البته این بی‌نیاز بودن به معنی عدم وابستگی نیست و بسیاری از شرکت‌های خودروساز دنیا هم در برخی از قطعات نیازمند شرکت‌های دیگر هستند. اما در بحث طراحی خودرو و قطعات، هر شرکت به معنای واقعی خودروساز، عموما خود به تنهایی اقدام می‌کند. ضمن این‎که در شرکت‌های خودروساز دیگر شاهد مونتاژ و وابسته بودن به خودروهای خارجی نیستیم. بنابراین این موضوع مطرح می‌شود که در صنعت خودرو هنوز هم نتوانسته‌ایم به پیشرفت واقعی دست پیدا کنیم. یکی از مباحثی که در این میان مطرح می‎شود، بحث مقایسه صنعت خودرو با توان موشکی و پیشرفت‌هایی است که در این عرصه با وجود پیچیدگی‌های بسیار زیاد آن انجام شده اما در صنعت خودرو با وجود بیش از 50 سال فعالیت هنوز هم این اتفاق رخ نداده است. همین مقایسه باعث شد تا دبیر انجمن خودروسازان واکنش نشان دهد و مقایسه این صنعت را با پیشرفت‌های نظامی صحیح نداند. احمد نعمت‌بخش معتقد است در تمام دنیا، بدون استثنا صنایع نظامی در استفاده از تکنولوژی مدرن پیشتاز هستند و صنایع دیگر از سرریز تکنولوژی (اعم از مواداولیه، دانش‌فنی، ماشین‎آلات و...) آن‌ها استفاده می‌کنند. زیرا در صنایع نظامی هزینه‌های تحقیق و توسعه، تولید و... عمده‎ترین مساله متولیان امر نیست. 

در همین زمینه یک کارشناس صنعت خودرو نیز معتقد است نمی‌توان صنایع نظامی را با صنایع دیگر مقایسه کرد. وی به روزنامه «دنیای‌خودرو» می‌گوید: «دلایل متعددی وجود دارد که باعث می‌شود نتوان رشد در صنایع نظامی را با سایر صنایع از جمله صنعت خودرو به‎ویژه در ایران مقایسه کرد. اما شاید اصلی‎ترین تفاوت را بتوان در اختلاف استراتژی توسعه در این دو دانست.» حسن کریمی سنجری می‌افزاید: «اصولا توسعه در صنایع نظامی ریشه در فلسفه نیاز دارد، به طوری که عمیقا جنس این توسعه با آن‎چه که به‌عنوان منشأ رشد در جایی نظیر خودروسازی رخ می‌دهد، متفاوت است.» وی تاکید می‌کند: «اولین پیشرفت‌های بشر در صنعت، در صنایع نظامی اتفاق افتاده است. به‌طوری که علمی نظیر علم تحقیق در عملیات، حاصل کنجکاوی محققان برای یافتن پاسخ به نیازهای تکنیکی در جنگ های اول و دوم جهانی بوده است. اما در عصر حاضر به دلیل تغییر در ماهیت استراتژی از نیاز به سلیقه، صنعتی نظیر خودروسازی به‌عنوان صنعت مولد دارای سرریز دانش فنی برابر با صنایع نظامی است.»

کریمی سنجری با اشاره به تفاوت صنعت خودرو و صنایع نظامی در بحث نیاز و سلیقه اظهار می‌کند: «به‌عنوان مثال اهمیت کاهش قیمت تمام‎شده در خودرو، ناشی از نوع سلیقه و انتخاب مشتری در جوامع مختلف و با درآمد پایین‌تر از یک‎سو و از سوی دیگر فشردگی فضای رقابتی موجود در بازارهای غیرانحصاری امروزه خودرو است که باعث تلاش محققان برای جایگزینی آلیاژهای سبک کربن به‎جای ورق‎های فولادی به‎کار رفته در بدنه خودرو شده است.» وی در ادامه می‌گوید: «همچنین استفاده از موتور برقی در خودرو با آن‎چه در هواپیماهای جنگی استفاده می‌شود و قیمت تمام‎شده بسیار بالایی هم دارد، متفاوت است. نتیجه تلاش محققان برای پاسخگویی به مشتریان در انتخاب یک خودرو ارزان‌تر در مقایسه با خودرویی با سوخت فسیلی است.»

سنجری با بیان این‎که در صنایع موشکی هدف پاسخ به نیاز استراتژیک ملی است نه پاسخ به انتخاب مشتری، می‌افزاید: «به‌عبارت بهتر رشد صنایع نظامی مستقل از نیاز مشتری به طراحی متفاوت، قیمت تمام‎شده کمتر و نهایتا مبتنی بر استانداردهای مالی و فنی است که برای انطباق با خواست مشتری تدوین شده است. یعنی در صنعت موشکی چیزی به نام قیمت تمام‎شده‌ کمتر برای نفوذ عمیق‌تر در بازار وجود ندارد و همین‌که بتوان موشکی طراحی و تولید کرد که بتواند با دقتی مضاعف هدفی را در دوردست‌ها منهدم کند، کار تمام است و دیگر اهمیتی ندارد که چه میزان برای آن هزینه می‎شود.» وی همچنین قیمت تمام‎شده را برای صنعت خودرو بسیار بااهمیت می‌داند و اظهار می‌کند: «در تولید یک خودرو رقابتی و در کلاس جهانی همان‎قدر پیشرفت تکنیکی در طراحی بدنه و قوای محرکه اهمیت دارد که کاهش قیمت تمام‎شده، اما در به تولید انبوه رساندن یک تانک زرهی آن‌هم برای کشوری با موقعیت جمهوری اسلامی هدف دستیابی به بهترین طراحی بدون توجه به هزینه‎های طراحی و تولید است. به‎ویژه آنکه قرار نیست هیچ‎وقت چنین ابزار جنگی در یک بازار صادراتی و رقابتی ارائه شود.» سنجری همچنین معتقد است ذکر این دلایل برای توجیه عدم پیشرفت صنعت خودرو ایران کافی نیست و در این‎که عواملی همچون سوءمدیریت، عدم بهره‎مندی از تمامیت منابع ارزشمند داخلی به‎ویژه نیروهای مستعد انسانی و نیز بی‎بهره ماندن از اتصال به زنجیره جهانی ارزش خودرو، عدم دستیابی به توسعه در این صنعت را به دنبال داشته، تردیدی نیست. اما مقایسه رشد خودروسازی با صنعت نظامی در ایران مصداق قیاس مع‎الفارق است.