به گزارش شیرازه، 17 مرداد روزیست که به نام خبرنگار نام گرفته است.

روزی که شاید سالی یک بار هم که شده توجه برخی ها را به خبرنگاران جلب می کند کسانی که در طول سال، شب و روز هم ندارد هرجا که هر برنامه، حادثه، اتفاق و پیشامد خوب یا بدی که باشد حضور پیدا می کنند تا آن را به گوش همه برسانند.

رسالت بزرگی است، خبرنگاری چرا که خبرنگار باید اشک کودک راببیند، خنده هارا شکار کند، مادران و پدران داغدار را در قاب دوربینش جمع کند، اتفاقات تلخ و شیرین را ببیند، حس کند از آن ها بگوید و بنویسد اما هیچگاه احساسش را دخیل نکند.

اگر در یک جا خنده و گریه را دید نمی تواند از احساسش استفاده کند و ان را در خبردخیل کند آری چون در اصول حرفه ای کارش اموخته که احساسش را از کارجدا کند و به دور از هرگونه جبهه گیری در ارتباط با مسائل، اخبار را به گوش مخاطبان برساند.

خبرنگاری حرفه ای است که تعطیلی در آن معنا ندارد؛ جنگ و خون ریزی  یا جشن و سرور نمی شناسد باید همه جا باشی، دقیق و ریز بین، حواست را جمع کنی هیچ سوژه ای  از قاب دوربینت در نرود یا کلامی را از قلم نیندازی، خبرنگار ، فردی است که همه جا حضور دارد و شاید بتوان گفت خیلی جاها اگر نباشد، نبودش به سادگی حس خواهد شد.

اما خیلی هایمان کم از خبرنگار و خبرنگاری گفته ایم و شنیده ایم، سالی یکبار 17مرداد که می شود یادمان می افتد که قشری به نام خبرنگار در گوشه و کنار شهر و روستا و هرجایی که شاید فکرمان هم همراهی نکند در حال گزارش تهیه کردن, نوشتن خبر یا شکار سوژه های مختلف خبری با دوربین هایشان هستند.

به نظر شخص من خبرنگاران افرادی کم توقع و با دل هایی دریایی هستندکه تلاششان اگاه کردن مردم است هرجا که باشند تلاششان این است خوب ببینند و خوب بشنوند و خوب ان را انتقال دهندو به مردم برسانند چرا که این کار را رسالت خود می دانند.

به راستی که رسالت سختی است، خبرنگار که می شوی در کلاس درس خبرنگاری می اموزی که اگر خندانی یا ناراحت باید در موقعیت ها که قرار می گیری درد و غم یا شادی را کنار گذاشته، هوشیار و با بصیرت و اگاهی در ان برنامه که قراراست تو ان را به گوش مردم برسانی حاضر شوی، برای اینکه تو گوش و چشم تمام آن مخاطبینی می شوی که قرار است آن خبر را بخوانند؛ انجاست که به قول معروف اگر یک چشم و گوش داری ده تای دیگر هم قرض می گیری که خوب ببینی و خوب بشنوی تا رسالتت را به بهترین شکل انجام دهی، خیلی ها فکر می کنند اسم خبرنگار که می آید باید چرتکه دست بگیرند و حقوق و مزایا یشان را حساب کنند نه جانم خودتان را به زحمت نیندازید چرا که حقوق و مزایای خبرنگاری چندان هم تعریفی نیست که نیست و اگر علاقه چاشنی خبرنگاری نباشد خیلی ها خیلی زود جا می زنند و می روند.

به نظر من خبرنگاری شغل نیست علاقه است.

*طهماسبی

منبع: نبض نی ریز