علی‌رغم تلاش گسترده دشمن برای به صحنه کشاندن اقوام و اقشار مختلف و بهره‌برداری از آنها در راستای سیاست‌های مغرضانه و تجزیه‌طلبانه خود، اما ملت شریف ایران بار دیگر همچون گذشته سره را از ناسره تشخیص داده و متوجه شدند که آنچه شکل‌گرفته اغتشاش است و با بصیرت خود راهشان را از اغتشاشگران جدا کرده و با حضور گسترده خود در راهپیمایی‌‌های «امت محمد رسول‌الله» و «بانوان فاطمی» هم نشان دادند که پای‌کار ایران اسلامی ایستاده‌اند و کشورشان را دوست دارند.

در انقلاب ۵۷ ما شاهد به بار نشستن تلاش‌های چند سالهٔ مردمی خداجو و خداباور در طول سال‌ها مبارزه با نظام دیکتاتور و ستم‌شاهی هستیم اما اغتشاشگران در یک حرکت احساسی و غیرمنطقی ناشی از جو زدگی به‌ دور از ارزش‌های انسانی و الهی به قیام علیه حاکمیت و ملت به پا خواستند و در این راه حتی به هم‌مسلکان و همفکران خود نیز رحم نکرده و آنها را کشته و خونش را به گردن نظام می‌اندازند.

اما بازگویی این نکته ضروری است که مردم در سالی که انقلاب شد، علاوه بر حرکت علیه رژیم ستم‌شاهی و استقلال‌طلبی، انزجار خود را از دخالت‌های غرب و شرق در امور داخلی اعلام نموده و اجازه دخالت به بیگانه ندادند اما در اغتشاشات اخیر به‌ وضوح دیدیم که اغتشاشگران از بیگانگان و ایرانیانی که در خارج نشسته، خط گرفته‌ و به فکر ساقط کردن نظام هستند.

از سوی دیگر هدایت قیام مقدس انقلاب اسلامی را رهبری الهی بر عهده داشته که منیت در وجودش راه نداشت و همه توفیقات خود و انقلاب اسلامی را از الطاف خداوند متعال دانسته و این رهبر ساده‌زیست و مردمی اصلاً با عده‌ای لاابالی که بر سر رهبری اغتشاشات هم با یکدیگر توافق نداشته و هر یک به فکر جیب و منافع خویش و هدفشان دنیوی و ضدارزش است قابل مقایسه نیست.

لازم به ذکر است که سردمداران اغتشاشات تکلیفشان با خودشان هم مشخص نیست و از یک سو شعار زن، زندگی، آزادی سر می‌دهند و از سوی دیگر نه به زن محجبه‌ای که در حال گذر از خیابان است رحم می‌کنند و نه با زنان همراه و همفکر خود! وقتی به شعار زندگی‌شان هم نگاه می‌کنیم می‌بینیم عموماً افرادی هستند که در تشکیل و پایداری نهاد مقدس خانواده دچار شکست و تزلزل شده و وضعیت خوبی ندارند و شعار آزادی‌شان هم در حد حرف است و تاب تحمل مخالفین خود را نداشته و هم‌مسلکان خود را به کشتار مأموران امنیت و اقشار مختلف مردم در وسط میدان دستور داده و به‌ راحتی می‌کشند و تخریب می‌کنند و به دنبال غارتگری هستند.

به لحاظ عده هم این دو رویداد را نمی‌توان با هم سنجید چرا که طلوع فجر انقلاب اسلامی فراگیر بود اما در این رویداد اخیر تنها شاهد حضور تعداد بسیار اندکی از اغتشاشگران به‌ صورت پراکنده در بعضی نقاط شهر هستیم و اگر افرادی که صرفاً نسبت به بخشی از سیاست‌های دولت معترض هستند و فریب‌خورده‌اند را از این جمعیت کم کنیم تعداد قابل توجهی نمی‌ماند.

درحالی‌که در پیروزی انقلاب اسلامی ایران، حفظ وحدت و انسجام ملی یکی از اهداف اصلی انقلاب بود اما اغتشاشگران در این مدت نشان دادند هدف اصلی‌شان سرنگونی نظام و تجزیه‌طلبی ایران است و برای اختلاف‌افکنی بین اقوام و اقشار مختلف مردم نیز از هر حربه‌ای استفاده می‌کنند.

در پایان باز ذکر این نکته را لازم و ضروری دانسته که اصولاً قیاس انقلاب اسلمی سال 57 با حرکت بی‌هویت، بی‌هدف و بی‌مبنای اغتشاشگران صحیح نبوده و اگر قیاسی هم در این نوشته صورت گرفت در مقام پاسخ به این شبهه بود و الا این کجا و آن کجا و به قول یکی از اساتید پیشکسوت دانشگاه شیراز  که میگفت مقایسه انقلاب امام خمینی  به انقلاب براندازان قیاسی بیهوده است چون انقلاب داریم تا انقلاب.

انتهای پیام/ر