به گزارش شیرازه به نقل از کازرون خبر- از سال­‌ها پیش که قانون پرداخت هماهنگ حقوق برای کارمندان دولت به اجرا درآمد، اهدافی برای آن متصور بود که مهم‌ترین آن رفع تبعیض در پرداخت­‌ها بود.

براساس این قانون افراد با مدرک تحصیلی و سابقه­‌ی کار مشابه در تمام ادارات، نهادها و سازمان­‌های دولتی از پایه­‌ی حقوقی یک­سان بایستی بهره‌­مند می­‌شدند؛ اما متأسفانه این گونه نشد و ناهماهنگی­‌های بسیاری در پرداخت به کارکنان در سازمان­‌ها و ادارات مختلف بروز کرد و روز به روز هم پررنگ­تر شد این امر در واقع تبعیض و بی­‌عدالتی مشهودی است که به جز دل­سردی و دل نگرانی کارکنان دولت و خانواده آنان پیامدی نداشته و ندارد.

برخی از ناهماهنگی­‌های موجود در این نظام به قرار ذیل است:

1- داشتن مدرک تحصیلی و تحصیلات عالیه طبیعتاً برای افراد ارزش ماهوی دارد و در سطح ادارات و نهادها نیز بایستی مورد توجه قرار گیرد، حقوق کارکنان براساس سطوح مدرک تحصیلی باید برقرار شود و در قانون نظام هماهنگ پرداخت نیز به این امر تا حدودی توجه شده است، اما در سالیان متمادی در افزایش حقوق به مدارک بالای افراد در سطح لیسانس و بالاتر کم توجهی شده و علی­‌الظاهر به گونه­‌ای عمل کرده­‌اند که به مدارک پایین­‌تر مبالغ بیشتری افزوده شده است. شاید به زعم مسؤولان امر این کار مناسب باشد، اما افرادی که زحمات زیادی برای کسب مدارج علمی بالاتر متحمل شده­‌اند و در کار خودشان مسؤولیت بیشتری دارند نبایستی از دریافتی بیش­تری بهره­‌مند شوند؟ حق چنین است.

2- بندهایی از نظام پرداخت هماهنگ حقوق اجرا نشده و روی زمین مانده است، کارکنان دولت با وعده­‌هایی که دردولت‌های مختلف به آن­‌ها داده شد منتظر اجرا شدن بندهای معطل مانده شدند اما هیچ­‌گاه توجّهی به اجرا شدن آن­‌ها نشده است.

3- کارمندان دولت که عمری در خدمت­گزاری به جامعه و مردم سپری نموده و به افتخار بازنشستگی نائل آمده­‌اند پس از حداقل سی سال خدمت صادقانه به فراموشی سپرده می­‌شوند و دولت­مردان با بی­‌مهری به آنان نگاه ­کرده­ و در نظام‌هماهنگ­ پرداخت­ فوق­‌العاده­‌ها و طرح­‌های مختلف اصولاً برای بازنشستگان(جهان دیدگان) لحاظ نمی­‌کنند و بدین­‌وسیله زحمات چندین ساله آنان را ارج می­‌نهند!!

چرا باید این­گونه باشد؟ چرا در کشورهای لائیک و بدون اعتقادات اسلامی جهان دیدگان ارزش والایی دارند؟

4- قرار بود هر کارمندی در هر سازمانی با مدرک مشابه دریافتی مشابه داشته باشد، اما اولاً برخی از سازمان­‌ها زیر بار نظام هماهنگ پرداخت نرفتند و ثانیاً در سازمان­‌هایی که این قانون را پذیرفتند به عناوین مختلف دریافتی کارکنان به حدی است که قابل مقایسه با سازمان­‌های دیگر نظیر آموزش و پرورش و یا بهداشت و درمان... نیست. چرا این چنین است؟

چرا سازمانی نظیر آموزش و پرورش که متولی تعلیم و تربیت نونهالان، نوجوانان و جوانان مملکت می­‌باشد به زعم مسؤولان سازمانی مصرفی قلمداد می­‌شود؟

چرا معلمان از نظر مالی تأمین نمی­‌شوند تا مجبور نباشند به شغل­‌های دوم و سوم که غالباً در شأن آنان هم نیست روی آورند؟ آیا این مسأله بر رسالت تربیتی و آموزشی آنان ضربات هولناکی وارد نمی­‌سازد؟ سعادت هر کشوری در گرو آموزش و پرورش آن است، آیا با این شیوه در دراز مدت به سعادت خواهیم رسید؟

رهبر معظم انقلاب بارهای بار در مورد فرهنگیان و رسیدگی به جایگاه، شأنیت و معیشت آنان رهنمودهای اساسی و مهمّی ارائه داده­‌اند، اما دریغ از عملکرد! مسؤولان رده بالای مملکت! تنها کاری که به صورت کلیشه­‌ای انجام می­‌دهند در هفته­‌ی معلم است که همه از اهمیت کار معلمی­ سخن­‌ها می­‌گویند و مراسم نمادین برپا می­‌کنند. آیا این دردی از دردهای معلمان را درمان می­‌کند؟ تا کی باید این گونه باشد؟

به هر حال اگر خواهان کشوری آباد، آزاد، رشید، مستقل و هوشمند و با بصیرت هستیم بایستی توجه ویژه به آموزش و پرورش و عنصر اساسی آن یعنی معلمان داشت. در سند تحول آموزش و پرورش هم به روی این نکته صحّه گذاشته شده است اما از ادعا تا عمل فرسنگ­‌ها فاصله است!! هم اکنون بایستی تجدید نظر اساسی کرد و آموزش و پرورش را از مظلومیت و محرومیت رهایی بخشید!!

یادداشت: محسن توحیدیان