برخی سنت های خوب بر اثر مرور زمان از بین رفته و به باد فراموشی سپرده می شود و تنها ممکن است در ذهن برخی از بزرگترها باقی مانده باشد. گاهی نیز می نشینند و برای فرزندان و نوادگان خود، آن ها را با حسرت بازگو می کنند. بسیاری از مردم نیز حسرت سنت ها و رسوم گذشتگان را می خورند و آرزو می کنند که ای کاش آن سنت ها از بین نرفته بود و باقی می ماند.

دربین برخی خانواده ها نیز، سنت های خوب و سازنده ای وجود دارد. در میان آنها بعضی دلشان می خواهد این سنت های خوب پس از آنان همچنان پابرجا بماند و فرزندان و نسل های بعد نیز به آن عمل كنند.

سنت های خوبی مثل مجالس سخنرانی و روضه هایی كه در منازل می گرفتند، فرستادن بزرگترهای فامیل به حج و عتبات، صله رحم، جمع شدن در منزل بزرگترها، عیادت مریض، رسیدگی به حال فقرا و ضعفای فامیل، تهیه جهیزیه و تدارك وسایل ازدواج جوان ها و... همه و همه از سنت های بسیار خوبی است كه اكنون نیز در بسیاری خانواده ها بساطش به راه است.

اما از طرف دیگر، معلوم نیست که تا چه زمانی به این سنت ها عمل شود. البته از بین رفتن برخی رسم ها واقعا جای تاسف و حسرت دارد. اما حسرت که راه چاره نیست. باید برای احیاء سنت های خوبِ گذشته و زنده و ماندگار نگه داشتن برخی سنت های نیکو، کاری کرد.

اما چه کاری بهتر از وقف؟! وقف می تواند سنت های خوب را تا ابد زنده نگه دارد. می تواند رسم و رسومات خداپسند را تا قیامت در زندگی مردم جاری و ساری نماید. وقف برای این کار، سنت های پسندیده را نه تنها برای فرزندان و نسل خود تداعی می کند، بلکه آن سنت ها و رسم های خداپسندانه را در جامعه زنده نگه می دارد.

وقف لنگری است برای نگهداری سنت های خوب در اقیانوس پرتلاطم زندگی و زمان.

وقف می تواند در طوفان حوادث روزگار، سنت های نیك نیاكان را در زمین محكم و استوار كند و پناهگاه كشتی شكستگان مدرنیته باشد.