به گزارش شیرازه، روزنامه «جوان» در صفحه ورزشی خود و در یادداشتی از «شیوا نوروزی» نوشت:

تحمل سختی در راه رسیدن به هدف ارزش موفقیت و رسیدن به هدف را دوچندان می‌کند. این واقعیتی است که تاکنون انسان‌های زیادی آن را ثابت کرده‌اند؛ در بین اهالی ورزش نیز از این دست افراد کم نداریم. خواهران ووشوکار منصوریان از جمله ورزشکارانی هستند که در اوج مشکلات و کمرشکن اقتصادی ایستادگی کردند و تا رسیدن به هدفشان دست از تلاش نکشیدند. اینگونه است که به این سه بانوی ورزشکار لقب خواهران افسانه‌ای و خواهران استقامت داده‌اند.
خانواده‌ای رنج کشیده و آبرودار سه قهرمان به ورزش ایران تحویل داده است. پیش از این در برخی مصاحبه‌ها بانوان ووشو ایران از دشواری‌های زندگی خود گفته بودند و از اینکه چطور با پشت سر گذاشتن مشکلات به سکوهای افتخار رسیده‌اند. آنها با موفقیت‌هایی که به دست آورده‌اند، ثابت کرده‌اند «مرد روزهای سخت زندگی و ورزش» هستند. این‌بار در قاب تلویزیون واقعیت‌های پنهانی از زندگی این سه خواهر موفق روی آنتن رفت، واقعیت‌هایی که شنیدن و تحمل آنها پس از سال‌ها نیز برای هر بیننده‌ای سخت بود. همه آنچه از زبان خواهران موفق ورزش ایران شنیدید، حقیقت داشته و سربلندی و حال خوش این روزهای این خانواده، تلخی خاطرات گذشته را کاهش می‌دهد، اما از یاد نبریم که اینها درددل‌های سه‌نفر از ورزشکاران مدال‌آور این مرز و بوم است، درددل‌هایی که‌ ای کاش زودتر از اینها به گوش مسئولان می‌رسید به ویژه از زمانی که پا به عرصه ورزش گذاشتند تا به اهدافشان برسند، ولی باز هم دغدغه معیشت خانواده ذهن‌شان را درگیر خود می‌کرد. رسیدن به سکوی قهرمانی افتخاری نیست که نصیب هر ورزشکاری شود. بسیاری از ورزشکاران به‌رغم همه امکانات مناسبی که در اختیار دارند و با وجود حمایت‌های کافی باز هم نمی‌توانند درخشش در مسابقات بین‌المللی را تجربه کنند. با این وجود سه بانوی ووشو این مرز و بوم با توکل بر خدا و تکیه بر همت، پشتکار و تلاش مضاعف خود با زمین و زمان جنگیدند، همه کمبودها را پشت سر گذاشتند و سختی کیلومترها پیاده‌روی برای رسیدن به محل تمرین را به جان خریدند تا در نهایت آرزوهای کودکی و نوجوانی خود را به واقعیت رساندند.
 اینکه الهه منصوریان در مسابقات جهانی با چشم مصدوم، در حال خونریزی و در آستانه نابینایی به داور بازی برای ادامه مسابقه اصرار می‌کند نشان از روحیه جنگندگی برای رسیدن به موفقیت دارد، اما دغدغه کسب مدال طلا و برنامه‌ریزی برای پاداش از بی‌توجهی مسئولان حکایت دارد، مسئولانی که اصولاً در آستانه رقابت‌های مهم یاد ورزشکاران‌شان می‌افتند و بعد از مسابقه نیز تنها به گرفتن عکس‌های یادگاری بسنده می‌کنند. درست است که این سه ووشوکار و بسیاری از ورزشکاران دیگر سختی‌های زیادی را در زندگی تحمل کرده‌اند، اما پس از رسیدن به عرصه قهرمانی و مدال‌آوری وظیفه تأمین معیشت و تضمین آینده آنها به عهده مسئولان ارشد ورزش کشور است. در واقع آنها هستند که باید با برنامه‌ریزی حساب شده و استفاده صحیح از منابع و بودجه‌ای که در اختیار دارند مدال‌آوران را در رشته‌های مختلف از نظر مالی تأمین کنند و کمبود امکانات ورزش را در اردوها به حداقل برسانند تا در رویدادهای پیش‌رو تمام فکر و ذکرشان معطوف مسابقه باشد. البته این مسئله از ارزش مدال طلایی که الهه منصوریان با مصدومیت شدید به دست آورد، کم نمی‌کند منتها این وظیفه همیشه به گردن آنهایی است که در ورزش ایران مسئولیت‌های مهم دارند و تا زمانی که به وظیفه‌شان عمل نکنند این مسئولیت روی شانه‌هایشان سنگینی خواهد کرد.
خواهران منصوریان با استقامتی که به خرج داده‌اند هرگز تسلیم مشکلات نشدند و ثابت کردند حتی فقر و مصیبت‌های زندگی نیز نمی‌تواند سد راه عزم جزم‌شان شود. روحیه پهلوانی و فداکاری برای خانواده ارزش افتخارات آنها را دوچندان می‌کند؛ در حقیقت الهه، شهربانو و سهیلا موفقیت‌هایشان را مدیون خانواده خود هستند، خانواده‌ای که حالا سرشان را با افتخار بالا می‌گیرند و اعتبار و آبروی شهرشان هستند. متأسفانه هنوز که هنوز است معیشت یکی از دغدغه‌های مدال‌آوران ایرانی محسوب می‌شود و حتی آنها که مدال المپیک را در کارنامه دارند نیز آینده روشنی را برای خود مصور نیستند. حالا که این سه خواهر درددل‌ها و واقعیت‌های تلخی را به زبان آورده‌اند، انتظار داریم وزارت ورزش برنامه‌ای جدی برای برطرف کردن تبعیض میان رشته‌ها و حتی پاداش‌های مصوب در دستور کار قرار دهد.