سهم یک معلم عشایر از آموزش و پرورش فارس؛ یک چادر و یک پرچم و دیگر هیچ+عکس

شاید بتوان معلم را یکی از سخت ترین مشاغل و معلم عشایری را مشکل ترین معلمی خواند. معلمی که مسیر سخت و طولانی مدرسه را در کوه و جنگل طی می کند، با کوچ عشایر کوچ می کند.

به گزارش سرویس سیاسی شیرازه، شاید بتوان معلم را یکی از سخت ترین مشاغل و معلم عشایری را مشکل ترین معلمی خواند. معلمی که مسیر سخت و طولانی مدرسه را در کوه و جنگل طی می کند، با کوچ عشایر کوچ می کند، گاه به ناچار در چادر کلاس، شب را به صبح می رساند ولی ذره ای از عشقی که به دانش آموزان دارد کم نمی شود.

معلمانی که بدون هیچ گونه چشم داشتی به نقاطی می روند که از هرگونه وسایل ارتباطی و رفاهی محروم است و فقط برای آنها تحصیل دانش آموزان و محروم نماندن آنها از علم مهم است چه بسا که همین دانش آموزان آینده سازان این کشور هستند.

زرنوشت نوشت: در شهرستان زرین دشت هم این چنین معلمانی کم نیستند نمونه بارز آن، دبیر سخت کوش «محمدباقر میرشکاران» است.

دبیری که برای تدریس مسافتی نزدیک به 70 کیلومتر را طی می کند تا به منطقه عشایر نشین «بیخیه ی سیاه» در جنوب شرقی شهر حاجی آباد مدرسه شهید محمد شریعتی برسد. مقصد دو خیمه صحرایی که یکی محل سکونت معلم و دیگری محل تشکیل کلاس درس است.

در این منطقه بیش از 13 خانواده که فاصله آنها نزدیک به 5 تا 7 کیلومتر است زندگی می کنند که از آب، برق، گاز و تلفن محروم هستند. ساکنین اینجا گرچه خود سوادی ندارند اما فرزندانشان را از نعمت تحصل و کسب علم محروم نکرده اند.

میرشکاران که استاد دانشگاه هم می باشد با این همه مشکلات باز هم از علم آموزی به به دانش آموزان دست نمی کشد؛ دانش آموزانی که باید ابتدا به انها فارسی یاد داد چون آنها زبان مادری آنها عربی است و فارسی را خوب بلد نیستد

میرشکاران در گفتگو با خبرنگار ما از مشکلات عدیده اش چنین گفت: چون فاصله خانواده ها از هم دور است دانش آموزان برای آمدن به مدرسه باید مسافتی نزدیک به 3 کیلومتر را طی کنند تا به مدرسه برسند که این مشکلاتی را برای آنان در پی داشته از جمله انان خطر حیوانات درنده است چون باید صبح زود از خواب بیدار شوند و حرکت کنند. علاوه بر این گاهی باید از میان رود خانه های فصلی عبور کنند که این خود یک معضل برای انان است چون با بارش باران و یا ابری شدن هوا دانش آموزان مدرسه را تعطیل می کنند.

وی افزود: میز و نیمکت و گچ و بخاری و فرش زیر پا و نداشتن سرویس بهداشتی و حمام و ... هم که بماند.

واقعیت این است که مدارس عشایری که کل امکانات آن یک تخته چادر، یک عدد تخته سیاه و یک پرچم است؛ در مقایسه با مدارس عادی، به معنی واقعی کلمه محروم است و اگر عشق و ایثار و ازخودگذشتگی معلمان شجاع و دلسوزی چون میرشکاران نبود خبری از باسوادی فرزندان عشایر نمی بود.