اهمیت اربعین حسینی در روایات و کلام مقام معظم رهبری + اعمال روز اربعین
زیارتی که سال‌هاست مردم با شور و حرارت بسیار در اربعین انجام می دهند و هر ساله بر آن افزوده می‌گردد چیزی جز خواست و اراده حق تعالی نیست.
به گزارش شیرازه، در
فرهنگ اسلامی و در معارف عرفانی، عدد چهل (اربعین) جایگاه خاصی دارد. چله
نشینی برای رفع حاجت یا رسیدن به مقامات سلوک و عرفان معروف است.
حفظ کردن چهل حدیث، اخلاصِ چهل صباح، کمال عقل در چهل سالگی، دعا برای چهل مؤمن، چهل شب چهارشنبه و. .. بسیاری از این نمونه ها و موارد.
اهمیت اربعین حسینی در کلام مقام معظم رهبری
رهبر معظم انقلاب درباره اهمیت روز اربعین حسینی می فرمایند: اهمیت اربعین
از کجاست؟ صرف اینکه چهل روز از شهادت شهید می گذرد، چه خصوصیتی دارد؟
اربعین خصوصیتش به خاطر این است که در اربعین حسینی یاد شهادت حسین زنده شد
و این چیز بسیار مهمی است. شما فرض کنید اگر این شهادت عظیم در تاریخ
اتفاق می افتاد یعنی حسین بن علی و بقیه شهیدان در کربلا شهید می شدند، اما
بنی امیه موفق می شدند همانطور که خود حسین را و یاران عزیزش را از صفحه
روزگار برافکندند و جسم پاکشان را در زیر خاک پنهان کردند، یاد آنها را هم
از خاطره نسل بشر در آن روز و روزهای بعد محو کنند. ببینید در این صورت آیا
این شهادت فایده ای برای عالم اسلام داشت؟ یا اگر هم برای آن روز یک اثری
می گذاشت، آیا این خاطره در تاریخ هم، برای نسل های بعد هم، برای گرفتاری
ها و سیاهی ها و تاریکی ها و یزیدی های دوران آینده تاریخ هم اثری روشنگر و
افشا کننده داشت؟ اگر حسین شهید می شد، اما مردم آن روز و مردم نسل های
بعد نمی فهمیدند که حسین شهید شده، آیا این خاطره چه اثری و چه نقشی می
توانست در رشد و سازندگی و هدایت و برانگیزانندگی ملت ها و اجتماعات و
تاریخ بگذارد؟
می بینید که هیچ اثری نداشت، بله حسین که شهید می شد، خود او به اعلی
علیین رضوان خدا می رسید، شهیدانی که کسی نفهمید و در غربت، در سکوت، در
خاموشی شهید شدند، به اجر خودشان در آخرت رسیدند، روح آنها فتوح و گشایش را
در درگاه رحمت الهی به دست آورد، اما آیا چقدر درس شدند، چقدر اسوه شدند،
درس، آن شهیدی می شود که شهادت او و مظلومیت او را نسل های معاصر و آینده
او بدانند و بشنوند، درس و اسوه آن شهیدی می شود که خون او بجوشد و در
تاریخ سرازیر بشود، مظلومیت یک ملت آن وقتی می تواند زخم پیکر ستم کشیده
شلاق خورده ملت ها را شفا بدهد و مرهم بگذارد که این مظلومیت فریاد بشود،
این مظلومیت به گوش انسان های دیگر برسد، برای همین است که امروز ابرقدرت
ها صدا توی صدا انداختند که صدای ما بلند نشود، برای همین است که حاضرند
پول های گزاف خرج کنند تا دنیا نفهمد که جنگ تحمیلی چرا به وجود آمد، با چه
انگیزه ای، با دست که، با تحریک که. آن روز هم دستگاه های استکباری، حاضر
بودند هر چه دارند خرج کنند به قیمت این که نام و یاد حسین و خون حسین و
شهادت عاشورا مثل درس در مردم آن زمان و ملتهای بعد باقی نماند و شناخته
نشود. البته در اوائل کار درست نمی فهمیدند که چقدر مطلب با عظمت است. هر
چه بیشتر گذشت، بیشتر فهمیدند.
