به گزارش سرویس فرهنگی شیرازه، مهدویت از مسائل اساسى درگذشته و حال بوده و هست و فراتر از افق زمان و مکان و در هر شرایطى قابل بررسى است؛ زیرا مهدویت ریشه در فطرت انسان دارد و با خمیرمایه وجود آدمى عجین گشته است. به گونه‏ اى که در طول تاریخ، حتى پیش از اسلام اجمالاً مردم به منجى جهانى دل بسته بودند و امروزه نیز میلیون‏ ها انسان محروم و مظلوم در انتظار آینده درخشان و فارغ از ظلم و ستم لحظه‏ شمارى مى ‏کنند. این آرزوى کهن و سابقه ‏دار چه زمانى به آخر مى ‏رسد و آن منجی، چه زمانى دل ‏هاى پریشان را آرامش مى‏ بخشد؛ سوالی است که برای پاسخ به آن همچنان باید منتظر بود.

 مهدویت

مقصود از مهدویت اعتقاد به منجی است که در آخرالزمان ظهور می‌کند و بشر را نجات می‌دهد. این منجی در ادیان الهی و اسلام مطرح شده و در شیعه با نام محمد بن الحسن(عج) و لقب‌هایی مثل «مهدی آل محمد(ص)» به عنوان دوازدهمین امام معصوم(ع) مشخص شده است. پنجم تا پانزدهم شعبان را با عنوان دهه مهدویت نامگذاری شده است.

 مهدویت در کلام مقام معظم رهبری

مسئله‌ی مهدویت در اسلام هم جزو مسلّمات است؛ یعنی مخصوص شیعه نیست. همة مذاهب اسلامی غایت جهان را که اقامه‌ی حکومت حق و عدل به وسیله‌ی مهدی (علیه الصّلاة و السّلام و عجّل اللَّه فرجه) است، قبول دارند. روایات معتبر از طرق مختلف، در مذاهب گوناگون، از پیغمبر اکرم و از بزرگان نقل شده است. بنابراین، هیچ تردیدی در آن نیست. منتها امتیاز شیعه در این است که مسئلة مهدویت در آن یک مسئله‌ی مبهم نیست؛ یک مسئله‌ی پیچیده‌ای که برای بشر قابل فهم نباشد، نیست؛ یک مسئله‌ی روشن است، مصداق واضحی دارد که این مصداق را می شناسیم، خصوصیاتی از او را می‌دانیم، پدران او را می شناسیم، خانواده‌ی او را می شناسیم، ولادت او را می شناسیم، جزئیات آن را خبر داریم.

چرا تمام ادیان برای آخر الزمان منتظرند؟

نیاز به حضور یک مرد آسمانی که با کمک او بتوان حق را اجرا کرد، عدالت را برقرار نمود و در راه کمال گام برداشت یکی از نیاز‌های فطری و حقیقی انسان است. خداوند نیز به این نیاز پاسخ مثبت داده است و انبیاء و اوصیا را برای هدایت و راهبری مردم برگزید و وعده داده است که سرانجام حجت من بر زمین مسلط خواهد شد و با اجرای دین و برقراری عدالت، نیاز شما بر آورده می‌شود. در ادیان آسمانی بر اساس نیاز مردم و عنایت خدا سخن از منجی مطرح شده است. اگر بین منجی و قیامت رابطه‌ای گفته شده است فقط به این دلیل است که بگویند حتماً او خواهد آمد و بعد از ظهور او، هر زمان که خداوند اراده کرد قیامت برپا خواهد شد.

اعتقاد به مهدویت در ادیان مختلف

اعتقاد به منجی و موعود مسئله اى است که در تمام ادیان ومذاهب مختلف جهان مطرح بوده و هست؛ بدین معنى که در آخرالزمان، مصلحى ظهور خواهد کرد و به جنایت ها و خیانت ها و تبعیض هاى بشر خاتمه خواهد داد.

شور و التهاب انتظار موعود آخرالزمان، در تاریخ پرفراز و نشیب این ادیان موج می­ زند.یهودیان، مسیحیان و زرتشتیان در سراسر تاریخ محنت بار خود هرگونه خواری و شکنجه را به این امید بر خود هموار کرده اند که روزی «مسیحا» و یا «سوشیانت» خواهد آمد.

در آیین های هند و زردتشت، یهود، مسیحیت و اسلام این باور وجود دارد که در آیندة جهان فرد صالحی ظهور خواهد نمود، و در جهت زدودن ستم و نجات بشر قدم بر می دارد و در این راه موفق خواهد شد. همة این ها در هدف کلّی، یعنی هدایت و ارشاد و نجات بشر از نادانی و گمراهی وحدت نظر دارند. حال ممکن است در امور و اهداف جزیی و برخی از ویژگی ها دیدگاه های متفاوتی داشته باشند.

