییم. مدیران، مسوولان و کارمندان معاونت اداره‌ی کل وزارت فلان و به‌همان.» اما در تبلیغات مردمی کلی عناصر خلاق می‌‌دیدی… طایفه‌ها-شاید کمی هم رقابتی- جا به جا چادر زده بودند. مردم را با چای پذیرایی می‌کردند. رقابت واقعی قبایل با هم عناصر خلاقی را در طراحی چادرها فراهم آورده بود. دسته به دسته عناصر زندگی عشایری‌شان را آورده بودند. از قوری سفالی روی منقل زغالی بگیر، تا شتر جماز با جهاز… طایفه‌ها در مسیر استقبال یعنی از خروجی فرودگاه تاورودی استادیوم در هر میدانی سیاه چادری علم کرده بودند…این رقابت دوست داشتنی بود، کاملاً خلاف رقابت در تبلیغات دولتی! اولین طایفه که در میدانی در نزدیکی فرودگاه چادرش را علم کرد، بلافاصله طوایف دیگر به سرعت شروع کردند به چادر زدن.

از همه چیز جالب‌تر عکس رهبر بود. عکس‌ها در تبلیغات دولتی همان عکس‌هایی بود که بارها از رسانه‌ها دیده بودیم. اما مردم معلوم نیست از کجا، عکسی را به دست آورده بودند از رهبر در دوران ریاست جمهوری و سفرش به ایران شهر که در آن ملبس به پیراهن سپید بلوچی بود. یعنی من اول بار که پرده‌ی نقاشی شده‌ای از این عکس را دیدم، متوجه مطلب نشدم. چهره‌ای دیدم بسیار شبیه به چهره‌ی آقای خامنه‌ای اما با عمامه‌ی سفید! تعجب کردم. دقیق‌تر که شدم دیدم خود آقاست. اما با دشداشه‌ی بلوچی و دستاری سفید بر سر. یادگاری از سفر به ایران شهر در سال ۶۲ یا ۶۳ در اوایل دوران ریاست‌جمهوری یا قبل از آن.بیش‌تر پرده‌های نقاشی شده‌ی ای عکس را می‌دیدیم، به عوض خود عکس؛ چرا که در عکس محاسن آقا یک دست مشکی بود، اما در نقاشی‌ها نقاشان بلوچ عکس را برعکس روتوش کرده بودند و محاسنی سفید کشیده بودند…