یادداشت؛
بوسه احرار به خاک وطن
در سالروز ورود آزادگان به میهن اسلامی یادی کنیم از آزادمردانی که در بند اسارت هم آزادگی خود را حفظ کردند.
به گزارش خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه تحلیلی خبری«شیرازه»، امروز ۲۶ مردادماه سالروز بازگشت غرورآفرین و عزتمندانه، ظفرمندانه و شرافتمندانه ده‌ها هزار نفر از رادمردان مرد و با غیرتانی است که نامشان را آزادگان نهاده‌اند.
آنان به‌راستی نجواگران عشق به وطن و ناجیان آزادی از قفس تن و سرودخوانان رهایی از زندان‌های دشمن‌اند. آنان که اسارت را در دوران اسارت، اسیر کرده‌اند و آزادی را در نبود آزادگی‌شان، معنا نمودند، به‌راستی که نمونه و بی‌نظیرند.
آزادگان ایرانی بی‌نظیرترین اسرای زندان‌های تاریک پیدا و پنهان بشری در کل تاریخ بشریت‌اند. صاحبدلانِ بهاری که در زمستانِ اسارت، سرو گونه مقاوم و استوار زنده ماندند و غم و رنجی به دل یا سردی و اندوه به تن راه ندادند. سالروز آزادی قهرمانان جاودانه تاریخ ایرانمان، گرامی باد. آنان که پرندگانی بودند در کنج قفسه‌ای تنگ و تاریک و نمناک که پس از سال‌ها دوران به زنجیر کشیدنشان تمام و اینک چونان سروهای قد به آسمان کشیده، رشید و استوار به عشق وطن دلدادگی و آزادگی می‌کنند و باز به لبخند خوش شهید آن همراهشان دلخوش کرده‌اند.
یاران سفرکرده‌شان که هجرت از دنیای فانی را به پرواز به سمت‌وسوی جنان باقی ترجیح داده‌اند، اما اگر نبود عنایات الهی و خون‌های پاک شهیدان و مقاومت و ایستادگی خودشان مگر می‌شود باور کرد که آزادی از سلول‌های مرگ بعثی‌ها، پایان‌بخش زندگی آزادگانمان باشد؟!
ارزش شادی آزادی اسرای ایرانی کمتر از شورِ رهایی خرمشهر و بستان یا فتح بخش‌هایی از خاک پاک ایران نبود.
عده‌ای از رزمندگان، هنوز با وجود پایان جنگ در آن‌سوی مرزها در حال مبارزه بودند و سلاحشان در میدانِ اسارت، صبر بود و مقاومت و عزت‌نفس. سلاحشان، روح بود و در همه آن ساله‌ای سراسر وحشت و کابوس، امید بود و امید بود و امید! جنگ نابرابر، جنگ ۸ساله تحمیلی عراق علیه ایران، جنگ توپ و تانک و موشک دشمن، تمام شده بود، شکنجه‌گران، از شدت خشم، حاضر به آزادسازی اسرای ما که نجواگران آزادی بودند نمی‌شدند.
آه از درد و رنج آن سیلی‌ها و لگدزدن‌ها، دشنام‌دادن‌ها و توهین‌کردن‌ها، فحاشی‌ها و زخم‌ها از شکنجه‌ها و کبودی بدن از شلاق‌ها در عراق و آه از یاد آن سیم‌خاردارها و دیوارها، بندها و انفرادی‌ها، یاد خانمان و دوری از همسر و فرزندها، چه بر آنها سخت گذشت! ۲۶ مرداد سال ۱۳۶۹، آغاز بازگشتِ چهل هزار اسیر در بند رژیم بعث به ایران است، هر چند که در طول هشت سال جنگ تحمیلی، ۴۵ هزار مبارز، به اسارت ارتش متجاوز عراق درآمده بودند، ولی شماری از آنان، هنوز مفقودالاثر بودند و شماری زیر شکنجه‌های جلادان رژیم بعث عراق به شهادت رسیده بودند.
فرزندان برومند ایران اسلامی، دو هفته پس از اشغال نظامی کویت به دست رژیم ستم‌پیشه عراق به کشور بازگشتند و دو روز پس از آن، صدام مفاد قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر را پذیرفت و قول داد اسیران دربند ایرانی را آزاد کند.
این خبر چنان شادی و شوروشوق و شعف را در تمام خاک ایران عزیز برانگیخت که در آستانه ورود آزادگان عزیز، خیابانی در شهرهایمان نبود که چراغانی نشوند. آزادگان میهن عزیزمان، پیش از آزادی، به کارهای بزرگی دست‌زده بودند که یا حافظ کل قران و نهج‌البلاغه بودند و یا به‌گونه‌ای که معمول بود هر آزاده بر دو یا سه زبان خارجی تسلط داشت. همه این فراگیری و آموزش‌ها توسط آزادگان در زندان‌های عراق در عین محرومیت‌ها و محدودیت‌ها صورت می‌گرفت.
پس از آزادی نیز بسیاری از آزادگان به ادامه تحصیل پرداختند و با همان صبر و استعداد والای زمان اسارت، در راه پیشرفت و کامیابی میهن عزیزمان گام‌ها برداشتند. امروز آزادگان در بسیاری از مشاغل مهم و کلیدی مملکت و امور اداری و پزشکی، فنی و مهندسی و بسیاری از مراکز علمی، دانشگاهی و حوزوی، صنعت و اقتصاد، هنر و فرهنگ و....حضوری فعال و اثرگذار دارند.
وجود نازنینشان به‌سلامت و روز ورودشان به میهن اسلامی و ایران زیبا به مبارکی باد. روح و روان آزادگان درگذشته و از دار دنیا رفته یا شهید شده و به حق پیوسته شاد و یاد و نامشان در گستره زمین‌وزمان زنده و جاودانه باد.
نویسنده: سید محیالدین حسینی؛ فعال رسانه
انتهای پیام/224224
نظرات بینندگان
