اگرچه بعدها برخی تئورسین های این طرز تفکر، علل مختلفی را برای وضعیت بوجود آمده در تیرماه 84 برشمردند و از همان سال با بررسی عملکرد خود و هم پیاله هایشان در طول مدت حاکمیت دولت خاتمی، به دنبال بازمهندسی و آسیب شناسی برآمدند، اما غرور و تکبر و خودبرتربینی آنان اجازه قبول معایب و اشکالاتشان را به آن ها نداد!

این همان خصلتی است که باعث شد کسانی که در فتنه 88 هم کلام و هم ردیف و گاهی جلوتر از دشمنان قسم خورده نظام اسلامی همه سعی و تلاش خود را در براندازی اصل جمهوری اسلامی معطوف کردند، بعد از گذشت چندین سال هنوز شهامت پذیرفتن اشتباهات و خیانت هایشان را نداشته باشند. اگرچه ملت در شرایط و زمان های مختلف موضع خود را نسبت به این دسته افراد به وضوح نشان داده اند. ولی چه می توان کرد که قرآن هم تاکید دارد: «واکثَرُهم لا یَعقِلون»

ناز و غمزه این روزهایِ مردودین و عاملین فتنه در فضای رسانه ای کشور و شرط و شروط گذاشتن آنان برای حضور و یا عدم حضورشان در انتخابات آینده ریاست جمهوری که همزمان با چهارمین دوره انتخابات شوراهای اسلامی گردیده، دعوای زرگری است که این جریان به عنوان تنفس مصنوعی به پیکر بی جان اصلاحات می دهد. والا بر خود این افراد عمق نفوذ کلامشان کاملاً مشهود و قابل اندازه گیری است.  

نیت از نوشتن این سطور نه پرداختن به "اَظهرُ مِنَ الشمس هایی" است که بر خواننده محترم روشن و واضح است، بلکه تذکر نکته ای است که احساس می شود در جار و جنجال های سیاسی موجود کشور از آن غفلت شده است.

برای بیان اصل موضوع، نیاز به مقدمه ای است: بخوانید:

1- منظور از اصولگرایی در این سطور نه معنای دم دستی و مصطلح رایج در ادبیات جریان های سیاسی کشور است. بلکه منظور همان چیزی است که قرآن از آن به "حزب الله" یاد می کند و شامل همه افراد مومن و موحدی است که در عین پایبندی عملی و زبانی به اصول و مبانی اسلام ناب، همه تلاش خود را تا پای جان برای اصلاح و بهبود وضع جامعه تا تحقق دولت فراگیر عدل مهدوی به کار می گیرند.

2- دنیازدگی، قدرت طلبی، دور شدن از تفکر خدمت خالصانه و بی ریا به مردم و کشور، اتلاف وقت در زمان کوتاه مسئولیت با مشغول شدن به دعواهای سیاسی و جناحی بی فایده، همه و همه این ها معایبی است که باعث سرخوردگی و شکست هر گروه و جریان فعال سیاسی خواهد شد. این قاعده استثناء ندارد. اصولگرا و غیراصولگرا هم نمی شناسد. دولتی که به تعبیر رهبر معظم انقلاب توانست با سردادن گفتمان و شعارهای انقلاب اسلامی 57، قطار کشور را به ریل انقلاب باز گرداند، اگر از خط اصلی منش و روش اصولگرایی – تاکید می شود به معنای واقعی کلمه و نه یک جبهه و گروه سیاسی – منحرف شود نمی تواند آب رفته را به جوی برگرداند. اقبال و ادبار در رفتار مردم ایران اسلامی در ادوار مختلف ثابت کرده که فاصله شعار و عمل را به خوبی تشخیص می دهند.

به تجربه ثابت شده است مردم شعارها را با عملکرد افراد مقایسه می کنند و کارنامه مسئولیت افراد، ملاک قضاوت و رای مردم خواهد بود که قطعاً هرکجا تفکر اصولگرایی توانسته است در روح و نوع عملکرد هر فردی تجلی پیدا کند اقبال عمومی را در پی داشته است.

سران جریانات اصلاح طلب به خوبی از واگرایی مردم نسبت به خود آگاهند و براساس مواضع و گفته هایشان - به ویژه در ماههای اخیر- چند راهکار را برای حفظ حیات خود در دستور کار دارند:

الف: استفاده از روزنه های موجود برای ایجاد شکاف و چند دستگی در جبهه رقیب (اصولگرایان)

ب: پرهیز از تشتت و اختلاف در معرفی نامزدهای خودی (تک نامزدی)

ج: استفاده تبلیغاتی از اختلافات موجود در بین مسئولین بویژه افراد منتصب به جریان های اصولگرایی

د: بهره مندی از فرصت غفلت اصولگرایان از ظرفیت شوراهای شهر و اجرای تئوری: "حرکت از پله اول"

درگیری و بروز اختلافات مسئولین مخصوصاً سران قوا و علنی شدن آن، پرداختن به مسایل دست چندم گروهها به جای تلاش برای حل مسایل و مشکلات اصلی کشور که مصادیق آن را در نامه نگاریها، عزل و نصب ها، مصاحبه ها و نطق ها، ارائه و بررسی طرح های مساله دار در مجلس، همگی موید چیزی است که در سطرهای قبل اشاره شد. یعنی آلودگی به دنیا و غفلت از تکلیف و و ظیفه، که در طول تاریخ آفت جریان های آرمانگرا بوده و هست.

حاکمیت این فضا باعث می شود که فرصت طلبان – چه با اسم اصولگرا یا اصلاح طلب- و همان کسانی که در قول و فعل آزمایش پس داده اند با برنامه ریزی های دقیق و سنجیده و البته با معرفی چهره های جدید و رونمایی نشده، ماهی خود را از آب گل آلود صید نمایند و با حضور خاموش اما پرقدرت در شوراهای شهر به عنوان نماد حاکمیت و تصمیم گیری مردم، مجدادا عرض اندام کنند.