به گزارش سرویس فرهنگی شیرازه، حجت الاسلام و المسلمین محمدحسین حدائق قائم مقام بنیاد مهدی موعود (ع) استان فارس در یادداشتی اختصاصی و در ادامه شرح سبک زندگی مهدوی و حدود و ملاک حق و حقیقت، نوشت: 

 

در حدیثی گهربار از رسول گرامی اسلام ص نقل شده که فرمودند: 

«إنّ لله عزّوجل حرماتٍ ثلاث [ثلاثاً] من حَفِظَهُنَّ حَفِظَ الله لَهُ أمرَ دینِه وَ دُنیاه وَ مَن لَم یحفِظهنَّ لَم یَحفَظِ الله شَیئاً؛ حرمة الإسلام و حُرمَتي وَ حرمَةُ عِترتي ؛ برای خداوند سه حرمت است. کسی که حرمت آنها را حفظ کند، خدا امر دین و دنیایش را محافظت می‌کند و کسی که حرمت آنها را حفظ نکند، خداوند برای او چیزی را حفظ نمی کند: 1. حرمت اسلام، 2. حرمت من (پیامبر ص)، 3. حرمت عترت من». 

همان گونه که در حدیث فوق اشاره شد، سه چیز است که برای خدا حرمت ویژه دارد و شکستن حرمت آنها، انعکاس و بازتاب آن به زندگی خودِ فرد باز می گردد؛ 

اولاً: رسول خدا ص می فرماید حرمت اسلام باید حفظ شود. دهن-کجی، بی حرمتی و هتّاکی به مبانی دین، یعنی تیشه به ریشه ی خود زدن. کسانی که حرمت اسلام را می شکنند، سر سالم به گور نخواهند برد. 

ثانیاً: حرمت پیامبر ص باید حفظ شود. شکستن حرمت پیامبر اسلام ص یعنی نابود کردن همه چیز. البته نکته ای را باید عرض کنم و آن این‌که، ما توقّع داریم کسی به محض گفتن چند کلمه کفریات، صاعقه ای از آسمان بیاید و او را نابود نماید درحالی که چنین نیست. خدا حتی به شمربن‌ذی‌الجوشن هم فرصت داد. روی سینه‌ی امام حسین ع نشست اما عذاب، همان وقت برای او نازل نشد؛ چهار الی پنج سال به او فرصت داده شد و سپس از او انتقام گرفتند. خدای متعال می فرماید: 

«وَلَا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّمَا نُمْلِي لَهُمْ خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّمَا نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدَادُوا إِثْمًا وَلَهُمْ عَذَابٌ مُهِينٌ  ؛ و كسانى كه كافر شدند، می‌پندارند مهلتى كه به آنان مى‏دهیم برایشان خوب است، همانا به آنان مهلت مى‏دهیم تا بر گناه (خود) بیفزایند و براى آنان عذابى خواركننده است».

خداوند می فرماید ما به ظالمین فرصت می دهیم تا اولاً بهتر خود را نشان داده و ثانیاً آینده نیز نگویند اگر به ما فرصت داده می شد، بازمی گشتیم و اصلاح می شدیم. 

ثالثاً: حرمت عترت پیامبر ص بایستی حفظ شود. عترت رسول خدا ص کیست؟ زهرای مرضیّه س، حسنین ع و امروز گل سرسبد عالم هستی، حضرت بقیةالله‌الأعظم امام زمان عج. باطل کسی است که حرمت آنها را شکسته و ایشان را به خشم و غضب درآورد. 

حکایت؛ حرمت‌شکنی یزید و عاقبت آن 

یزید حرمت اسلام، پیامبر ص و اهل بیت ایشان را شکست و به عواقب بدی دچار شد. بنده از مرحوم آیت الله شیخ محمدتقی بهلول شنیدم که می‌فرمود: یزید سه سال حکومت کرد و هر سه سال، به جنگ با دین در آمد. سال اول، جنگ و نبرد با سیدالشهداء ع و شهادت ایشان. سال دوم، غارت و جنایت نسبت به مردم مدینه. کار در این جنایت به جایی رسید که در کنار قبر پیامبر ص، برخی از صحابه ی ایشان را گردن زدند. البته این شاید مکافات کاری بود که مردم مدینه با حسین بن‌علی ع کردند و سال قبل از این جنایت، امام حسین ع را با وجود شناخت از ایشان و آگاهی به اهداف بلند ایشان، تنها گذاشتند. امام حسین ع نیز که فضای مدینه را، فضای پرخفقان دیدند، نیمه شب و مخفیانه دست زن و بچه-شان را گرفته و در اوج غربت، از شهر رسول خدا ص خارج شدند و در آن روز، مردم بی انصاف مدینه، امام زمان خود را تنها گذاشتند. 

