به گزارش شیرازه به نقل از نماینده در این مجال اما سخن در صحت و سقم تصمیم نمایندگان و دفاع از درستی اقدام ایشان نیست، که این مطلب خود بحث مستقل و مبسوطی می‌طلبد، بلکه سخن در واکنش دولتمردان به این اقدام نمایندگان می‌-باشد. ظاهراً ایفای وظیفهٔ نظارتی نمایندگان بر دولتمردان «دولت اعتدال» بسی گران آمده که عکس‌العمل-های عجیبی را در میان ایشان برانگیخته است؛ رئیس‌جمهور محترم که تلویحاً فرمودند وقعی به تذکرات نمایندگان نمی‌گذارند و مسیری را که در پیش گرفته‌اند با قوت و قدرت هم‌چنان ادامه خواهند داد! از تغییر رویهٔ وزرای اخطار گرفته هم نشانه‌ای در دست نیست، دو تن از معاونین رئیس‌جمهور هم با ادبیاتی تهدیدآمیز و البته آمیخته به غرور و تکبر نمایندگان ملت را به دریافتن پیام انتخابات ۲۴ خرداد فراخوانده و هشدار داده‌اند با ادامهٔ روند کنونی، حضور نمایندگان در مجلس آینده با اما و اگرهای جدی همراه خواهد بود!
صرف‌نظر از این‌که این اظهارات مؤید خیز برداشتن نزدیکان دولت برای تصاحب مجلس و آغاز بسیار زودهنگام فعالیت‌های انتخاباتی ایشان است-که خود همین امر تبعات و اقتضائات بسیار دارد-، آقایان بایستی توجه داشته باشند پیش و بیش از هر کسی ضروری‌ست خود ایشان پیام انتخابات را دریابند؛ این‌که به لطف چه درصدی از آراء اینجایگاه را فراچنگ آورده‌اند، و همین تعداد رأی نیز به اعتبار چه شعارهایی در سبد ایشان ریخته شده، و مهم‌تر این‌که اگر جریانی خاص که اینک در صدد مصادرهٔ آراء مردم به نفع خویش است وجاهت و مشروعیتی در میان ملت می‌داشت، کاندیدای هم‌سو و رسمی ایشان با اکراه ناگزیر از ترک عرصهٔ رقابت نمی‌شد!

گذشته از آن، به‌‌ همان میزان که دولت- و البته صرفاً رئیس دولت- منتخب مستقیم ملت است، تک‌تک نمایندگان مجلس نیز به اعتبار رأی همین ملت به این مسند راه یافته‌اند، و اتفاقاً به همین دلیل درک پیام انتخاب ایشان، آن‌هم در شرایط بسیار حساس نخستین انتخابات پس از فتنه ۸۸، نیز ضرورت دارد.
علاوه بر آن‌‌ همان ملتی که با دقت و موشکافانه فعالیت نمایندگان خویش را در نظر دارد تا داوری خویش را به وقت انتخاب دوبارهٔ ایشان تحقق بخشد و با گزینش صحیح، مانع از راه یافتن افرادی به خانهٔ ملت شود که هیچ سنخیتی با دغدغه‌های اصیل و آرمانی او ندارند، با‌‌ همان دقت مشغول رصد عملکرد دولتمردان نیز می‌باشد، و حتماً و در وقتی مقتضی پاسخ آنانی را که فرصت کوتاه خدمت به مردم را مصروف تثبیت و گسترش قدرت حزبی و جناحی می‌کنند و منافع گروهی را – بر خلاف سوگندی که خورده‌اند- بر منافع ملی مقدم می‌دارند، به نحوی شایسته خواهد داد.
عبرت گرفتن از گذشته‌ای نه چندان دور می‌تواند به‌مثابه چراغی روشن فرا راه همهٔ مسئولینی باشد که تداوم مسئولیت ایشان مرهون انتخاب همین ملت خواهد بود، از یاد بردن، یا حتی نادیده گرفتن این حقیقت که ۲۴ خرداد توسط‌‌ همان ملتی رقم خورده که در بزنگاه‌های تاریخی حماسه‌ای به عظمت ۹ دی آفریده است، نه از سر عقلانیت و خردورزی است، و نه زیبندهٔ آنان که خود را پیرِ میدان سیاست می‌دانند!

