به بهانه روز روابط عمومی؛
به امید هوای تازه‌تر/ نمی‌دانم از کدام دغدغه روابط‌عمومی بنویسم
نمی‌دانم از کدام دغدغه روابط‌عمومی بنویسم: حفظ استقلالش، کمبود نیروی انسانی، کمبود امکانات سمعی و بصری و سخت‌افزاری و نرم‌افزاری، اضافه‌کار، درگیری شبانه‌روزیش، همیشه برخط بودن و پاسخ‌گو بودنش، تلاش برای ایجاد و حفظ جایگاهش، بی‌سرو سامانی و بی‌صاحبیش و ... . نمی‌دانم.
به گزارش سرویس اجتماعی شیرازه، اعظم موسوی روابط عمومی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان فارس در متنی که به مناسبت روز ارتباطات و روابط عمومی به «شیرازه» تقدیم کرد، نوشت: سالی دیگر و هفته‌ای دیگر و روزی دیگر به نام روز روابط‌عمومی که امسال هم، چون سال گذشته آغشته به رنگ و بوی کرونایی است و چه خون دل‌ها که خوردیم در این ایام.
سال کرونایی چیزی شبیه سال‌های طاعون‌زده‌ی گذشته که رمق ونفسمان را گرفته آن‌قدر که اردیبهشت رویایی شیراز نیز حال و روزمان را خوب نمی‌کند و مانده‌ایم در روزهای سخت این سال‌های ان‌شاالله بی‌تکرار.
و کدام روابط عمومی است که نداند روزهای پر اضطراب و پر التهاب سال‌های کرونایی چه به روزشان آورده و دورکاری و نزدیک کاری و حضوری و مجازی چقدر درگیر شده‌اند با تکنولوژی و گوشی‌های هوشمند و البته زبان نفهم تا مبادا جایی کاری بماند و زبان گویای سازمان، منعکس‌کننده اخبار و اتفاقات خوب و بد نباشد!
تا کسی از قلم نیفتد برای ارسال پیام تسلیت که عزیزی را از دست داده از کرونای بی‌کردار و مباد خبری از برنامه‌ها و فعالیت‌های سازمان جایی به حاشیه برود و اطلاع‌رسانی فعالیت‌های مجازی بماند در اتاق‌ها و راهروهای فیزیکی و مجازی هر سازمان.
خوب می‌دانیم در ایام مختلف سال همچون همیشه‌ی ایام نمی‌توان لحظاتی و دقایقی و گوش شیطان کر روزهایی را بی‌دغدغه‌ی کار روابط عمومی سر کنیم و هر جا که باشیم و در هر احوالی باید گوش به زنگ تلفن و پیام و نامه و جلسه باشیم و بدویم برای رسیدن به آن و تازه دلمان شور بزند برای جهش ویروس.
گمان نمی‌کنم روزی بیایدتا بتوانیم بنشینیم و از عشق سرودی بسراییم و سر‌کشیدن یک فنجان چای گرم را در حرفه‌امان تجربه کنیم که همیشه چای یخ‌کرده و بی‌حال شبیه ظهرهای پاییز را نوش جان می‌کنیم و انتظار داریم سرحالمان بیاورد و بعد دوباره دویدن‌ها و پیگیری و رسیدن‌ها و نرسیدن‌ها و چه روزهای غم‌انگیزی است روزهای ادباری که دلواپسی را بیش از پیش برایمان رقم زده است.
نمی‌دانم از کدام دغدغه روابط‌عمومی بنویسم: حفظ استقلالش، کمبود نیروی انسانی، کمبود امکانات سمعی و بصری و سخت‌افزاری و نرم‌افزاری، اضافه‌کار، درگیری شبانه‌روزیش، همیشه برخط بودن و پاسخ‌گو بودنش، تلاش برای ایجاد و حفظ جایگاهش، بی‌سرو سامانی و بی‌صاحبیش و ... . نمی‌دانم.
اما هر چه که هست همه ما وظیفه داریم در برگرداندن روزهای خوب گذشته، همان زندگی عادی، آرامش و طبیعت‌گردی، دید و بازدیدها و سرخوش قدم زدن کوچه‌های اردیبهشتی شیراز، همگی ما در روابط‌عمومی مسوولیم تا با اطلاع‌رسانی به‌موقع و آگاهی بخشی، مردم را با خودمان همراه کنیم و در حفظ سلامت و بهداشت بکوشم تا خلاص شویم از هر چه ویروس است و ایمن باشیم در پناه خدای مهربان.
انتهای پیام/س/ر
و کدام روابط عمومی است که نداند روزهای پر اضطراب و پر التهاب سال‌های کرونایی چه به روزشان آورده و دورکاری و نزدیک کاری و حضوری و مجازی چقدر درگیر شده‌اند با تکنولوژی و گوشی‌های هوشمند و البته زبان نفهم تا مبادا جایی کاری بماند و زبان گویای سازمان، منعکس‌کننده اخبار و اتفاقات خوب و بد نباشد!
تا کسی از قلم نیفتد برای ارسال پیام تسلیت که عزیزی را از دست داده از کرونای بی‌کردار و مباد خبری از برنامه‌ها و فعالیت‌های سازمان جایی به حاشیه برود و اطلاع‌رسانی فعالیت‌های مجازی بماند در اتاق‌ها و راهروهای فیزیکی و مجازی هر سازمان.
خوب می‌دانیم در ایام مختلف سال همچون همیشه‌ی ایام نمی‌توان لحظاتی و دقایقی و گوش شیطان کر روزهایی را بی‌دغدغه‌ی کار روابط عمومی سر کنیم و هر جا که باشیم و در هر احوالی باید گوش به زنگ تلفن و پیام و نامه و جلسه باشیم و بدویم برای رسیدن به آن و تازه دلمان شور بزند برای جهش ویروس.
گمان نمی‌کنم روزی بیایدتا بتوانیم بنشینیم و از عشق سرودی بسراییم و سر‌کشیدن یک فنجان چای گرم را در حرفه‌امان تجربه کنیم که همیشه چای یخ‌کرده و بی‌حال شبیه ظهرهای پاییز را نوش جان می‌کنیم و انتظار داریم سرحالمان بیاورد و بعد دوباره دویدن‌ها و پیگیری و رسیدن‌ها و نرسیدن‌ها و چه روزهای غم‌انگیزی است روزهای ادباری که دلواپسی را بیش از پیش برایمان رقم زده است.
نمی‌دانم از کدام دغدغه روابط‌عمومی بنویسم: حفظ استقلالش، کمبود نیروی انسانی، کمبود امکانات سمعی و بصری و سخت‌افزاری و نرم‌افزاری، اضافه‌کار، درگیری شبانه‌روزیش، همیشه برخط بودن و پاسخ‌گو بودنش، تلاش برای ایجاد و حفظ جایگاهش، بی‌سرو سامانی و بی‌صاحبیش و ... . نمی‌دانم.
اما هر چه که هست همه ما وظیفه داریم در برگرداندن روزهای خوب گذشته، همان زندگی عادی، آرامش و طبیعت‌گردی، دید و بازدیدها و سرخوش قدم زدن کوچه‌های اردیبهشتی شیراز، همگی ما در روابط‌عمومی مسوولیم تا با اطلاع‌رسانی به‌موقع و آگاهی بخشی، مردم را با خودمان همراه کنیم و در حفظ سلامت و بهداشت بکوشم تا خلاص شویم از هر چه ویروس است و ایمن باشیم در پناه خدای مهربان.
انتهای پیام/س/ر
نظرات بینندگان