در اواسط دوران بنی عباس حتی قبر حسین بن علی علیه السلام را ویران کردند،
آب انداختند، خواستند از او هیچ اثری باقی نماند. نقش یاد و خاطره شهیدان و
شهادت این است، شهادت بدون خاطره، بدون یاد، بدون جوشش خون شهید، اثر خودش
را نمی بخشد و اربعین آن روزی است که برافراشته شدن پرچم پیام شهادت کربلا
در آن روز آغاز شد و روز بازماندگان شهداست. حالا چه در اربعین اول،
خانواده امام حسین علیه السلام به کربلا آمده باشند و چه نیامده باشند.
اما اربعین اول آن روزی است که برای اولین بار زائران شناخته شده حسین بن
علی به کربلا آمدند؛ جابربن عبدالله انصاری است و عطیه از اصحاب پیغمبر، از
یاران امیر المومنین آمدند آن جا و جابربن عبدالله حتی نابینا بود - آن
طور که در نوشته ها و اخبار هست - و دستش را عطیه گرفت و برد روی قبر حسین
بن علی گذاشت و او قبر را لمس کرد و گریه کرد و با حسین بن علی علیه السلام
حرف زد و با آمدن خود و با سخن گفتن خود خاطره حسین بن علی را زنده کرد و
سنت زیارت قبر شهداء را پایه گذاری کرد. یک چنین روزمهمی است روز اربعین.
اهمیت زیارت اربعین در روایات
زیارتی که سال‌هاست مردم با شور و حرارت بسیار در اربعین انجام می دهند و هر ساله بر آن افزوده می‌گردد چیزی جز خواست و اراده حق تعالی نیست.
استاد حسین انصاریان ضمن تأکید بر اهمیت و فضیلت زیارت اربعین و راهپیمایی عزت آفرین زائران حسینی در یادداشتی که به شرح ذیل می باشد، این رویداد عظیم جهانی را تبیین می کند:
در روایات رسیده از اهل‌بیت(ع) آمده که جبرئیل امین از همان زمان حضرت آدم(ع) از سوی پروردگار مأموریت یافت که حضرت سیدالشهدا را به حضرت آدم(ع) و همه انبیای الهی بشناساند و حادثه کربلا را به‌صورت مختصر برای آنها بازگو نماید. امین وحی نیز تمام پیامبران را از این واقعه آگاه نمود و همه آنها بر مصائب این امام مظلوم گریستند.
گریه ارض و سما بر امام حسین(ع)
البته تنها پیامبران الهی بر مصائب جانسوز کربلا نگریستند، بلکه اهل‌بیت(ع) هم در زمان ولادت امام حسین(ع) اشک ریختند و اندوهگین بودند. گریه بر آن حضرت هیچ‌گاه و در گذر زمان رنگ نباخته و کمرنگ نشده است و همواره دل‌های عاشق و مؤمن در رثای او گریه کرده و به سوگ نشسته‌اند. وقایع کربلا و شهادت این امام و یاران ایشان به‌قدری سخت، غم‌انگیز و جان‌گداز بوده و هست که به فرموده امام زین‌العابدین(ع)، تمام موجودات ارضی و سماوی بعد از حادثه عاشورا برای آن حضرت گریستند؛ از همین امر نیز واضح و مبرهن است که گریه بر ایشان و حوادث جانسوز کربلا موضوعیت و قطعیت دارد و لذا از فرمایشات حضرت امام رضا و بعضی از ائمه(ع) می‌توان دریافت که گریه بر حضرت واجب است و نه مستحب. روایات بسیار مهمی دراین‌باره بیان شده که معتبرترین کتاب‌های ما - شیعه و غیرشیعه - نقل کرده‌اند.
سفارش ائمه(ع) به زیارت کربلا
آنچه که پس از گریه بر مصائب آن حضرت حائزاهمیت است و اولویت دارد، زیارت حضرت حسین(ع) است. امامان معصوم(ع) نسبت به زیارت امام حسین(ع) و یاران ایشان دستور اکید داده‌اند و سفارشاتی را به مؤمنان و عاشقان مکتب اهل‌بیت داشته‌اند. در این سفارشات آمده است: آنان که توان زیارت حضرت را دارند، فرقی نمی‌کند که در کدام نقطه از این کره خاکی زندگی می‌کنند، حتی اگر یکبار در طول عمرشان باشد، به زیارت این امام شهید بروند؛ و چنانچه برای آنها میسّر است، در سال به دفعات بروند و ایشان را زیارت کنند.