دموکراسی جاده‌ای یک‌طرفه نیست که تنها عده‌ای خاص را مجال عبور و گذر از آن باشد، و مفاهیم جذاب و آرمانی ردایی نیست که تنها بر قامت جمعی محدود دوخته باشند، ادعای این شعار‌ها را داشتن، ملاک صدق این مفاهیم بر شعاردهندگان آن نیست، و صرفاً التزامی تمام‌عیار، صادقانه و عاری از تفسیرهای یک‌سویه به این مفاهیم است که انسان را داخل در دایرهٔ شمول آن‌ها می‌کند، ورنه خویشتن را مجسمهٔ «آزادی» و «اعتدال» و واژگانی از این قبیل دانستن، و در مقابل هر صدای متفاوت و مخالف این قرائت خاص را به اتهام «افراط» و «دیکتاتوری» خاموش کردن، خود ناپسند‌ترین و خطرناک‌ترین صورت دیکتاتوری و افراط است، چیزی که هرگز از نظر هیچ صاحب فکر و وجدان راستینی پنهان نخواهد ماند.

نیز این رویکرد دولتمردان در برخورد با نمایندگان ملت عیاری نقد از میزان «انتقادپذیری» و «تحمل مخالف» مسئولین «دولت اعتدال» است که در برابر دیدگان ملت به تصویر کشیده می‌شود! آن‌گونه که وجهی از سعهٔ صدر دولتی را که «ممنوع‌القلم‌ها را سریع‌القلم کرد»، در برخورد با روزنامه‌های منتقد دولت شاهد بودیم، از قرار معلوم مجلسی هم مطلوب آقایان است که چشم خود را بر کج‌روی‌ها و ناراستی‌ها ببندد، مجلسی که نسبت به خدشه‌دار کردن باور‌ها و ارزش‌های این مردم و نظام حساس نباشد، مجلسی که نسبت به بازگشت سازمان‌دهی شدهٔ جریان بی‌دین سکولار به عرصهٔ رسانه‌ای و مطبوعاتی کشور و تکرار «داستان غم‌انگیز» سال‌های سیاه اصلاحات در هجمهٔ هدفمند به شعائر دینی و آرمان‌های انقلاب احساس خطر نکند، مجلسی که در برابر به‌کارگیری فتنه‌گرانی که به تعبیر رهبری فرزانهٔ انقلاب کشور تا «لبهٔ پرتگاه» بردند، در عالیترین و تأثیرگذار‌ترین سطوح مدیریت آموزشی ساکت باشد و دم برنیاورد، مجلسی که نسبت به برخوردهای گزینشی و مغرضانه با ویژه‌خواران و مفسدان اقتصادی موضعی نداشته باشد،...، مجلسی که در یک کلام همهٔ نمایندگانش از تبار معدود وکیل‌الدوله‌هایی باشند که در جریان اخذ رأی اعتماد کابینه نطق‌های مشمئز کننده‌شان در اظهار ارادت جانانه به دولتیان تأسف هر انسان آزادهٔ صاحب عزت‌نفسی را بر‌انگیخت! منتهای خواستهٔ آقایان ظاهراً چنین مجلسی است، ورنه مجلسی که با چشم و گوشی باز خود را متعهد به صیانت از امانت مردم می‌داند مطلوب ایشان نمی‌باشد و چه بسا بایستی به‌‌ همان عاقبتی بیانجامد که به نحوی عریان و تفسیرناپذیر در اظهارات صریح یکی از تئوریسین‌های جریان دگراندیش بیان شد؛ «انحلال مجلس»!!!
نمی‌دانم چرا با دیدن این نمونه‌ها ناخودآگاه به یاد سریال «پزشک دهکده» افتادم که چند سال پیش از شبکهٔ دو سیما پخش می‌شد؛ در نزاع میان اهالی روستای «کلورادو» با سرخ‌پوست‌ها، برخی معتقد بودند «یک سرخ‌پوست خوب، یک سرخ‌پوست مرده است»!!!