از فوايد جاذبه هاي طبيعي كه موجب جذب توريست داخلي و خارجي به سپيدان مي شوند كه  بگذريم، با ديدن نوع پوشش زنان و مردان ميهمان، قلب هر سپيداني متدين و پايبند به اصول اسلامي جريحه دار مي گردد. ميهماناني كه با پوشش غلط و غرب زده خود در سايه بي غيرتي مردان خود به تن آرايي مي پردازند و اشاعه فرهنگ ساپورت پوشي و بي حجابي را براي زنان و دختران متدين سپيدان عادي مي سازند.

سالهاي قبل، با تاسيس دانشگاه در سپيدان، و ورود دانشجويان دختر و پسر با تيپ و قيافه هاي ناهنجار و ناپسند با خيزش آرام دختران و پسران شهرستان به سمت و سوي تقليد از فرهنگ جديد دانشجويان را شاهد بوديم كه در پي آن چادرهاي زيادي از سر پايين آمد و در چمدان ها ماند و پسران زيادي با الگو پذيري از دانشجويان، پا جاي پاي آنان نهادند و دگرگون شدند.

دانشگاهي كه تلاش مسولين فرهنگي شهرستان براي اسلامي نمودن آن، در مقابل سد مديران و دانشجويان آن بي اثر بود و آزاد ماند.

مارگون در این باره نوشت: امروز زنان و دختراني كه براي استفاده از آب و هوا و طبيعت سپيدان به اين شهرستان سفر مي كنند، در كنار دانشجويان دانشگاه هاي شهرستان، با لباس‌هایی به سطح خیابان می‌آیند که انگار تشخیص لباس خانه و بیرون از خانه برایشان سخت شده و گویی حفظ حریم خانه و بیرون از خانه در نسل جدید گم شده است.

 اگر تابستان سال گذشته از بدحجابی در جامعه اسلامی می گفتیم نهایت آن شال‌های باریک روی سر، مانتوهای تنگ و آستین کوتاه و شلوارهای تنگ بود، چند سال قبل از آن، شلوارها و مانتوهای کوتاه با روسری‌های کوچک و قبل تر از آن مصداق بدحجابی تنها بیرون گذاشتن موی سر به شمار می‌رفت.

هر سالی که به جلو می رویم بدحجابی‌ها شکل و شمایل وقیحانه تری به خود می‌گیرند تا جایی که دیگر با سری به مانتوفروشی ها متوجه می شویم که ديگر وزن دكمه ها بر روي مانتوهاي امروزي سنگيني مي كند و دكمه با مانتوهاي امروزي خداحافظي كرده است، مانتو هم دیگر معنای خود را از دست داده است و بیشتر شبیه شنلی شده است که تنها روی شانه ها آویزان می شود و از روبرو چیزی به نام «مانتــو» دیده نمی‌شود.

شلوار زنانه هم جای خود را به پوششی به نام «ساپورت» داده است پوششی که علی رغم ترجمه آن هیچ حفاظتی برای شخص مصرف کننده ندارد و حتی جذاب تر از برهنگی برای افراد است. شال و روسری هم، تنها تکه پارچه ای شده‌اند که وسط سر را می پوشانند و موها و گردن را جذاب‌تر از بی‌حجابی به نمایش می گذارند.

شايد بعضي وقتا با ديدن اين نوع پوشش ها و صحنه ها يادمان مي رود كه در خيابان هاي شهر اردكان (شهر مساجد و زنان عفیفه) در حال قدم زدن هستيم.

به راستی چه به روز زنان و دختران ما آمده است که حیا و عفتشان را به عنوان کالایی بی ارزش در معرض دید ناپاکان قرار می دهند؟ و چه بر سر غيرت مردان ما آمده كه در روزگاري نه چندان دور، زبانزد عام و خاص بود!

اما شايد رنگ باختن  غيرت مردان  هم مد شده، گویی در شهرستاني كه افتخار تقديم 20 سردار و 400 شهيد گلگون كفن به نظام و انقلاب و  اسلام را در كارنامه خود دارد و در شهر غيورمرداني با فرهنگ و تمدن چند هزارساله با مردمی با اصالت و متدین، غيرت هم در حال آب رفتن است.

چرا مسولين فرهنگي شهرستان، جمع آوري ساپورت هايي كه حتي بر تن مانكن هاي مقابل ويرين هاي مغازه هاي شهر نيز رفته را جزء گزينه هاي روي ميز فرهنگ مهاجم غرب نمی دانند و واکنشی نشان نمی دهند؟