همچنین در این روایات به ثواب عظیم زیارت قبر امام حسین(ع) و یاران آن حضرت به تناسب مکلّفین اشاره شده است. در برخی روایات چنین ذکر شده است: ثواب هر قدمی که زائر امام حسین(ع) از منزل خود تا حرم ابی‌عبدالله(ع) برمی‌دارد، حال هرمقدار فاصله که بین منزل و حرم باشد، با ثواب یک حج و عمره قبول‌شده برابری می‌کند؛ البته در برخی روایات نیز نود حج و عمره قبول‌شده و یا هزار حج و عمره قبول‌شده آمده و این اختلاف روایات به تفاوت معرفت و ظرفیت زائر بستگی دارد. گاهی زائر حرم آن حضرت از امامان معصوم(ع) است و گاهی مؤمنی با درجه والای معرفتی و گاهی نیز مؤمنی با درجه پایین‌تر ایمانی؛ لیکن نکته مهم و درخور توجه، سفارش و تأکید نسبت به سفر به کربلا و زیارت قبر ایشان است، نه‌اینکه امام را در منزل خود و با خواندن زیارت‌نامه آن حضرت زیارت کنیم. درحقیقت، مقصودِ ائمه زیارتی است که موجب زنده نگه داشته‌شدن این حادثه جانسوز و دلخراش در ظرف جهان باشد.
این سفارشی نیست که تنها به زمینیان شده باشد و انسان‌ها به آن فرمان یافته باشند، بلکه در کتاب «کامل‌الزیارات» آمده است که هر شب هفتادهزار فرشته به امر خداوند متعال، در اول غروب به زیارت حرم حضرت می‌آیند و در اول فجر به عرش بازمی‌گردند. تعداد فرشتگان عرش الهی به‌قدری زیاد است که تا روز قیامت، فقط یکبار توفیق زیارت حرم ابی‌عبدالله(ع) نصیب آنان می‌گردد.
زیارت اربعین در روایات
اما آن زیارتی که پیغمبر اکرم(ص) و امامان معصوم(ع) به آن مکرراً و مؤکداً سفارش کرده‌اند، زیارت امام حسین(ع) در چهلمین روز شهادت آن حضرت و یاران باوفای ایشان است. زیارتی که سال‌هاست مردم با شور و حرارت بسیار در اربعین انجام می‌دهند. به‌راستی که این شور و حال زیارت در این روز و جمعیت گسترده مردم به خواست و هدایت پروردگار متعال صورت گرفته و چنین گردهمایی در تاریخ بشر و بر روی کره زمین بی‌سابقه است. اجتماعی خاص و منحصربه‌فرد با هدفی معنوی و الهی که نظیری را برای آن در هیچ نقطه‌ای از دنیا نمی‌توان یافت.
این جمعیت میلیونی هرساله از سراسر جهان درکربلا گردهم آمده و مردمان این سرزمین چه مهمان‌نوازانی هستند و چه زیبا از زائران امام حسین(ع) پذیرایی می‌کنند؛ به‌گونه‌ای که هیچ زائری بدون پذیرایی نخواهد ماند و دراین‌خصوص نگرانی ندارد. بسیاری از ساکنان این سرزمین مقدس، خودشان تمکّن مالی چندانی ندارند و در زندگی خویش با مشکلاتی مواجه هستند؛ اما اینان در طول سال، مقداری از پولشان را برای زائران اربعین ذخیره کرده و در این روزها از مهمانان ویژه ابی‌عبدالله(ع) پذیرایی می‌کنند.
اعمال روز اربعین
روز اربعین که با بیستم ماه صفر مصادف شده همچون سایر روزهای مناسبتی
اعمالی دارد که شرح آنها را در اینجا می‌خوانیم. بیستم صفر سال ۶۱ هجری
قمری مصادف با چهلمین روز شهادت امام حسین (ع) است و به همین دلیل این روز
را اربعین می‌نامند در اصل کلمه اربعین به معنای چهلم است.
