پایگاه خبری تحلیلی شیرازه؛ حسن روحانی در مجمع سالیانه بانک مرکزی گفت: «بخشی از اقتصاد ما به سیاست و به ویژه سیاست خارجی مرتبط بود و ما این را می‌دانستیم، اینکه کسی بگوید سیاست خارجی بی فایده است و ما مشکلات را بدون دخالت سیاست خارجی حل می‌کنیم، فقط به درون نگاه می کنیم ممکن نیست؛ من بلد نیستم البته اقتصاددان هم نیستم؛ اگر اقتصاددانی بلد است که در شرایطی که تمام روابط خارجی تخریب شده و در شرایطی که مردم احساس کنند هر روز سخت‌تر می‌شود و تحریم‌های بین المللی به ما فشار آورد و در فروش محصولات از جمله نفت مشکل داشته باشیم، اقتصاد هم دست نخورد بیاید بگوید؛ من حداقل بلد نیستم»

در گفتگو با سید وفا مشکات دکترای اقتصاد سیاسی پرسیدیم: با توجه به این سخنان چند سوال را از مطرح است: آیا در همین شرایط فرضی توصیف روحانی از اوضاع ،می شود مشکلات اقتصاد را حل کرد؟
  وقتی بازارهای منطقه ای، پتانسیل های بالقوه داخلی، و تولید را دچار نقصان کنیم، از بازار بیرون هستیم . بعد از 6سال از فعالیت دولت فعلی، عملاً کل ظرفیت تولید داخل را از دست داده ایم. کارخانه هپکو و آزمایش تعطیل شده و چندین کارخانه مادر تخصصی بزرگ طی همین چند سال گذشته تعطیل شده اند.

 آیا می شود در همین شرایط بحرانی، مشکلات اقتصاد را حل کرد؟
 اگر این کارخانه ها بودند، شانس صادرات کالا به کشورهای همسایه و بازارهای منطقه، با توجه به اینکه تکنولوژی تولید داخل را نداشتند، برای ما وجود داشت.

 در حال حاضر اگر به دنبال اقتصاد پویا و قوی هستیم، باید چشممان را روی توان دولت ببندیم و اتکایمان به بخش خصوصی و داخل باشد.

 اگر یک برسی کلی و اجمالی در هیئت دولت و اتاق های بازرگانی داشته باشیم، متوجه می شویم بیشتر شرکت های صادرات و واردات از دوستانی متصل به دولت هستند و درصد پورسانت هایی که از واردات دارند، برایشان به صرفه تر از صادرات است. پس اینها به دنبال کشورهایی هستند تا رقابتی برای کالاهای داخلی نباشد و به دنبال کالاهای اورژینال و درجه یک آن کشورها می روند، و به این ترتیب، تولیدکننده را از بازار حذف می کنند.

حذف شدن تولیدکننده باعث می شود که او در منطقه نتواند کالایش را به فروش برساند و وضعیت مثل امروز می شود که دولت دچار کسری بودجه شده و این کسری را از طریق فروش ارز دنبال می کند.

 اگر بخش خصوصی با فعالیت خاص وارد عرصه شود، قابلیت فعالیت وجود دارد؛ تشکیل سامانه نیمایی، را باعث خروج ارز از کشور به جای کمک به صادرات دانست که باعث می شود تولیدکنندگان از چرخه بازار خارج شوند.

چرا دولت روحانی روابط خارجی را فقط در ارتباط با چشم آبیها تعریف کرده در حالیکه کشور های منطقه، همسایگان شمالی، کشورهای آفریقایی، کشورهای آمریکای لاتین و کشورهای شرق آسیا علی رغم همه تحریمها بازارشان کاملا مستعد ارتباط با ایران است. اما دولت هیچ انگیزه ای برای ارتباط با این کشورها ندارد. به نظرمی رسد جمله روحانی که «تمام روابط خاریج ما مختل است» جمله درستی نباشد؛ دولت تلاشی برای برقراری ارتباط نکرده است،  می توانستیم با بسیاری از کشورها ارتباط برقرار کنیم . چرا ما فقط دنبال چهارتا کشور اروپایی رفته ایم؟
بنده بازار عراق و تاجیکستان به صورت وِژه کار کرده ام و چند مقاله از من در این رابطه در فصلنامه های تخصصی منتشر شده است. همین کشورهای اطراف ما واقعاً بسیار فرصت بزرگی هستند که متاسفانه از آن استفاده درست نشده است. شاید بتوان گفت با داشتن بازارهای کشورهای همسایه ما اصلاً نیازی به بازارهای مقطعی و با ریسک بالای اروپا نداریم.