به گزارش سرویس فرهنگی اجتماعی شیرازه؛ بچه‌‌های متولد دهه شصت با همه ویژگی‌های منحصر به‌فردی که در مسیر تعلیم و تربیت و مدرسه و دانشگاه خود گذرانده‌اند، به خوبی به یاد دارند که چگونه «بابا برقی» به آن‌ها یاد داد که «هرگز نشه فراموش لامپ اضافی خاموش» و چقدر هم همین شعر و همین نکته آموزشی باعث می‌شد تا بچه‌ها لامپ‌های اضافی را در خانه‌ها خاموش کنند. اما «بابا برقی» تنها نوستالژی دوران کودکی و نوجوانی دهه شصتی‌ها نبود. «آقای ایمنی» که هنوز هم هر از چند وقت یک بار به تلویزیون سرک می‌کشد، آن روزها و شب‌ها بیشتر مهمان خانه‌‌های ایرانی‌ها‌ بود. «آقای ایمنی» اما علاوه بر کم سن‌وسال‌ها، بزرگ‌‌سال‌ها را هم درگیر خود کرده بود. وقتی او از خطرات گاز مونواکسید کربن؛ این قاتل نامرئی می‌گفت، مو به تن همه سیخ می‌شد. هر شب قبل از سریال‌های تلویزیونی یا اخبار یا جنگ‌‌‌های شادی یا ... این‌قدر آقای ایمنی از مسدود نبودن دودکش بخاری‌ها یا رنگ استاندارد شعله‌ای که اکسیژن کافی دارد یا خیساندن حوله برای بیرون کردن گاز از اتاق و ... می‌گفت که نه تنها بزرگ‌ترها که بچه‌های آن ایام که حالا جوان‌های این دوران هستند هم به خوبی می‌دانستند چطور باید با نشت گاز و انتشار مونواکسید کربن برخورد کنند. حالا اما شرایط فرق کرده. نه «بابابرقی»‌‌ای است که از لامپ‌‌های اضافه بگوید و نه «آقای ایمنی» خیلی حال و حوصله قبل را دارد؛ آن‌قدر کم حوصله شده است که دیگر در همان «حسن خطرناکه حسن» هم نمی‌آید ... ولی هم‌چنان «لامپ اضافه» و گاز مونواکسید کربن که «نه بو داره، نه اثر» در خانه‌ها حضور جدی دارند.

قاتل نامرئی در استان فارس

گاز مونواکسید کربن آن‌قدر در خانه‌های همین استان فارس وجود دارد که آن را در سال 90 رتبه‌دار کرد! در آن سال، استان فارس از نظر تعداد فوتی بر اثر مونواکسید کربن، در کشور سوم شد؛ تهران 143 ، خراسان رضوی و آذربایجان شرقی هر یک با 52 و فارس با 34 فوتی. این آمار البته برای 9 ماه اول سال 90 بود یعنی زمستان و اوج سرما در نظر گرفته نشده است! در این مدت 556 نفر در کشور به دلیل مسمومیت گازی جان خود را از دست داده بودند. اواسط آبان‌ماه امسال هم 5 نفر در خرمبید به دلیل همین قاتل نامرئی فوت شدند. اما پنج‌شنبه‌ای که گذشت، به نظر دردناک‌تر از همه این‌ها بود؛ طی 24 ساعت، 18 نفر در فارس دچار مسمومیت با مونواکسید کربن شدند. اگرچه کسی از این 18 نفر فوت نشد، اما به نظر فوت «آقای ایمنی» کار را به این‌جا رسانده است.

پیام‌های بازرگانی بدون پیام‌های آموزشی

مطمئنا در همان روزها و شب‌هایی هم که «آقای ایمنی» مهمان خانه‌‌ها بود، این قاتل نامرئی جان مردم را می‌گرفت. اما حداقلش این بود که شرکت گاز و صدا و سیما می‌توانستند سر بالا نگه‌دارند و سینه سپر کنند که برای کاهش مرگ و میر ناشی از گازگرفتگی کاری کرده‌اند. اما حالا چطور؟

این شب‌ها،‌ خانواده‌های ایرانی وقتی منتظر شروع یک سریال یا هر برنامه دیگر می‌شوند، باید مانور انواع و اقسام وسایل با ربط و بی‌ربط به زندگی‌شان را ببینند، از انواع سودهای بانکی مطلع شوند، کِرِم حاوی ماده بدن حلزون را مشاهده کنند و ... و عمرشان را تلف کنند تا برنامه مد نظرشان آغاز شود. اگر آن سال‌ها، حجم انبوه پیام‌های آموزشی هم‌چون «بابابرقی» و «آقای ایمنی» خانواده‌‌ها را مجبور می‌کرد تا از این کانال به آن کانال تلویزیون پناه ببرند،‌ حالا به برکت صدا و سیما، آن‌قدر روحیه مصرف‌گرایی در خانواده‌ها تقویت شده که پیام‌‌های بازرگانی بدون هرگونه پیام آموزشی خیلی راحت و با حوصله دیده می‌شوند.

جای خالی «آقای ایمنی» در فارس

چقدر خوب است شرکت گاز استان فارس یا اورژانس یا اصلا خود همین صدا و سیمای فارس، فکری بکنند برای این آمار فوتی‌های ناشی از مسمومیت با مونواکسید کربن. اگر نمی‌شوند انیمیشن جدیدی تولید کرد، اگر نمی‌شود فکر جدیدی کرد، می‌شود همان «آقای ایمنی» یا ورژن چند سال قبل آن یعنی «حسن خطرناکه حسن» را که بازپخش کرد برای مردم. نمی‌شود؟