به گزارش شیرازه، معلولان  قشری هستند که در زندگیشان با مشکلاتی مواجه می شوند که شاید برای یک فرد با شرایط معمولی قابل درک و یا تصور نباشد.

  هنگامی که فرد سالم به انجام فعالیت های روزمره و یا ارتباطات اجتماعی می پردازد، نمی تواند درک کند یک معلول از ناحیه پا حتی برای رفتن به پارک و یا انجام فعالیت های بانکی با مشکل روبرو است و شاید برخی مسئولان به این فکر نکرده اند که معلولان هم بخشی از جامعه اند چرا که در برخی اماکن عمومی دیده می شود که هیچ مسیری برای عبور و مرور این قشر عزیز تدبیر نشده است.

این کم لطفی باعث می شود که در موسسات و ادارات و حتی قانون؛ برنامه تدوین شده ای برای اشتغال و بکار گیری این قشر از جامعه دیده نشود و این شرایط زندگی را برای آن ها سخت تر می کند، امید است که روزی حتی یکی از همین عزیزان به تمام آرزوها و اهداف خود برسد.

با تمام این سخنان تصمیم گرفتیم به سراغ این قشر برویم و با شنیدن در د دل های آن ها و رساندن آن به گوش مسئولان مشکلی هر چند کوچک را از دوش این عزیزان برداریم.

صادق یکی از معلولان نی ریز بود که با او به گفتگو پرداختیم، او مسئولان را مخاطب خود قرار داد و گفت :  از مسئولان مربوطه خواهشمندیم که شغل مناسب و درخور شخصیت برایمان ایجاد و یا با تنظیم قوانین جدید زمینه کار و اشتغال را برای این قشر از جامعه فراهم نمایند.

در ادمه گفتگویی داشتیم با سارا که او این چنین از مشکلات خود برای ما می گوید : بنده فلج مغزی خفیف داشتم که روی پاهایم تأثیر گذاشته است، در  مقطع پیش دانشگاهی بودم که پدر و مادرم را از دست دادم ، مادرم که سرطان ریه داشت و پدرم هم که در تصادف جان خود را از دست داد و به همین دلیل نمی توانم خرج و مخارج خود را به خوبی تأمین کنم و نیازمند شغل هستم.

وی همچنین تصریح کرد :  موفق شده ام لیسانس تاریخ از دانشگاه دولتی کسب کنم و به کارهای بافتنی و عروسک بافی مشغولم.

سارا  با بیان اینکه دغدغه کنونی بنده اشتغال است ادامه داد:  چون توان بازپرداخت وام های بانکی را ندارم از گرفتن وام هم خودداری می کنم و متأسفانه ادارات دولتی و موسسات هم ما را استخدام نمی کنند و ما معلولین را به چشم دیگری می نگرند .

این معلول که آثار هنری و بافتنی های خود را نیز همراه داشت در ادامه افزود : در حال حاضر بیشتر محصولات و بافتنی های من مشتری خانوادگی دارد و بچه های فامیل از آن استفاده می کنندو هیچ سازمانی از دستاوردهای من حمایت نمی کند و یا در فروش آنها به من کمک نمی کنند.

وی همچنین بیان داشت : خیلی از بیمه ها و حتی سازمان بهزیستی هزینه های درمانی ما را قبول ندارند ، ما برای تفریح جایی را نداریم ، برای مثال پارک ها جلویشان زنجیر و میله است که افراد معلول نمی توانند وارد شوند و یا اینکه وسایل ورزشی بیشتر برای افراد سالم تهیه شده اند و افراد معلول نمی توانند استفاده کنند و یا استخر جهت آب درمانی که یک معلول نمی تواند برود چون برای افراد سالم درست شده است.

سارا در پایان گفت : مستمری ما سه سال است که افزایش نیافته و با توجه به افزایش تورم همان 53 هزار تومان است  لذا از همه مردم جامعه می خواهیم که ما را هم مثل مردم عادی ببینند و بپذیرند و ترحم نکنند.

معصومه معلول دیگری بود که در کنار ما نشسته بود و به در دل های دوستانش گوش می داد ، او گفت : وقتی خردسالی بیش نبودم تب شدید گرفتم و داخل بیمارستان آمپول اشتباه به من تزریق کردند و تشنج کردم و معلولیت پیدا کردم .

وی در ادامه افزود : به دلیل مشکلات مالی تا کلاس پنجم بیشتر نتوانستم تحصیل کنم و همچنین تا کنون قالی های زیادی را زیر نظر شرکت قالی بافی انجام داده ام که در ازای هر قالی به من حق الزحمه می دهند .

معصومه ادامه داد: : آرزویم این است بتوانم پوشاک فروشی بزنم اما امکانش را ندارم و متأسفانه نمی توانم وام بگیرم و مسئولان و کارمندان بانک به من می گویند تو نمی توانی بازپرداخت وام را انجام دهی .

وی تصریح کرد : پدرم فوت کرده و مادر پیری هم دارم و با مستمری 53 هزار تومانی و یارانه 45 هزار تومانی زندگی ما سخت می گذرد .

یکی دیگر از این عزیزان در پایان گفت : مشکلاتی که ما در جامعه با آن روبرو هستیم این است که در ساخت یک بنا یا مکان به معلولین توجه نمی شود و لذا حساب من در بانک رفاه نی ریز می باشد که نمی توانم از پله ها بالا بروم و باید منتظر بنشینم تا کسی کمکم کند و همچنین مطب های چشم پزشکی و دندان پزشکی و امیدوارم به این مسئله هم توجه شود.