شیرازه: در دنیای دیجیتال امروز که هر کسی به فکر یادگاری گذاشتن از خودش است و در هر جا و مکانی به دنبال سلفی گرفتن و عکس انداختن است، دیدن این تصاویر آدم را به فکر فرو می برد که در پیرامون انسان امروزی چه خبر است.

لامرود نوشت: در این روزها همه به فکر تامین شرایط رفاه خانواده خود هستند و انسان های بلند طبعی هم علاوه بر این وظیفه و مسئولیت شان، حواس شان به اطراف خودشان هست تا انسان دیگری که در زیر شرایط سخت و ناسازگاری های روزگار، کمر خم کرده را از مهر و انسان دوستی محروم نکند.

به دنبال کنکاش یا واکاوی علت بوجود آمدن شرایط سخت این انسان ها نیستم، اما همه حواسم به آن دختربچه ای است که در نگاه معصومانه ش، آینده ی تاریک را می توان متصور شد، آینده ای که هیچ نشانی از رسیدن به ساده ترین آرزوهای انسان ها هم در آن وجود ندارد.

حرفم این نیست که چرا چنین شده و این اتفاق ها رقم خورده، می خواهم بگویم حال که این شرایط برای این انسان های دوست داشتنی پیش آمده و بیماری، تصادف، حادثه، معلولیت و هر علت دیگری، نان آوری را از این خانواده ها گرفته و این وضعیت غیر قابل توصیف را به وجود آورده، ما باید قدری وسعت نگاه و دیدمان را افزایش دهیم و محیط پیرامون خودمان را بهتر ببینیم.

کاش قلم و زبان قادر بود حس عکاس این عکس ها را بر روی کاغذ بیاورد، حسی که نمی توان از آن سخن به میان آورد و تنها در جمله ای خلاصه شد«بچه ها باور کردنی نبود، آشپزخانه، پذیرایی، اتاق خواب، طویله، حصار، دیوار، حیاط و همه قسمت های یک خانه در اتاقی چند متری جمع شده بود».

این عکس ها حالم را بهم ریخت و به این فکر کردم که چرا ما آدم های این جامعه دیجیتال و پیشرفته و نرم افزاری، آن قدر درگیر خودمان و دنیای مان شویم که فراموش کنیم انسان هایی این چنین در فاصله کمتر از پنج کیلومتر تا بازار و تجارت نیز دچار گرفتاری و سختی های فراوانی هستند.

امیدوارم با دیدن این تصاویر حال همه ما قدری تنگ تر شود و به این فکر فرو رویم که:

«چو عضوی به درد آورد روزگار     دگر عضوها را نماند قرار».