به گزارش شیرازه به نقل از باشگاه خبرنگاران،حافظيه در شمال شهر شيراز و در جنوب دروازه قرآن واقع شده اين مجموعه به دليل قرار گرفتن آرامگاه حافظ شيرازي به اين نام مشهور شده است.
تالار حافظيه كه از آثار دوره زنديه بوده 56 متر طول و هشت متر عرض داشته و از 20 ستون سنگي، هر كدام به ارتفاع پنج متر تشكيل شده است اين تالار پيش تر شامل چهار ستون و چهار اتاق بوده كه بعدها اتاق ها از محدوده آن حذف شده است.
در سال 856 هجري قمري حدود 65 سال پس از وفات حافظ، شمس الدين محمد يغمايي وزير ميرزا ابوالقاسم گوركاني حاكم فارس، براي اولين بار عمارتي گنبدي شكل بر فراز مقبره حافظ بنا كرد و در جلوي اين عمارت حوض بزرگي ساخت كه از آب ركن آباد پر مي‌شد. اين بنا در زمان حكومت شاه عباس صفوي در اوايل قرن يازدهم هجري قمري، مورد مرمت و بازسازي قرار گرفت و همچنين به دستور نادرشاه انتشار آرامگاه بار ديگر مرمت شد.
كريم خان زند در سال 1187 هجري قمري بر مقبره حافظ، بارگاهي به سبك بناهاي خود ساخت و بر تربتش سنگي مرمرين نهاد كه امروز نيز باقي است و دو غزل از حافظ به شيوه نستعليق توسط حاجي آقاسي بيك افشار آذربايجاني نگاشته شده است.
آرامگاه سعدي معروف به سعديه محل زندگي و مدفن سعدي شاعر برجسته ايراني است.
اين آرامگاه در انتهاي خيابان بوستان و كنار باغ دلگشا در دامنه كوه در شمال شرق شيراز قرار دارد در اطراف مقبره قبور زيادي از بزرگان دين وجود دارند كه بنا به وصيت خود در آنجا مدفون نشده اند.
آرامگاه شيخ مشرف الدين بن مصلح الدين سعدي شيراز در 20 آبان 1335 در فهرست آثار ملي به ثبت رسيده است.
براي نخستي بار در قرن هفتم هجري توسط خواجه شمس الدين محمد صاحب ديواني وزير معروف آباقاخان مقبره اي بر مزار سعدي ساخته شد.