المپیک ریو، اتفاقات ناخوشایند و ناکامی‌های زیادی را به خصوص در چند رشته خاص به همراه داشت. ناکامی‌هایی که بعد از گذشت پنج‌ماه، نه فقط پاسخی قانع کننده و توضیحی درخصوص این ناکامی‌ها ارائه نشده که اقدامی نیز برای بررسی آنها صورت نگرفته است. مسئله‌ای ناشی از بی‌توجهی مسئولان در قبال اتفاقات ناخوشایندی است که بدون شک بررسی و ارز‌یابی دلایل آن می‌تواند گامی برای پیشگیری از تکرار دو یا چند باره آن باشد.

هرچند وزیر ورزش و جوانان روز گذشته و درحالی که دو ماه و نیم از نشستنش بر مسند ریاست ورزش می‌گذرد، معاونت ورزش قهرمانی را مسئول رسیدگی به این موضوع و ناکامی‌های برخی رشته‌های ورزشی در المپیک از جمله تکواند و ارائه گزارشی در خصوص آن معرفی کرد، اما هنوز این ابهام وجود دارد که آیا دلایل بروز ناکامی‌های المپیک مورد بررسی قرار می‌گیرد تا دیگر شاهد بروز اتفاقاتی نظیر آن نباشیم یا... این تنها وعده‌ای خواهد بود برای آرام کردن جو انتقادی که مسئولان طراز اول ورزش کشور را نشانه رفته است؟

جلسه بررسی دلایل ناکامی در المپیک البته باید خیلی پیشتر از این برگزار می‌شد. مسئله‌ای که اگر مورد توجه قرار گرفته بود، شاید شاهد تکرار آن در جام جهانی تکواندو نبودیم، اما بی‌توجهی به این مهم باعث شد که ناکامی‌های ریو، تکرار و تکرار شود. چراکه دلیل این ناکامی‌ها هرگز ریشه‌یابی نشد تا اقدامات لازم برای پیشگیری از تکرار آن انجام شود، اما امروز هم که وعده بررسی این ناکامی داده شده نباید از این مسئله مهم چشم‌پوشی کرد که ریشه‌یابی ناکامی‌ها تنها زمانی می‌تواند مثمر ثمر و تأثیر‌گذار باشد که به صورت علمی و کارشناسانه و به دور از هر گونه حب و بغضی انجام شود و به برگزاری چند جلسه دورهمی و تکرار مکرارت بی‌فایده ختم نشود. اتفاقی که تجربه آن را در چند رشته ورزشی خاص از جمله تکواندو شاهد بوده‌ایم. ورزشی که بعد از تک نقره لندن جلسات زیادی برای بررسی دلایل آن برگزار شد، اما نتیجه‌اش چیزی جز دست‌ خالی ورزشکاران ایران در ریو نبود. مسئله‌ای که نشان از ناکارآمد بودن جلسات بررسی و عرض‌یابی ناکامی‌های لندن داشت.

اما شاید مهم‌تر از برگزاری جلسات بررسی ناکامی‌ها این باشد که چه کسی قرار است پاسخگوی این اتفاقات ناخوشایند باشد؟ این مسئله زمانی اهمیت پیدا می‌کند که کمیته ملی المپیک با بیان اینکه فدراسیون‌ها باید پاسخگو باشد، ‌توپ را به زمین حریف می‌اندازد و خیلی ساده شانه از زیر بار مسئولیت خالی می‌کند. البته که فدراسیون‌ها باید پاسخگو باشند و بدیهی است که مسئولیت کل ورزش با وزارت است اما کمیته ملی المپیک مسئولیتی غیر‌قابل‌انکار در خصوص کاروان المپیک و نتایج آن دارد و حتی اگر فدراسیون‌ها باید پاسخگوی نتایج رقم خورده باشند، این مسئولیت کمیته ملی المپیک را نفی نمی‌کند. خصوصاً در این زمینه که کمیته باید فدراسیون‌ها را ملزم به پاسخگویی کند و چه بسا اگر کمیته چنین درخواستی نداشته باشد، فدراسیون‌ها هرگز به صرافت آن هم نیفتند که باید جوابگوی ناکامی‌های خود بوده و اقدامی برای عدم تکرار آن انجام دهند. در واقع انداختن توپ به زمین فدراسیون‌ها نمی‌تواند دلیلی قانع‌کننده باشد که کمیته ملی المپیک یا حتی وزارت ورزش پای خود را از این ماجرا بیرون بکشند.

واقعیت این است که ناکامی‌ها هم به اندازه موفقیت‌ها به پای کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش نوشته می‌شود. پس قبل از هر کسی، این مسئولان رده بالای ورزش کشور هستند که باید پاسخگوی ناکامی‌ها بوده و شرایطی را رقم بزنند که فدراسیون‌ها و متهمان ردیف اول این پرونده خود را ملزم به پاسخگویی کرده و گامی برای جبران آن بردارند. اما آنچه مسلم است ناکامی‌های رقم خورده در المپیک با چند گزارش پیش پا افتاده جبران نمی‌شود و این پرونده نیاز به نگاهی کارشناسانه دارد.

انتهای پیام/