روز اربعین مطابق نظر شیخ مفید در مسارالشیعه و شاگردش شیخ طوسی در
مصباح‌المجتهد زمان بازگشت اهل حرم از شام به مدینه است، اما این بسیار
بعید است، زیرا اگرچه در کتاب مصباح‌المجتهد چنین آمده است که «حرم امام
حسین-علیه السّلام-به همراه مولایمان على بن حسین-علیه السّلام-در روز
بیستم ماه صفر به شهر «مدینه» رسیدند». اما در کتاب‌هاى دیگر آمده است که
آنان در روز بیستم ماه صفر به کربلا رسیدند البته این روایت نیز بعید به
نظر می‌رسد زیرا «عبید اللّه بن زیاد» -لعنة اللّه-طى نامه‌اى ماجرا را به
«یزید» نوشت و در رابطه با بردن اسرا به «شام» اجازه خواست و پیش از رسیدن
پاسخ، اقدام به بردن آنها به «شام» نکرد که این خود به ٢٠ روز وقت یا
بیشتر نیاز دارد. از این گذشته، نقل کرده‌اند: «پس از بردن آنها به «شام»،
مدت یک ماه در جایى که وسیله‌اى براى حفاظت خود از گرما و سرما نداشتند،
اقامت کردند.» و مقتضاى این سخن آن است که افزون بر ۴٠ روز از زمان شهادت
سیّدالشّهدا-علیه السّلام- تا رسیدن آنها به «عراق» یا «مدینه» گذشته
باشد. البته بازگشت آنها به «کربلاء» امکان دارد، لیکن نه در روز بیستم
صفر؛ زیرا زمان رسیدن آنها با زمان رسیدن «جابر بن عبد اللّه انصارى»
همزمان بوده است و رسیدن خبر شهادت آن حضرت به «جابر» و آمدن او براى
زیارت-خواه «جابر» از «حجاز» آمده باشد، یا از غیر آن، مانند «کوفه» و...
بیشتر از ۴٠ روز وقت مى‌طلبد. به روایتی دیگر جابربن عبدالله انصاری، یکی
از نخستین زائران امام حسین (ع) در روز بیستم صفر مصادف با اربعین وارد
کربلا شد و زیارت اربعین را بجا آورد. خواندن زیارت اربعین یکی از اعمال
روز اربعین به حساب می‌آید. در خصوص زیارت روز اربعین ۳ روایت وجود دارد.
براساس روایتی از امام حسن عسکری (ع) «علامات مؤمن پنج چیز است: اقامه
پنجاه و یک رکعت نماز در شبانه روز، زیارت اربعین، انگشتر به دست راست
کردن، جبین را در سجده بر خاک گذاشتن، در نماز بسم الله الرحمن الرحیم را
بلند گفتن.» این روایت نشان‌دهنده اهمیت خواندن زیارت اربعین است.
در روایتی دیگر صفوان از امام جعفر صادق (ع) نقل می‌کند و می‌گوید: مولایم
امام صادق علیه السّلام دربارهٔ زیارت اربعین به من فرمود: هنگامی‌که قسمت
قابل توجهی از روز برآمده، این زیارت را بخوان...»
