به گزارش سرویس اجتماعی شیرازه؛ سال‌ها است که وقتی در خیابان‌های شیراز قدم می‌زنی، وجود یک پدیده تقریبا عمومی شده را می‌توانی به خوبی مشاهده کنی. متکدیانی با رنگ و لعاب‌های متفاوت و انواع نواقص بدنی، در پیاده‌روها نشسته‌اند و به زعم ما دست نیاز به سوی عابران دراز کرده‌اند. این اما نه تنها واقعیت نیست که یک فریب بزرگ هم هست؛ فریبی که حالا با شیوه‌های مکارانه‌تری دل‌ها را به رحم می‌آورد. یک نمونه‌اش که این روزها زیاد هم دیده می‌شود، به نقل از یکی از خبرگزاری‌ها این‌گونه است:

«زن و مرد جوان در سایه دیوار ایستاده اند و نوزادی روی شانه مرد خوابیده. مرد پاکتی حاوی عکس رادیولوژی، نسخه هایی قدیمی و چرک از یک پزشک متخصص اطفال و نوارقلب و مغز به دست دارد و از دور رهگذران را با دقت ارزیابی می کند. به او نزدیک می شوم، مرد با ادبیاتی محترمانه تقاضای خود را عنوان می کند؛ فرزندم سرطان دارد، برای دارو و درمان یک میلیون تومانپول لازم داریم، اینجا هم غریب هستیم، هرچه داشتیم خرج کرده ایم حالا حتی برای یک وعده غذا هم پول نداریم. پاکت حاوی عکس رادیولوژی را نمی خواهد بدهد اما از دستش می گیرم، عکس ها متعلق به فرد بزرگسالی است که نامش زیر یکی از آنها درج شده، عکس هایی از ساق پا و ران، اسم بچه را می پرسم مادر با دستپاچگی اسمی را می گوید که با نام درج شده زیر عکس همخوانی ندارد، مرد متوجه می شود و لحن گفتارش متفاوت شده و خصمانه می شود. اگر نمی خواهی کمک کنی چرا اذیت می کنی، می خواهی ما را دروغگو کنی و راه می افتد و با قدم های تند به سمت دیگری از خیابان می رود.»

این‌ مورد اما یکی از شیک‌ترین و البته زیرکانه‌ترین مدل‌های تکدی‌گری و فریب مردم است. شیوه‌های دیگر، رسما چهره شهر را زشت کرده‌اند. گدایانی که با چهره‌ای ژولیده و کثیف در کنار پیاده‌رو نشسته‌اند در حالی که اگر در کارشان دقیق شوی، در طول یک روز شاید بیشتر از یک مهندس کارکشته درآمد داشته باشند. گدایانی که از نقص جسمی واقعی یا نمایشی خود استفاده می‌کنند تا دل مردم را بسوزانند، عملا زیبایی شهر را تهدید می‌کنند بی‌آ‌ن‌که نیاز واقعی‌ای داشته باشند اگرچه برخی نیازمندانی واقعی نیز در میان آن‌ها دیده می‌شوند.

تکدی‌گری حالا به یکی از معضلات شهری تبدیل شده است. علی‌رغم تلاش‌‌های مسئولین استانی و شهری برای حل این معضل، اما خیابان‌های شهر هم‌چنان جولان‌گاه متکدیان است. عمده این افراد را معتادان تشکیل می‌دهند و این، ضرورت حل مشکل را بیشتر از قبل می‌کند. اما به نظر می‌رسد یک مساله‌ دیگر وجود دارد که این مشکل را از این هم عمیق‌تر می‌کند؛ اگرچه آمار دقیقی وجود ندارد اما مسئولان معتقدند که بیش از 70 درصد متکدیان شیراز غیربومی‌اند و این یعنی فاجعه. شیراز، سومین حرم اهل بیت علیهم السلام حالا به بهشت گدایان در ایران تبدیل شده است. چرا باید این‌گونه باشد؟

به نظر می‌رسد مردم شیراز در کمک به این افراد سودجو و کلاه‌بردار، کمی بیش از اندازه دست‌ودل بازند. این را شهردار شیراز هم گفته است: «شهروندان تنها با کمک نکردن به اینگونه افراد، شهرداری، شورای شهر و سایر دستگاه‌ها را حمایت کنند و باور داشته باشند که هرگونه نگاه عاطفی و کمک به این افراد باعث تداوم حضور آنان در شهر و بسترسازی برای شیوع انواع بیماری‌های روحی، روانی، عاطفی و جسمی خواهد بود.» این نگاه‌های عاطفی در حالی است که مردم می‌توانند با استفاده از صندوق‌های صدقات، مراجعه به افراد موثق و شناسایی انسان‌های نیازمند واقعی که معمولا اهل دست دراز کردن نیستند و شیوه‌های متقن دیگر، کمک‌های خود را به دست افراد نیازمند واقعی برسانند.