شیرازه گزارش می دهد:
همه آنهایی که باید از شیراز بروند اما نمی روند + تصاویر
در کلانشهر شیراز سال هاست تصمیم بر آن شده مشاغل مزاحم، کارخانه های آلاینده زیست محیطی و صوتی از شهر خارج شوند اما نه قانون آن صراحت و قاطعیت لازم را دارد، نه مجری، اراده ای برای اجرا و نه کارخانه ها و مشاغل یاد شده رغبتی برای ترک شیراز.
به گزارش سرویس اقتصادی شیرازه،
هر کدام از ما چند بار قوانینی را که برای خودمان گذاشته ایم هرگز اجرا نکردیم؟ چند بار تصمیم گرفتیم که فلان ساعت بیدار شویم و نشده
ایم؟ چند رکعت نماز قضا داریم با این که بارها به خود وعده کردیم نمازمان
را سروقت بخوانیم؟ چند مرتبه اراده کردیم که دیگر دروغ نگوییم؟ ریا نکنیم؟
و.....؟ اوضاع و احوال جامعه، قانونگذاران، قانون و مجریان آن هم مع الاسف
چنین است.
در کلانشهر شیراز سال هاست تصمیم بر آن شده مشاغل مزاحم، کارخانه های آلاینده زیست محیطی و صوتی از شهر خارج شوند اما نه قانون، آن صراحت و قاطعیت لازم را دارد، نه مجری، اراده ای برای اجرا و نه کارخانه ها و مشاغل یاد شده رغبتی برای ترک شیراز.
به گفته شهردار شیراز بیش از 12 هزار شغل مزاحم در شیراز وجود دارد و طبق قانون 6 هزار و 400 شغل از این تعداد باید از محدوده شهر شیراز خارج شوند. آن طور که مسئولان می گویند، صنوفی از قبیل تراشکاران، جوشکاری صنعتی، تراشکاری فلزات، آبکاری، سنگ‌کوبی، آهنگری، تولید درب و پنجره، تولید کمد، بازیافت مواد پلاستیکی، دامداری و گاوداری از جمله 17 شغلی هستند که سایتی برای آن ها در خارج از شهر ساخته شده اما پایشان را در یک کفش کرده اند که نمی رویم! البته امتناع برخی از آنها از قانون پر بیراه هم نیست، با نگاهی به لیست مشاغل مزاحم، به اسامی برمی خوریم که سوال برانگیز است. به عنوان مثال چه کسی حاضر است برای تعویض روغن، جوشکاری، پنچیرگیری به خارج از شهر برود؟
شهرداری شیراز اما برای فشار به مشاغل مزاحم
برای خروج از شهر، لایحه ای به شورای شهر داد تا از مشاغلی که اصرار
بر ماندن دارند عوارض بگیرد اما شورای شهر نپذیرفت و آن را تصویب نکرد و
برخی از اعضای آن، بر اولویت خروج برخی کارخانه های آلاینده و قدیمی تاکید کردند.
اما بشنوید از «کارخانه سیمان شیراز» که در سودای «بِرَم، نَرَم» مانده است. ضرورت انتقال کارخانه سیمان به خارج از شهر شیراز 10 سال است مطرح شده و مسئولان استانی و کشوری مقدمات لازم برای این کارخانه را انجام دادند و در تابستان سال گذشته کلنگ جابجایی و احداث آن را در نزدیکی شهر خرامه به زمین زدند اما با گذشت حدود یکسال از آن روز هنوز اتفاق خاصی نیفتاده است. البته اگر سخنان شهریورماه سال گذشته ابراهیمی کارنامی، مدیر کل محیط زیست استان فارس را یک سخن فنی و علمی بدانیم که گفته بود: «خروج کارخانه سیمان از شیراز حدود 4 تا 5 سال طول می‌کشد» برای جدایی کارخانه سیمان از شیراز فعلا باید صبور باشیم.
انتقال پادگان ها به خارج از شهر شیراز یکی از دیگر موضوعاتی است که سالها مطرح است اما از سطح تیتر شدن در رسانه ها عبور نمی کند. ایین جابجایی و انتقال منطقه ای و مختص به این
شهر نیست بلکه تقریبا در اکثر کلانشهرها این جابجایی در حال وقوع است. برخی
از پادگان های شيراز كه مرغوب ترين اراضي این شهر را در اختيار دارند،
بایستی از این شهر کوچ کنند اما با گذشت چندین مصوبه و موافقت نامه هنوز
اتفاق خاصی رخ نداده است.
امیر، حسین محمدی فرمانده ارشد نظامی ارتش در استان‌های فارس، کهگیلویه و بویراحمد وجود هر گونه اجباری را در این خصوص رد می کند و می گوید: مصوبه‌ای در مورد الزام به خروج پادگان‌ها از شهرها وجود ندارد اما در ستاد فرماندهی کل قوا مقرر شده اگر پادگانی باعث ترافیک می شود از شهر خارج شود و ما تنها برای خروج پادگان هوابرد توافق کردیم.محمدی در آخرین اظهار نظر گفته است، این نیرو آمادگی دارد که با اختصاص زمین از سوی شهرداری تمام پادگان‌های خود را به خارج از شهر منتقل کند.
پاک فطرت یکی از اعضای شورای شهر شیراز اما خروج پادگان ها از شیراز را قانونی الزامی می داند و می گوید: شهرداری تیمی کاربلد و آشنا به ضوابط حقوقی و
قانونی را در این راستا مامور سازد تا مصوبه مجلس که مورد تایید وزارت دفاع
نیز است، محقق شده و پادگان‌های مورد توافق از سطح شهر خارج شوند.
