به گزارش شیرازه به نقل از صدای خرامه، حرم مطهر امامزاده عقیل (ع) فرزند امام جعفر صادق (ع) در 5 کیلومتری شمال شهر خرامه قرار گرفته که علاوه بر برپایی مراسمات فرهنگی مذهبی شهرستان در این مکان مقدس، در روزهای هفته بالاخص جمعه ها، میزبان جمع کثیری از مردم نیز می باشد.

این روزها علاوه بر حضور زائرین از شهرستان های مختلف استان فارس، جمعی از جوانان محله سجل آباد نیز در حال آماده شدن برای مراسم تعزیه محرم هستند؛ اما این گزارش قرار است به تشریح مراسمی با عنوان «دیگ جوش» بپردازد.

«دیگ جوش» نام یک مراسم نذری است که پس از گرفتن حاجت از یک امامزاده برگزار شده و در این مراسم فرد حاجت گرفته، در همان امامزاده از اقوام خود برای صرف نذری دعوت می کند و عشایر خرامه همچنان این سنت را زنده نگه داشته اند، خانواده مهرپرور زندگی خود را از امامزاده عقیل (ع) دارند.

خانواده مهرپرور از عشایر روستای کوه خیاره هستند که هم اکنون در جهرم زندگی می کنند؛ آقای مهرپرور، همسر و داماد وی، همگی حاجات خود را از این امامزاده گرفته اند، شفای بیماری قلبی آقای مهرپرور یکی از کرامات این بزرگوار نسبت به وی بوده است.

اطلاعات بیشتر در مورد «دیگ جوش و کرامات امامزاده عقیل (ع) را از «حاجی غلامرضا» خادم امامزاده جویا می شویم، غلامرضا خارستانی مدت 37 سال است که توفیق خادمی این امامزاده را دارد و از روزگار قدیم «بقعه خشتی امامزاده» میگوید:

 36 سال پیش، بقعه خشتی امامزاده به خاطر فرسودگی در حال تخریب بود، شروع به احیای بنا کردیم که این بنا هم تا سال 83 دوام آورد، اواخر سال 83 برای بازسازی مجدد امامزاده، یا علی گفتیم و ساختمان کنونی ساخته شد

این بنا 500 متر مربع مساحت دارد که وسط زمین 7 هکتاری امامزاده قرار گرفته، زائرسرا، کشتارگاه و آشپزخانه سنتی با همه امکانات، در کنار درب ورودی امامزاده ساخته شد و در اختیار زائران قرار می گیرد

حاج غلامرضا می گفت: سال 83 که می خواستیم کار ساخت و ساز را شروع کنیم 20 میلیون تومان بیشتر نداشتیم اما کرامات امامزاده عقیل (ع) سرنوشت این بنا را به گونه ای رقم زد که دست شفایافتگان هم به این بنا باز شد.

روزهای اولی که کار ساخت و ساز را شروع کرده بودیم، خانواده ای به اینجا آمدند که مادر آنها سرطان داشت، آنها قبل از این به حرم امامزاده اسحاق (ع) خرامه رفته بودند و این امامزاده در خواب به آنهاگفته بود که شفای شما در دستان «عقیل» است.

روز سه شنبه مقداری آب را درون حرم گذاشتیم و روز چهارشنبه با آن آب وضو گرفتند و پس از 15 روز آن زن شفا یافت، روزی که آن زن به امامزاده برگشت تا «نذر دیگ جوش» خود را ادا کند او را نشناختم؛ بنا به قولی که قرار بود یک میلیون تومان به امامزاده کمک کند، اولین قسط کمک خود را به مبلغ 200 هزار تومان پرداخت کرد.

از آن زمان، سنتِ گذاشتن آب در حرم، در روزهای سه شنبه و وضو گرفتن و نماز خواندن در روز چهارشنبه همچنان ادامه دارد، چه بسیار زنهایی که بچه دار نمی شدند و بچه دار شدند و چه بسیار مریضانی که شفا یافتند و اینگونه بود که این حرم توسعه یافت

حاجی غلامرضا کرامات بسیاری را برای ما بازگو کرد اما حال هوای معنوی این امامزاده، گویای یک جمله بود: شنیدن کی بُوَد مانند دیدن .....