به گزارش سرویس رصد سیاسی شیرازه، این روزها در حالی خبر اقدام خرابکارانه رژیم صهیونیستی در سایت هسته ای نطنز و اعمال تحریم های جدید علیه ایران در دولت تازه کار آمریکا آن هم درست در زمانی که دیپلمات ها در قامت مذاکره کننده در وین در حال چانه زنی هستند، موجب عصبانیت ملت ایران از سیاست های پرتناقض غربی شده است که می توان گفت فصل تازه ای از نحوه مواجهه ایران با طرف های اروپایی و آمریکایی آغاز شده است.

راه دانا نوشت: پس از آنکه مجلس قانون اقدام راهبردی برای لغو تحریم های را به تصویب رساند؛ اگرچه مقامات غربی و آمریکایی در بیرون از مرزها و برخی جریانات در داخل کشور تلاش کردند تا این مصوبه را تضعیف کرده و یا مانع اجرای آن شوند اما سردرگمی و دستپاچگی طرف های برجامی از این اقدام مجلس نشان داد که جمهوری اسلامی ایران هدف را به خوبی نشانه گیری کرده است.

مصوبه مجلس قانونی بود که به ایران این فرصت را داد تا اقدامات متقابل خود را در چارچوب قانون و پروتکل های بین المللی انجام دهد؛ ایران زمانی داوطلبانه به عضویت پروتکل الحاقی در آمده بود تا حسن نیت خود را نسبت به انجام فعالیت های صلح آمیز هسته ای نشان دهد در حالی که در مقابل طرف های اروپایی و آمریکایی نه تنها برای نشان دادن حسن نیت خود به ملت ایران در چارچوب مذاکرات به تعهدات خود برای لغو تحریم ها عمل نکردند بلکه هر بار به بهانه های مختلف تحریم هایی جدیدی دست و پا کردند تا بندهای بیشتری به پای ملت ایران بسته باشند و دست آخر هم از توافق برجام یک طرفه خارج شوند.

شب گذشته اما خبری مبنی بر آغاز غنی سازی 60 درصد از سوی جمهوری اسلامی ایران از رسانه های داخلی و خارجی مخابره شد، اقدامی که بدون اتلاف وقت و در چارچوب پروتکل های بین المللی انجام شد تا مانع از دادن فرصت های بیشتر به طرف های برجامی و معطل نگه داشتن کشور به امید گشوده شدن روزنه ای جدید از سوی اروپا و آمریکا  باشد.

این اقدام که می توان آن را در این دوره از مذاکرات فصل تازه ای از نقش آفرینی جمهوری اسلامی ایران در عرصه دیپلماسی دانست اما مسیر آزموده شده ای است که پیش از این نیز به کار گرفته شده بود و حاصل آن عقب نشینی غرب از مواضع زیاده خواهانه بوده است.

اسفند سال 83 بعد از 3 سال مذاکرات نفس گیر و معطل ماندن کشور پشت در های بسته مذاکرات نهایتا با موافقت رهبری تعلیق اصفهان برداشته شد. جمهوری اسلامی ایران به آژانس بین المللی انرژی اتمی اعلام کرد که مذاکرات نتیجه نداده و پیشنهادات هم فایده ای نداشته است. 

یک ماه بعد یعنی در فروردین سال 84 در حالی که کشور در اواخر دولت اصلاحات و در آستانه انتخابات دور نهم به سر می برد  با وجود آنکه توافقنامه‌هایی در پاریس و بروکسل بین طرف ایرانی و اروپایی امضا شده بود اما دولت‌های اروپایی جدیت زیادی برای اجرای تعهداتی که بر عهده داشتند، نشان ندادند و به دنبال تلف کردن وقت برای معلوم شدن تکلیف انتخابات ریاست جمهوری سال 84 بودند.

دو ماه بعد یعنی در خرداد 84 خبری مبنی بر اینکه UF4 در مرکز فراوری اورانیوم اصفهان تولید شده است در رسانه های منتشر شد؛ پیش روی سریع جمهوری اسلامی ایران در صنعت هسته ای عاملی برای عقب نشنی غرب شد.

در جریان فعالیت دانشمندان هسته ای کشورمان اسفند سال 2003 بود که البرادعی مدیر وقت آژانس بین المللی انرژی اتمی برای بازدید از تاسیسات نطنز به ایران سفر کرد وی بعد از بازدید از سانتریفیوژهای ساخته شده در نطنز به تهران رفت و در دیدار محمد خاتمی رئیس جمهور وقت ایران گفت: «آنچیزی که ما در نطنز دیدیم، شما به مرحله‌ای از دانش رسیده‌اید که بیش از 7 یا 8 کشور دنیا ندارند.»