در متن زیارت اربعین که در کتاب التهذیب آمده چنین می‌خوانیم:
«اَلسَّلامُ عَلى وَلِىِّ اللَّهِ وَحَبیبِهِ اَلسَّلامُ عَلى خَلیلِ
اللَّهِ وَنَجیبِهِ اَلسَّلامُ عَلى صَفِىِّ اللَّهِ وَابْنِ صَفِیِّهِ
اَلسَّلامُ عَلىَ الْحُسَیْنِ الْمَظْلُومِ الشَّهیدِ اَلسَّلامُ على
اَسیرِ الْکُرُباتِ وَقَتیلِ الْعَبَراتِ اَللّهُمَّ اِنّى اَشْهَدُ
اَنَّهُ وَلِیُّکَ وَابْنُ وَلِیِّکَ وَصَفِیُّکَ وَابْنُ صَفِیِّکَ
الْفاَّئِزُ بِکَرامَتِکَ اَکْرَمْتَهُ بِالشَّهادَةِ وَحَبَوْتَهُ
بِالسَّعادَةِ وَاَجْتَبَیْتَهُ
بِطیبِ الْوِلادَةِ وَ جَعَلْتَهُ سَیِّداً مِنَ السّادَةِ وَقآئِداً مِنَ
الْقادَةِ وَذآئِداً مِنْ الْذادَةِ وَاَعْطَیْتَهُ مَواریثَ
الاْنْبِیاَّءِ
وَجَعَلْتَهُ حُجَّةً عَلى خَلْقِکَ مِنَ الاْوْصِیاَّءِ فَاَعْذَرَ فىِ
الدُّعآءِ وَمَنَحَ النُّصْحَ وَبَذَلَ مُهْجَتَهُ فیکَ لِیَسْتَنْقِذَ
عِبادَکَ مِنَ الْجَهالَةِ وَحَیْرَةِ الضَّلالَةِ وَقَدْ تَوازَرَ
عَلَیْهِ مَنْ غَرَّتْهُ الدُّنْیا وَباعَ حَظَّهُ بِالاْرْذَلِ الاْدْنى
وَشَرى
آخِرَتَهُ بِالثَّمَنِ الاْوْکَسِ وَتَغَطْرَسَ وَتَرَدّى فى هَواهُ
وَاَسْخَطَکَ وَاَسْخَطَ نَبِیَّکَ وَاَطاعَ مِنْ عِبادِکَ اَهْلَ
الشِّقاقِ وَالنِّفاقِ وَحَمَلَةَ الاَوْزارِ الْمُسْتَوْجِبینَ النّارَ فَجاهَدَهُمْ فیکَ صابِراً مُحْتَسِباً حَتّى سُفِکَ فى
طاعَتِکَ دَمُهُ وَاسْتُبیحَ حَریمُهُ اَللّهُمَّ فَالْعَنْهُمْ لَعْناً
وَبیلاً وَعَذِّبْهُمْ عَذاباً اَلیماً اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ
رَسُولِ
اللَّهِ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ سَیِّدِ الاْوْصِیاَّءِ اَشْهَدُ
اَنَّکَ اَمینُ اللهِ وَابْنُ اَمینِهِ عِشْتَ سَعیداً وَمَضَیْتَ حَمیداً
وَمُتَّ فَقیداً مَظْلُوماً شَهیداً وَاَشْهَدُ اَنَّ اللَّهَ مُنْجِزٌ ما
وَعَدَکَ وَمُهْلِکٌ مَنْ خَذَلَکَ وَمُعَذِّبٌ مَنْ قَتَلَکَ
وَاَشْهَدُ اَنَّکَ وَفَیْتَ بِعَهْدِاللهِ وَجاهَدْتَ فى سَبیلِهِ حَتّى
اَتیکَ الْیَقینُ فَلَعَنَ اللهُ مَنْ قَتَلَکَ وَلَعَنَ اللهُ مَنْ
ظَلَمَکَ وَلَعَنَ اللَّهُ اُمَّةً سَمِعَتْ بِذلِکَ فَرَضِیَتْ بِهِ
اَللّهُمَّ اِنّى اُشْهِدُکَ اَنّى وَلِىُّ لِمَنْ والاهُ وَعَدُوُّ لِمَنْ
عاداهُ بِاَبى اَنْتَ وَاُمّى یَابْنَ رَسُولِ اللَّهِ اَشْهَدُ اَنَّکَ
کُنْتَ نُوراً فىِ الاَصْلابِ الشّامِخَةِ وَالاْرْحامِ الْمُطَهَّرَةِ
لَمْ تُنَجِّسْکَ الْجاهِلِیَّةُ بِاَنْجاسِها وَلَمْ تُلْبِسْکَ
الْمُدْلَهِمّاتُ مِنْ ثِیابِها وَاَشْهَدُ اَنَّکَ مِنْ دَعاَّئِمِ
الدّینِ
وَاَرْکانِ الْمُسْلِمینَ وَمَعْقِلِ الْمُؤْمِنینَ وَاَشْهَدُ اَنَّکَ
الاْمامُ الْبَرُّ التَّقِىُّ الرَّضِىُّ الزَّکِىُّ الْهادِى الْمَهْدِىُّ
