به گزارش شیرازه به نقل از شیرازیس، فرهنگ ائمه اطهار (ع) این بود که از دیدن گونه های چال افتاده فقرا به خود می لرزیدند.اهل بیت (ع)  معلمانی بودند که شیعیان را حتی به یک قطره اشک یتیمان هم حساس کرده بودند و می گفتند که از کنار محرومان و مظلومان بی تفاوت عبور نکنید.

انقلاب اسلامی ایران که ادامه دهنده راه اهل بیت (ع) می باشد،باید به همین اندازه نسبت به پابرهنگان حساسیت به خرج دهد.

حکومت اسلامی وظیفه دارد شرایط دین داری مردم را فراهم کند.اولین و ابتدایی ترین شرط دین داری مسلمین، مطلوب بودن وضع معاش آنان است . نظام اسلامی وظیفه دارد از طریق اجرای عدالت، معاش مردم را به بهترین وجه تأمین کند و اگر به هر دلیلی نتواند این وظیفه را انجام دهد، از رسالت اصلی خویش باز مانده است. قوام این انقلاب به اقامه ارزش های آن در جامعه می باشد و اگر به وضع معیشتی مردم،اهمیتی داده نشود،در واقع به ارزش های اسلامی توجه نشده است.پیامبر اکرم می فرمایند:من لا معاش له لا معاد له. حضرت علی(ع) خطاب به فرزندشان محمد حنفیه فرمودند:ای فرزند!من از تهیدستی بر تو هراسناکم،از فقر به خدا پناه ببر که همانا فقر دین انسان را ناقص و عقل راسرگردان و عامل دشمنی است.

با این اوصاف،در همین جامعه خودمان،در کوچه پس کوچه های شهرمان،افرادی زندگی می کنند که نه غذایی برای خوردن و نه مکانی برای خوابیدن دارند.کسانی که شب ها از سردی هوا رو به مرکز شهر می آورند تا شاید کمتر سرما را حس کنند.درهمین شهری که عده ای از مردمش نماز جماعت صبحشان و مجالس عزاداری  هفتگیشان ترک نمی شود کسانی هستند که باید شب تا صبح را کنار خیابان بگذرانند.کسانی که برای فراموش کردن گرسنگی خویش،آنقدر در شهر می گردند تا از شدت خستگی، گرسنگیشان را از یاد ببرند و بیهوش بیفتند.

سوالی که پیش می آید این است که چرا در جامعه ای که تمام افرادش ادعای مسلمانی می کنند،باید چنین افرادی وجود داشته باشند؟چرا کسی کاری برای این ها نمی کند؟حدیث امیرالمومنین (ع) را یادآور  می شویم که فرمودند:اگر کسی مال و جانش را در راه خدا بذل نکند،نباید امیدی به مهربانی خدا داشته باشد.

مردم، مذهبی ها، حزب اللهی ها، مگر در زیارت عاشورا نمی خوانیم "بابی انت و امی"پدر و مادرم به فدایت یا اباعبدالله (ع)؟ فدا کردن والدین که به حرف نیست، به عمل است، یعنی من حاضرم در راه مکتب و نهضت حسین بن علی (ع)، که همان اجرای عدالت و کمک به مستضعفین است، عزیزترین کسانم را فدا کنم.

مگر ما خود را شیعه حضرت امیر (ع) نمی دانیم؟ شیعه یعنی کسی که امام خود را پا به پا همراهی کند. ما همه ادعا داریم که راه علی(ع) را در پیش گرفته ایم پس چرا هیچ کداممان به سرنوشت ایشان دچار نمی شویم؟ شاید ما واقعا شیعه نیستیم! آخر به اسم که نیست، ما اگر وظایف شیعه بودن خود را به جا نیاوریم، عاقبت شیعه از دنیا نخواهیم رفت. علی(ع) طاقت دیدن اشک یتیمان را نداشت، علی (ع) طاقت شنیدن آه مظلوم را نداشت...

چرا آنقدر بی خیال شده ایم؟ مگر ما لکم لا تقاتلون فی سبیل الله و المستضعفین را فراموش کرده ایم؟

مسئولین، نخبگان، روحانیون و ای مردم، چرا به فکر نیستید؟ چرا کسی فریاد الغوث این زمین خوردگان و مظلومان را نمی شنود ؟

آقای رئیس بهزیستی عزیز، ریس کمیته ی امداد محترم، نکند برای تامین مکانی مناسب و راه حلی کار آمد در رسیدگی به کارتون خواب ها استخاره کرده اید و جوابش بد آمده است؟

آقایان استاندار، فرماندار ، شهردار و شورای شهر، مسئولین ، لطفا پاسخ دهید که به فکر تخصیص کدام امتیاز به کدام مجتمع تجاری بوده اید که یادتان رفته است نوامیس خدا بی سرپناه مانده اند و کاری نمیکنید ؟

نکند صحبت امام امت ، امام روح الله را فراموش کرده اید :

"این پایین شهری ها و این پابرهنه ها ـ به اصطلاح شما ـ این ها ولی نعمت ما هستند, اگر این ها نبودند ما یا در تبعید بودیم, یا در حبس بودیم یا در انزوا, این ها بودند كه همه ما را از این مسائل نجات دادند…

اگر تا آخر عمرمان به این ها خدمت كنیم نمی توانیم از عهده خدمت این ها برآییم… شما امروز هم كه ملاحظه می كنید این هایی كه در جبهه ها الآن دارند جانفشانی می كنند این ها از كدام طبقه هستند؟…

الآن هم این هایی كه جانشان را در دستشان گرفتند و شما را حفاظت می كنند و آن هایی كه در بین شهرها و در بین روستاها حفظ می كنند شما و مردم را همین طبقه هستند…

شما باید توجه به این معنا بكنید كه ما را این ها آورده اند وكیلكرده اند, آورده اند وزیر كرده اند, رئیس جمهور كرده اند. این ها ولی نعمت ما هستند و ما باید ولی نعمت خودمان را قدردانی كنیم و خدمت كنیم."

انتهای خبر/ص