به گزارش شیرازه،  کوله بار سفر بستن در راه خدا عجیب حس و حالی به ادم می دهد، رفتن در راهی که اخرش دل کندن از همه ی زرق و برق دنیاست.

اسم جهاد که می آید شاید خیلی هایمان یاد جنگ و نبرد در میدان جنگ می افتیم اما نه جهاد خلاصه نمی شود در جنگ و نبرد، همین که انسان بتواند با نفس خود کنار بیاید هم یک جهاد است.

این روزها در گوشه و کنار شهر از پایگاه های مقاومت بسیج به گوش می رسد که اردوهایی در قالب اردوهای جهادی در حال اجراست.

خیلی ها خاطرات زیبا و جالبی از این اردوها داشته و دارند و خود من به شخصه از افرادی هستم که هنوز هم دوستدارم اردوهای جهادی را تجربه کنم.

خیلی افراد هستند که از تمام تعلقات دنیا در این روزهای گرم سال که خیلی ها حاضر نیستند از مقابل کولرهایشان تکان بخورند، بار سفر می بندند و راهی مناطق محروم می شوند.

همه به عشق خدمت به مردم مناطق محروم پا در این مسیر می گذارند و هرکس همه تلاشش این است هرطور که شده و هرجور که می تواند خدمتی کند.

در این اردوها ادم می فهمد که شیفته  خدمت بودن یعنی چه؟!  مقصد این اردوها روستاهای محروم است اما وقتی در کنار مردم این روستاها می نشینی و هم کلامشان که می شوی در حرف هایشان قشنگ میفهمی که محرومیت های مادی نتوانسته است از محبت و دوستی های انان بکاهد.

در جمع دوست داشتنی مردم روستا هرکس می خواهد به نحوی از خدمات نه چندان زیادی که برایشان انجام شده است، قدر دانی کند.

کودکان با لبخندهایی که ماندگارترین لبخندها در ذهن ادمی است سپاسگذاری می کنند و مادران و مادر بزرگ ها دست هایشان را به سمت اسمان بلند می کنند و هرکدام با دعایی نیروی مجدد می دهند به همه بچه ها، افراد انرژی هایشان با دیدن چنین صحنه هایی دوصدچندان می شود و کمر همت می بندند که تا انجایی که می شود تمام تلاششان را کنند تا گره ای از گره های مردم این ابادی ها بگشایند.

اخر همین دعاهایی که مردم می کنند یاداور می شود که وابستگی و دارایی های مادی دنیا، خیلی جاهها چندان کار ساز نیستند و در چنین اردوها و کارهایی است که انسان بهترین و ماندگارترین مزدها را با همین لبخندو دعاها دریافت می کند.

*طهماسبی

منبع:  نبض نی ریز