وَاَشْهَدُ اَنَّ الاْئِمَّةَ مِنْ وُلْدِکَ کَلِمَةُ التَّقْوى
وَاَعْلامُ الْهُدى وَالْعُرْوَةُ الْوُثْقى وَالْحُجَّةُ على اَهْلِ
الدُّنْیا
وَاَشْهَدُ اَنّى بِکُمْ مُؤْمِنٌ وَبِاِیابِکُمْ مُوقِنٌ بِشَرایِعِ دینى وَخَواتیمِ عَمَلى وَقَلْبى لِقَلْبِکُمْ سِلْمٌ وَاَمْرى
لاِمْرِکُمْ مُتَّبِعٌ وَنُصْرَتى لَکُمْ مُعَدَّةٌ حَتّى یَاْذَنَ
اللَّهُ لَکُمْ فَمَعَکُمْ مَعَکُمْ لامَعَ عَدُوِّکُمْ صَلَواتُ اللهِ
عَلَیْکُمْ
وَعلى اَرْواحِکُمْ وَاَجْسادِکُمْ وَشاهِدِکُمْ وَغاَّئِبِکُمْ وَظاهِرِکُمْ وَباطِنِکُمْ آمینَ رَبَّ الْعالَمینَ.»
«سلام بر ولی خدا و دوست او سلام بر خلیل خدا و بنده نجیب او سلام بر بنده
برگزیده خدا و فرزند برگزیده اش سلام بر حسین مظلوم و شهید سلام بر آن
بزرگواری که به گرفتاری‌ها اسیر بود و کشته اشک روان شد؛ خدایا من براستی
گواهی دهم که آن حضرت، ولی (و نماینده) تو و فرزند، ولی تو بود و برگزیده
ات و فرزند برگزیده ات بود که کامیاب شد.
به بزرگداشت تو، گرامیش کردی بوسیله شهادت و مخصوصش داشتی به سعادت و
برگزیدی او را به پاکزادی و قرارش دادی یکی از آقایان (بزرگ) و از رهروان
پیشرو و یکی از کسانی که از حق دفاع کردند؛ و میراث‌های پیامبران را به او
دادی و از اوصیایی که حجت تو بر خلقت هستند. قرارش دادی او نیز در دعوت
مردم جای عذر و بهانه‌ای (برای کسی) نگذارد و بی دریغ خیرخواهی کرد و جان
خود را در راه تو داد تا برهاند بندگانت را از (گرداب) جهالت و نادانی و
سرگردانی (در وادی) گمراهی و چنان شد که همدست شدند بر علیه آن حضرت کسانی
که دنیا فریبشان داد و فروختند بهره (کامل و سعادت خود را) به بهای پست
ناچیزی و بداد آخرتش را در مقابل بهایی اندک و بی مقدار و بزرگی کردند و
خود را در چاه هوا و هوس سرنگون کردند، و تو و پیامبرت را به خشم آوردند و
پیروی کردند از میان بندگانت، آنانی را که اهل دو دستگی و نفاق بودند و
کسانی را که بار‌های سنگین گناه بدوش می‌کشیدند و بدین جهت مستوجب دوزخ
گشته بودند، آن حضرت (که چنان دید) با شکیبایی و پاداش جویی با آنها جهاد
کرد تا خونش در راه پیروی تو ریخت و حریم مقدسش شکسته شد.
خدایا آنان را لعنت کن به لعنتی و بال دار و عذابشان کن به عذابی دردناک
سلام بر تو‌ای فرزند رسول خدا سلام بر تو‌ای فرزند آقای اوصیاء گواهی دهم
که براستی تو امانتدار خدا و فرزند امانت دار اویی سعادتمند زیستی و ستوده
از دنیا رفتی و گمگشته و ستمدیده و شهید درگذشتی؛ و نیز گواهی دهم که خدا
براستی وفا کند بدان وعده‌ای که به تو داده و به هلاکت رساند هرکه را که
دست از یاریت برداشت و عذاب کند کسی که تو را کشت و گواهم دهم که تو به
خوبی وفا کردی به عهد خدا و جهاد کردی در راه او تا مرگت فرا رسید.
