گوش هایی که ندای هل من ناصر ینصرنی امام را نشنیده و نمی شنوند
عده ای ندای هل من ناصر ینصرنی امام حسین(ع) را نشنیده و عده ای امروز دعوت امام زمان شان را نمی شنوند
به گزارش سرویس فرهنگی شیرازه، امام حسین(ع) در روز عاشورا در میانه ی جنگ ندای "هل من ناصر ینصرنی" سر داد.
این ندای امام برآمده از ضعف و ناتوانی امام نبوده و به عبارتی امام به اینکه یارگیری کند، نیازی نداشته است اما به دنبال اتمام حجت و یارگیری برای بهشتی کردن افراد بوده است، به دنبال این بوده است که افراد را به عنوان یک معصوم، در مسیر الهی و عاقبت بخیری قرار دهد.
در واکنش به این ندای و دیگر نداهای امام با همین مضمون در روز عاشورا، افراد را می توان به چند گروه تقسیم نمود. عده ای فریاد و دعوت امام را شنیده و لبیک گفتند، عده ای این ندا را شنیده اما خود را به خواب زده و سکوت کردند و عده ای که این ندا به گوش شان نرسید.
به سراغ عده ای از شهروندان رفته و نظر آنها را در خصوص این ندای سیدالشهدا پرسیدیم.
میثم فاضلی پور در گفتگو با خبرنگار ما ابراز کرد: همان طور که ما صدای هل من ناصر ینصرنی امام زمان مان را نمی شنویم عده ای نیز در آن زمان صدای امام زمان شان را نشنیدند.
فاطمه دهقانی ابراز کرد: عده ای صدای امام را شنیدند اما به خاطر منافع شخصی به گونه ای وانمود کردند که گویی چیزی نشنیدند همان طور که عده ای به خاطر منافع خود غدیر را فراموش کردند.
حسین دیانت جوان 25 ساله اظهار کرد: صدای زر و سکه های طلا در آن زمان باعث شد عده ای پشت ولایت را خالی کرده و به فکر آباد کردن دنیای خویش باشند غافل از اینکه در فردای قیامت این اموال به کارشان نمی آید.
ریحانه رستمی تصریح کرد: در آن زمان عده ای صحبت امام را شنیدند اما منافع شان سبب شد به حرف سیدالشهدا اعتنایی نکنند و یکی از این افراد، عمر بن سعد است که به دنبال حکومت بر ملک ری بود اما همانگونه که امام فرمود از گندم ری هم نخورد و حسرتش را به گور برد.
خلیل هاشمی در فکر فرو رفت و پس از چند ثانیه سکوت اینگونه پاسخ داد: در آن زمان تبلیغات دشمن پر هیاهو بود و سران کفر که می ترسیدند صدای امام بر دل، فکر و جان سربازانشان نفوذ کند، هنگام سخنرانی امام، سروصدا کرده و فضا را ملتهب می کردند تا صدای این معصوم به گوش دیگران نرسد.
عصمت قره قزلو بیان کرد: وسوسه های شیطان و نفس اماره باعث شد که افراد صدای امام و ولی خود را نشوند و بیراهه روند و عامل اصلی آن را می توان ایمان های سست، لقمه حرام و بی تقوایی دانست.
به گزارش شیرازه، ندای هل من ناصر ینصرنی امام حسین(ع) تنها مختص یک زمان و مکان خاص نبوده و این ندا هنوز جاری و ساری است و هر زمان هر فردی اراده کند می تواند در مسیر حق و حقیقت قرار بگیرد.
برای اینکه بتوانیم به این ندا پاسخ دهیم باید بصیرت داشته و موقعیت شناس باشیم و حق و باطل را به درستی از هم تشخیص دهیم.
از سوی دیگر باید تلاش کرده و به تهذیب نفس بپردازیم و اجازه ندهیم گناهان و لقمه حرام قلب های ما را تیره و کدر نماید تا بتوانیم لبیک گوی امام خویش باشیم. لازم به ذکر است امام حسین(ع) در کربلا به سپاه عمرسعد رو کردند و فرمودند: صدای من را نمی شنوید چون شکم هایتان از حرام پر است.
ما نیز باید در غذای خود تامل نموده و ببینیم این لقمه ای که میخوریم حلال است یا حرام و از چه راهی به دست آمده است و ما را در مسیر بهشت قرار می دهد یا جهنم؟ در مسیر اطاعت و فرمانبری از خداوند و ولایت قرار می دهد یا در مسیر نافرمانی از خداوند و ضلالت و شقاوت؟
امروزه یکی از راه های پاسخ به امام، برپایی عزاداری و اشک بر مظلومیت آن امام عزیز و تبیین اهداف قیام عاشورا و قرار گرفتن در مسیر عبد خدا بودن است و یکی از این مشاعر که می تواند در واقع پاسخ لبیک ما به آن حضرت باشد شرکت در مراسم پیاده روی اربعین و دستگیری از مردم و ترویج فرهنگ اسلام ناب محمدی است.
اما نکته حائز اهمیت اینست که حرف امام حسین(ع) حرف آخرین منجی بشر حضرت مهدی مودعود(عج) نیز می باشد و ما باید بتوانیم با تهذیب نفس و قرارگرفتن در مسیر بندگی خدا و انتظار عملی واقعی لبیک گوی قطب عالم امکان نیز باشیم.
انتهای پیام/ر
نظرات بینندگان