در روایتی از پیامبر ص، قاعده ای کلی به عنوان یک ضابطه مطرح شده است که اگر انسان، موجبات ناراحتی خدا را به خاطر رضایت هم نوع خود فراهم نمود، خدا نیز او را، به همان فرد گناهکار واگذار می کند و همان گناهکار و شرور بر ایشان مسلط می شود: 

«إِذَا انْتُهِكَتِ الْمَحَارِمُ ... تَسَلَّطُ الْأَشْرَارُ عَلَى الْأَخْيَارِ  ؛ آن گاه که حریم ها مورد تجاوز واقع شد، اشرار بر نیکان مسلط می شوند». 

مردم مدینه که از ترس یزید و برای خوشایند او، امام زمانِ خود را تنها گذاشته بودند، گرفتار و مورد هتک حرمت همان یزید واقع شدند. هنوز از شهادت حسین بن‌علی ع یکسال نگذشته بود که سربازان یزید به دستور او، که اموال، جان و نوامیس مردم مدینه را برای سربازانش حلال و مباح کرده بود، به جنایتی بی سابقه در مدینه دست زدند. در این جنایت، تنها خانه‌ای که از دستبرد جنایتکاران یزیدی در امان ماند، منزل امام سجاد ع بود. 500 نفر از زنان مدینه به خانه ی امام سجاد ع پناه آوردند تا مورد تجاوز و عمل منافی عفت واقع نشوند. 

اما سال سوم و سومین جنایت یزید، به منجنیق بستن کعبه و تخریب بیت الله الحرام بود. در اسناد تاریخی نقل است که دوسوم کعبه، در این جنایتِ یزید تخریب شد. مرحوم آیت الله بهلول می فرمود: همین یزید جنایتکار که در سال اول، حرمت اهل‌بیت پیامبر ص را شکست، در سال دوم حرمت پیامبر ص و در سال سوم هم حرمت خانه ی خدا را شکست، به بیماری سختی دچار شد. مریضی او به حدی سخت شد که به مانند انسان های مجنون و روانی، ناگهان بی دلیل شروع می کرد به دویدن و از شدت درد، تمامی امعا و احشاء او به هم ریخت؛ به حدی که دیگر از درد ب تاب می شد. اطبّاء زیادی برای معالجه ی او آمدند، اما نتیجه ای برای او حاصل نشد. یک طبیب نصرانی را که معروف و حاذق بود آوردند تا یزید را معاینه کند. هرچه طبیب نصرانی یزید را معاینه کرد، متوجه مسئله ی خاصی نشد و گفت ظاهر شما که مشکلی ندارد و حکایت از سلامتی شما دارد. یزید گفت: روده ها و معده ام به هم می پیچد. طبیب گفت: تکه ای جگر تازه ی گوسفند بیاورید. آن تکه جگر را به ریسمانی بسته و به یزید گفت آن را ببلع و فرو ببر. وقتی یزید تکه ی جگر را فرو برد و بلعید، طبیب ریسمان را آرام آرام بیرون کشید و ناگهان دیدند شش یا هفت بچه عقرب کوچک به این تکه کبد چسبیده اند. طبیب نصرانی به یزید گفت: این مریضی از بیماری های بی درمان است. در علم طب، چنین بیماری ای وجود ندارد لیکن در شریعت خود خوانده ایم چنین بیماری های بدون درمانی را خدا به کسانی می دهد که فردی از اولیاء خدا یا فردی از فرزندان او را کشته باشند. مگر تو چه کرده ای که مبتلا به این بیماری شده ای؟

بعد از این که طبیب نصرانی متوجه شد یزید چه شخص باعظمتی را به شهادت رسانده است، به یزید گفت: بیماری تو اگر دارو هم داشت، من تو را درمان نمی کردم. بعد از آن طبیب های متعدد دیگری نیز یزید را معاینه کردند و از لاعلاج بودن بیماری اش، وی را مطلع کردند، تا این که روزی همین درد به یزید چنان فشار آورد که از پله های همان کاخی که مغرور به عظمت آن بود بالا رفت و از پشت بام همان کاخ به پایین پرتاب شده و به درک واصل شد.

انتهای پیام/