خدا لعنت کند کسی که تو را کشت و خدا لعنت کند کسی که به تو ستم کرد و خدا
لعنت کند مردمی که شنیدند جریان کشتن و ستم تو را و بدان راضی بودند خدایا
من تو را گواه می‌گیرم که من دوست دارم هر که او را دوست دارد و دشمنم با
هر که او را دشمن دارد. پدرم و مادرم به فدایت‌ای فرزند رسول خدا گواهی دهم
که تو براستی نوری بودی در پشت پدرانی بلند مرتبه و رحم‌هایی پاکیزه که
آلوده ات نکرد اوضاع زمان جاهلیت به آلودگیهایش و در برت نکرد از لباس‌های
چرکینش؛ و گواهی دهم که براستی تو از پایه‌های دین و ستون‌های محکم
مسلمانان و پناهگاه مردمان با ایمانی و گواهی دهم که تو براستی پیشوای
نیکوکار با تقوا و پسندیده و پاکیزه و راهنمای راه یافته‌ای و گواهی دهم که
همانا امامان از فرزندانت روح و حقیقت تقوی و نشانه‌های هدایت و رشته‌های
محکم (حق و فضیلت) و حجت‌هایی بر مردم دنیا هستند؛ و گواهی دهم که من به
شما ایمان دارم و به بازگشتتان یقین دارم با قوانین دینم و عواقب کردارم و
دلم تسلیم دل شما است و کارم پیرو کار شما است و یاریم برایتان آماده است
تا آنکه خدا در ظهورتان اجازه دهد.
پس با شمایم نه با دشمنان شما، درود‌های خدا بر شما و بر روان‌های شما و
پیکرهایتان و حاضرتان و غائبتان و آشکارتان و نهانتان آمین‌ای پروردگار
جهانیان. پس دو رکعت نماز می‌کنی و دعا می‌کنی به آنچه می‌خواهی و برمی
گردی.»
با توجه به آنچه که در این گزارش آمد متوجه می‌شویم که زیارت امام حسین
(ع) در روز اربعین مستحب است. در حدیثی به نقل از امام محمد باقر (ع) چنین
آمده است: «اگر مردم فضیلت زیارت امام حسین (ع) را می‌دانستند از شوق جان
می‌دادند.»
خواندن زیارت وداع اربعین یکی دیگر از اعمال روز بیستم صفر به حساب
می‌آید. در متن این زیارت که به گفته سید‌بن طاووس رحمه اللّه باید پیش روی
ضریح امام حسین (ع) خوانده شود چنین آمده است:
السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ، السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ عَلِیٍّ الْمُرْتَضَى وَصِیِّ رَسُولِ اللَّهِ.
سلام بر تو اى پسر رسول خدا! سلام بر تو اى پسر على مرتضى جانشین رسول خدا!
السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ فَاطِمَةَ الزَّهْرَاءِ سَیِّدَةِ نِسَاءِ
الْعَالَمِینَ، السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا وَارِثَ الْحَسَنِ الزَّکِیِّ.
سلام بر تو اى پسر فاطمۀ زهرا سرور زنان جهان! سلام بر تو اى وارث امام حسن پاک!
السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا حُجَّةَ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ وَ شَاهِدَهُ عَلَى خَلْقِهِ.
سلام بر تو اى حجت خدا در زمین و گواه او بر آفریده‌ها!
السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ الشَّهِیدَ، السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا مَوْلَایَ وَ ابْنَ مَوْلَایَ
سلام بر تو اى ابا عبد اللّه شهید! سلام بر تو اى مولاى من و پسر مولاى من!
أَشْهَدُ أَنَّکَ أَقَمْتَ الصَّلَاةَ وَ آتَیْتَ الزَّکَاةَ، وَ أَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَیْتَ عَنِ الْمُنْکَرِ
گواهى مى‌دهم که تو نماز را به پا داشتى و زکات دادى و امر به معروف و نهى از منکر کردى.