همه پیروان ادیان الهی و برخی از پیروان ادیان غیر الهی عقیده دارند که در یک عصر بحرانی جهان که فساد و ظلم بیداد می‏ کند، نجات دهنده بزرگ و مصلح جهانی ظهور می‏ کند و اوضاع آشفته جهان را اصلاح نموده و عدل را گسترش می ‏دهد.

در این که مصلح جهانی کیست، دارای چه ویژگی ‏هایی است، نام او چیست و منسوب به کدام ملت و دین است، اختلاف نظر دارند.

هر ملتی او را با لقب مخصوص و ویژگی‏ هایی می‏ شناختند و او را از خودشان می ‏دانند. زرتشتیان او را ایرانی و از پیروان زرتشت می‏ دانند. یهودیان اورا از بنی اسرائیل و عیسویان او را مسیح موعود می ‏خوانند.

در آیین هندو نیز از نجات دهنده و موعود، به نام "آواتا" سخن به میان آمده و در منابع هندوها در کتاب اوپانیشا دها مطرح شده است. .... حق همراه او است و آنچه در دریاها و کوه‏ ها پنهان شده باشد، همه را به دست می‏ آورد. از آسمان‏ ها و زمین، آنچه باشد، خبر دهد و از او کسی بزرگتر به دنیا نیاید.

در آیین بودایی که یکی از شاخه‏ های کشین هندویی است، مسئله انتظار مطرح شده و شخصیت مورد انتظار بودای پنجم می ‏باشد .

درآیین زرتشت سه منجی به نام‏ های هوشیذر، هوشیذر ما و سوشیانس (نجات دهنده مرگ) از نسل زرتشت مطرح است. آنان جهان را پر ازعدل خواهند کرد. که پس از ظهور، دین را به جهان رواج خواهد داد؛ فقر و تنگدستی را ریشه کن می کند و مردم جهان را هم فکر، هم گفتار و هم کردار می‏ گرداند.

در آیین یهود نیز از شخص موعود سخن گفته شده است. گر چه یهودیان در این که موعود کیست، اختلاف نظر دارند. به باور یهودیان موعودشان هنوز ظهور نکرده است. آنچه یهودیان بر آن اتفاق دارند، خروج شخصی در آخر زمان است که کوکب افروز می‏ باشد و روی زمین را به نور رب کریم روشن می‏ گرداند... یهودیان به انتظار او زمان می‏ گذارنند.

مسیحیان نیز در انتظار مصلح جهانی هستند و اگر چه باور دارند که او حضرت عیسی مسیح(ع) است که از آسمان نزول کرده و جهان را پر از عدل خواهد کرد.

شیعیان معتقدندکه مصلح جهانی امام زمان(عج) است که در آیات و روایات به آن اشاره شده است. امام زمان(عج) همان مهدی(ع) است که جهان را پر از عدل و داد می‏ کند، همان گونه که پر از ظلم شده است.

اعتقاد به مهدویت از معارف قطعی تمامی مذاهب اسلامی است. ابن ابی الحدید که از عالمان اهل سنت است می‏ گوید: "میان همه فرقه ‏های مسلمان اتفاق قطعی است که عمر دنیا به پایان نمی ‏رسد، مگر پس از ظهور مهدی(عج)"

 کلام آخر

از آنچه گذشت می‏ توان نتیجه گرفت که همه ادیان الهی و برخی ادیان غیر الهی درخصوص مصلح جهانی اتفاق نظر دارند؛ ولی نمی ‏توان قضاوت نمود که مقصود آنان از مصلح جهانی امام زمان(ع) می‏ باشد که در اسلام بدان اشاره شده است. گرچه برخی از نشانه‏ ها و مشخصاتی که در سایر ادیان برای مصلح جهانی ذکر شده، درباره امام زمان(ع) نیز صدق می کند.

با توجه به این که بشارت به ظهور مصلح جهانی در ادیان الهی بیان شده و مسئله ظهور حضرت مهدی(عج) در ادیان الهی، پیش از تحریف‏شان هم وجود داشته، اما مصلح تمام ادیان الهی، مهدی موعود است و مقصود دین‏شان همین است، اما پیروان آنها در تطبیق و تعیین مصداق به خطا رفته ‏اند و با توجه به آن چه بیان شد تا حدودی هدف های آیین های مذکور از مهدویت نیز روشن می شود.

انتهای پیام/م