واکنش به دستاوردهای هسته ای ایران بعد از رفع تعلیق در اصفهان البته به اینجا ختم نشد و آرام آرام غرب را وادار به عقب نشینی از مواضع خود در زمینه فعالیت صلح آمیز هسته ای ایران کرد. به طوری که خاویر سولانه نماینده اصلی اتحادیه اروپا و مسئول مذاکرات با ایران در گروه ۵+۱ در جلسه ای به علی لاریجانی گفته بود: شما الان قدرت اول منطقه هستید. حالا که ما در بحث هسته‌ای با شما به تفاهم نرسیدیم، آیا می‌شود در رابطه با مسائل منطقه که اروپا علاقمند است با شما حرف بزنم؟»

این عقب نشینی غرب البته حاصل اقدام سریع ایران در رفع تعلیق تاسیسات هسته ای کشور بود به طوری که منوچهر متکی وزیر خارجه وقت ایران در یکی از جلسات هیئت وزیران عنوان کرده بود که ادبیات دنیا بعد از راه اندازی تاسیسات نطنز با ما تغییر کرد. 

دو سال بعد مقام معظم رهبری در دیدار با دانشجویان دانشگاه‌های یزد درباره جلوگیری این اقدام سریع جمهوری اسلامی ایران که بعد از عقب نشینی های مکرر دولت هشتم در جریان مذاکرات صورت گرفت فرمودند: «در مسئله هسته‌ای، آمریکایی‌ها تا همین چند ماه پیش اصرار، اصرار که باید ایران به‌کلی همه فعالیت‌های هسته‌ای را کنار بگذارد؛ یعنی، مثل آن کاری که با لیبی کردند؛ ته‌اش را جارو کند، تقدیم کند به آن‌ها؛ به‌کلی اعلام انصراف کند. اخیراً وضع به‌جایی رسیده که گفتند ایران در همین حدّی که هست، توقّف کند. ببینید فاصله این‌ها خیلی زیاد است. یک روزی حاضر نبودند پنج سانتریفیوژ را تحمّل کنند. مسئولین مذاکره با اروپا حاضرشده بودند 20 تا سانتریفیوژ را نگه‌دارند، آن‌ها گفته بودند، نمی‌شود؛ گفته بودند لااقل پنج‌تا، گفته بودند نمی‌شود. اگر می‌گفتند یکی، بازهم می‌گفتند نمی‌شود! امروز 3000 تا «سانتریفیوژ» دارد کار می‌کند، مبالغ زیادی هم آماده کار گذاشتن است. می‌گویند در همین حدّ متوقف شوید. این هم یکی از ناکامی‌های آمریکاست. این فرایند عقب‌نشینی البتّه برای ما یک فایده‌ای هم داشت: اینکه خودمان هم وعده‌ها و حرف‌های رقبای غربی و اروپایی را تجربه کردیم و هم افکار عمومی دنیا تجربه کرد. لکن عقب‌نشینی بود دیگر ... من همان وقت در جلسه مسئولین گفتم اگر چنانچه بخواهند به این روند مطالبه پی‌درپی ادامه بدهند، من خودم وارد میدان می‌شوم. همین کار را هم کردم. بنده گفتم که این روند عقب‌نشینی باید متوقف و تبدیل شود به روند پیشروی و اولین قدمش هم باید در آن دولتی انجام بگیرد که این عقب‌نشینی در آن دولت انجام گرفت و همین کار هم شد.

شاید اگر ایستادگی رهبر انقلاب در سال 84 و تاکید بر توقف عقب نشینی ها و عقب گردها نبود امروز شاهد پیشرفت های هسته ای جمهوری اسلامی ایران نبودیم؛ بدون شک مذاکره کنندگان نمایندگان ملت و نظام جمهوری اسلامی ایران هستند که امروز پنجه در پنجه غرب در حال مبارزه در خط مقدم دیپلماسی هستند اما با اقدام سریع و بدون وقفه در غنی سازی 60 درصد که بدون شک باز هم با حمایت های رهبر انقلاب در حال انجام است؛ دست بازتری برای امتیازگیری از غرب زیاده خواه خواهند داشت؛ مسیری که پیش از این آزموده شده و حاصلش عقب نشینی غرب از مواضع خود نسبت به ملت ایران بوده است.

بدون شک یک بار دیگر ملت ایران این تجریه را خواهند داشت که پیشروی مذاکرات در دولتی انجام خواهد شد که در زمان آن دولت عقب نشینی ها صورت گرفته است.

انتهای پیام/ش/ر