به گزارش خبرنگار گروه سیاسی پایگاه تحلیلی خبری«شیرازه»،سال‌ها بود این دو شعار را در سپهر سیاسی ایران و افکار عمومی فریاد می‌زدند که نظامیان تحت هیچ شرایطی حق ورود به دانشگاه را نداشته و نباید دانشجو را به دلایلی زندانی کرد، حتی اگر چون علی یونسی در حال ساختن بمب و عملیات تروریستی باشد.

جالب است که سیاستمداران غربی آتش بیارین معرکه شده و حتی فرزند خواندگی دانشجویان را متقبل و برای آنان با کمک رسانه‌های فارسی موج رسانه‌ای ایجاد می‌کردند.

اما اکنون آنچه در دانشگاه‌های آمریکا و اروپا روی می‌دهد را باید جواب محکمی برای آنانی دانست و گفت که زندان جای خلاف‌کار است و فرقی نمی‌کند دانشجو باشد یا استاد و یا یک شغلش آزاد، و پلیس هر جا که بی‌قانونی باشد، می‌تواند حضور داشته باشد حتی اگر دانشگاه تراز اولی باشد که در آن شورش می‌کنند.

اگر اعتراض علمی و مدنی بدون خشونت را استثنا کنیم باید گفت دانشگاه تفاوتی با دیگر اماکن کشور ندارد و دانشجو نیز تفاوتی با دیگر مجرمین ندارد. چرا باید دانشجو و استادی رکیک‌ترین فحاشی‌ها، تهمت‌ها و حتی تخریب‌ها را انجام دهد؛ اما چون دانشجوست با او برخورد نکنند و با فردی دیگر که کمتر از آن در بیرون از دانشگاه انجام می‌دهد برخورد کنند.

برای مثال چرا باید تروریستی را که بیرون بمب گذاری می‌کند در همان صحنه و در درگیری مسلحانه بکشند و حتی مستندات آن را منتشر کنند؛ اما برای دانشجویی که در حال ساختن بمب بوده و خانواده او از تروریست‌های دهه ۶۰ و حامی او بوده، هشتگ جای دانشجو زندان نیست را بزنند.

حال این اقدامات ضد امنیتی حمایت از مجرمین در دانشگاه‌های ایران را مقایسه کنید با اقدامات صلح‌طلبانه و آرام دانشجویان درون آمریکا و این سؤال را بپرسیم که اگر قسمتی از این اقدامات دانشجویان ایرانی شریف را در آمریکا انجام می‌دادند پلیس ایالات متحده با آنها چه‌کار می‌کرد.

انتهای خبر/224224