معلوم نیست چه اتفاقی باید بیفتد که قوانین نهادها و مراکز رسمی کشور رنگ اجرا به خود بگیرد؟ اصلا قانون برای چه نوشته می شود؟ آيا جز این است که نياز به آن در جامعه احساس شده است؟ عیب از قانون است و یا مجری؟ می پذیریم که از همان اول در طالع برخی قوانین نوشته اند اجرا نشدنی! ولی چرا عده ای علاقه مندند «بایدها» را مدام در رسانه ها تکرار کنند و در مقام عمل نمی توانند شجاعانه مقابل برخی کارخانه ها که پشتشان گرم است بایستند؟
در کلانشهر شیراز سال هاست تصمیم بر آن شده مشاغل مزاحم، کارخانه های آلاینده زیست محیطی و صوتی از شهر خارج شوند اما نه قانون، آن صراحت و قاطعیت لازم را دارد، نه مجری، اراده ای برای اجرا و نه کارخانه ها و مشاغل یاد شده رغبتی برای ترک شیراز.
به گفته شهردار شیراز بیش از 12 هزار شغل مزاحم در شیراز وجود دارد و طبق قانون 6 هزار و 400 شغل از این تعداد باید از محدوده شهر شیراز خارج شوند. آن طور که مسئولان می گویند، صنوفی از قبیل تراشکاران، جوشکاری صنعتی، تراشکاری فلزات، آبکاری، سنگ‌کوبی، آهنگری، تولید درب و پنجره، تولید کمد، بازیافت مواد پلاستیکی، دامداری و گاوداری از جمله 17 شغلی هستند که سایتی برای آن ها در خارج از شهر ساخته شده اما پایشان را در یک کفش کرده اند که نمی رویم! البته امتناع برخی از آنها از قانون پر بیراه هم نیست، با نگاهی به لیست مشاغل مزاحم، به اسامی برمی خوریم که سوال برانگیز است. به عنوان مثال چه کسی حاضر است برای تعویض روغن، جوشکاری، پنچیرگیری به خارج از شهر برود؟
«کارخانه روغن نباتی شیراز» با عمری 60 ساله در مرکز شیراز واقع
شده و علاوه
بر بوی نامطبوع که زندگی را برای ساکنان نزدیک آنجا سخت و جانفرسا کرده
چندین بار نیز دچار آتش‌سوزی شده است و حکم خروج آن از شهر شیراز صادر شده
اما همچنان پرونده این خروج، روی میز مسئولان مختلف خاک می خورد. خرداد سال گذشته مدیرکل حفاظت محیط زیست وقت فارس گفته بود کارخانه روغن نباتی شیراز آلودگی هوا ایجاد می‌کند و دمل چرکینی شده که
باید از شهر برود و اگر مشکلاتی از قبیل اوقافی بودن زمین دارد که نباید
تاوان آن را مردم شیراز بدهند. حالا حدود دو
سال از تعهد پنج‌ساله شرکت
روغن نباتی برای ساخت کارخانه جدید و انتقال به خارج از محدوده شهر و تخلیه
محل فعلی می گذرد و به جز خرید زمین اقدام خاصی صورت نگرفته است. آن طور
که پیداست باید کارخانه زمین فعلی را بفروشند و با کمک شهرداری تغییر کاربری انجام شود تا
اعتبار لازم برای خروج کارخانه فراهم شود.
اما بشنوید از «کارخانه سیمان شیراز» که در سودای «بِرَم، نَرَم» مانده است. ضرورت انتقال کارخانه سیمان به خارج از شهر شیراز 10 سال است مطرح شده و مسئولان استانی و کشوری مقدمات لازم برای این کارخانه را انجام دادند و در تابستان سال گذشته کلنگ جابجایی و احداث آن را در نزدیکی شهر خرامه به زمین زدند اما با گذشت حدود یکسال از آن روز هنوز اتفاق خاصی نیفتاده است. البته اگر سخنان شهریورماه سال گذشته ابراهیمی کارنامی، مدیر کل محیط زیست استان فارس را یک سخن فنی و علمی بدانیم که گفته بود: «خروج کارخانه سیمان از شیراز حدود 4 تا 5 سال طول می‌کشد» برای جدایی کارخانه سیمان از شیراز فعلا باید صبور باشیم.
امیر، حسین محمدی فرمانده ارشد نظامی ارتش در استان‌های فارس، کهگیلویه و بویراحمد وجود هر گونه اجباری را در این خصوص رد می کند و می گوید: مصوبه‌ای در مورد الزام به خروج پادگان‌ها از شهرها وجود ندارد اما در ستاد فرماندهی کل قوا مقرر شده اگر پادگانی باعث ترافیک می شود از شهر خارج شود و ما تنها برای خروج پادگان هوابرد توافق کردیم.محمدی در آخرین اظهار نظر گفته است، این نیرو آمادگی دارد که با اختصاص زمین از سوی شهرداری تمام پادگان‌های خود را به خارج از شهر منتقل کند.
معلوم نیست چه اتفاقی باید بیفتد که قوانین نهادها و مراکز رسمی کشور رنگ اجرا به خود بگیرد؟ اصلا قانون برای چه نوشته می شود؟ آيا جز این است که نياز به آن در جامعه احساس شده است؟ عیب از قانون است و یا مجری؟ می پذیریم که از همان اول در طالع برخی قوانین نوشته اند اجرا نشدنی! ولی چرا عده ای علاقه مندند «بایدها» را مدام در رسانه ها تکرار کنند و در مقام عمل نمی توانند شجاعانه مقابل برخی کارخانه ها که پشتشان گرم است بایستند؟
نظرات بینندگان