وَ جَاهَدْتَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ حَتَّى أَتَاکَ الْیَقِینُ، وَ أَشْهَدُ أَنَّکَ عَلَى بَیِّنَةٍ مِنْ رَبِّکَ أَتَیْتُکَ
و در راه خدا جهاد نمودى تا اینکه امر یقین تو را فرارسید و نیز گواهى
مى‌دهم که تو دلیل روشن از سوى پروردگارت داشتى؛ و اگر فرد از دور امام سوم
شیعیان را زیارت کند باید بگوید:
توجّهت إلیک یَا مَوْلَایَ زَائِراً وَافِداً رَاغِباً مُقِرّاً لَکَ بِالذُّنُوبِ.
اى مولاى من! اکنون من به عنوان زایر، واردشونده، گراینده، اقرارکنندۀ به گناه و گریزان از خطا.
هَارِباً إِلَیْکَ مِنَ الْخَطَایَا لِتَشْفَعَ لِی عِنْدَ رَبِّکَ.
به درگاه تو آمده‌ام تا در نزد پروردگارت از من شفاعت کنى.
یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ حَیّاً وَ مَیِّتاً،
فَإِنَّ لَکَ عِنْدَ اللَّهِ مَقَاماً مَعْلُوماً وَ شَفَاعَةً
مَقْبُولَةً.
اى پسر رسول خدا! درود خدا بر تو در حال حیات و مرگ تو، زیرا تو در نزد خدا از مقام معلوم و شفاعت مورد پذیرش برخوردارى.
لَعَنَ اللَّهُ مَنْ ظَلَمَکَ، وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ هتک حَرَمَکَ وَ غَصَبَ حَقَّکَ.
خداوند کسانى را که به تو ستم نموده‌اند لعنت کند و نیز کسانى را که تو را محروم نموده، حقت را غصب نموده اند، لعنت کند.
وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ قَتَلَکَ وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ خَذَلَکَ، وَ
لَعَنَ اللَّهُ مَنْ دَعَوْتَهُ فَلَمْ یُجِبْکَ وَ لَمْ یُعِنْکَ
و قاتلان تو را لعنت کند و آنان را که دست از یارى تو کشیدند لعنت کند و
آنان را که خواندى و به تو پاسخ مثبت ندادند و تو را یارى نکردند لعنت کند.
وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ مَنَعَکَ مِنْ حَرَمِ اللَّهِ وَ حَرَمِ رَسُولِهِ وَ حَرَمِ أَبِیکَ وَ أَخِیکَ
و نیز کسانى را که از رفتن تو به سوى حرم خدا و حرم رسول خدا و حرم پدر و برادرت جلوگیرى کردند لعنت کند.
وَ لَعَنَ اللَّهُ مَنْ مَنَعَکَ مِنْ شُرْبِ مَاءِ الْفُرَاتِ لَعْناً
کَثِیراً یَتْبَعُ بَعْضُهَا بَعْضاً؛ و کسانى را که تو را از نوشیدن آب
فرات منع کردند بسیار و پى‌درپى لعنت کند.
اللَّهُمَّ فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ عَالِمَ الْغَیْبِ وَ الشَّهَادَةِ.
خدایا! اى پدیدآورندۀ آسمان‌ها و زمین! داناى پنهان و آشکار!
أَنْتَ تَحْکُمُ بَیْنَ عِبَادِکَ فِیمَا کَانُوا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ، وَ
سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ.
تو بین بندگانت در آنچه اختلاف دارند حکم مى‌کنى و زود است آنانى که ظلم کردند بدانند کدامین جایگاه بازگشتشان است.
اللَّهُمَّ لَا تَجْعَلْهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنْ زِیَارَتِهِ، وَ ارْزُقْنِیهِ أَبَداً مَا بَقِیتُ وَ حَیِیتُ یَا رَبِّ.
خدایا این زیارت را آخرین عهدم از زیارت قرار مده و همیشه برایم تا وقتى که باقى و زنده هستم روزى‌ام گردان، اى پروردگار!
وَ إِنْ مِتُّ فَاحْشُرْنِی فِی زُمْرَتِهِ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ؛ و
اگر مردم مرا در گروه ایشان محشور فرما، اى مهربان‌ترین مهربانان!
راه دانا
انتهای پیام/
نظرات بینندگان
