این موضوع به همان اندازه که در ایران حاشیه ساز می شود، در ابعاد آسیایی هم ایران را به یک سوژه تبدیل کرده است. شدت این مسئله به حدی است که در حال حاضر30 درصد از پرونده های AFC متعلق به باشگاه های ایرانی است و می توان گفت هیچ کشوری به اندازه ایران پرونده های مربوط به شکایت و اعتراض بازیکنان یا مربیان به پرداخت نشدن حقوقشان را ندارد.

نکته مهم اما در این خصوص، این است که کنفدراسیون فوتبال آسیا اصلا مرجع رسیدگی به شکایات نیست. بازیکنان یا مربیان ایرانی اعتراضات خود را مکتوب می کنند و به AFC می برند اما این کنفدراسیون شکایات را به فدراسیون کشور ایران ارجاع می دهد تا به آن رسیدگی کند.

با این حال این همه هیاهو برای پرداخت طلبکاران در واپسین روزها و حتی ساعت های مهلت تعیین شده، نشان از کم کاری و سهل انگاری مدیران در زمان های بهتر و مناسب تر دارد. قطعا پیش تر از این هر باشگاه زمان مناسب برای رسیدگی به وضعیت طلبکاران خود را داشته و می توانسته در کمال آرامش یا رضایت افراد موردنظر را جلب کند یا اینکه در نهایت مبلغ بدهی را پرداخت کند؛ ولی این اتفاقات هیچ وقت نمی افتد تا اینکه کار به روزهای آخر و ددلاین نهایی برسد. البته یکی دیگر از نکته های مهم نیز احتمالا این است که مدیران امید به بخشش قسمت زیادی از این رقم ها توسط طلبکاران دارند و به همین دلیل کار را به ساعات پایانی موکول می کنند تا شاید فرجی حاصل شود.

اگر فدارسیون فوتبال ایران به عنوان مرجع اصلی در بحث قراردادها و بدهی ها نظارت کند، هم مانع از انعقاد قراردادهای بعضا بی جهت و عجیب می شود و هم اینکه آبروی ایران را در مجمعی بین المللی مثل AFC حفظ خواهد کرد.