در اینکه اظهارات حسن روحانی صحیح بوده است شکی نیست؛ زیرا اساساً اقتصاددان‌ها «دولت بزرگ را بدترین خادم ملت می‌نامند» چراکه هزینه‌های روزمره و جاری دولت بزرگ و حجیم بر گرده ملت فشار می‌آورد و همانطور که می‌دانیم هزینه‌های مصرفی سود چندانی نیز برای اقتصاد ندارد.

اما جای تأسف است، با نگاهی به دخل و خرج دولت یا اوضاع مالی دولت یازدهم به این مهم رسیدیم که دولت حسن روحانی تنها هزینه‌های جاری دولت را کاهش نداده است بلکه بسیار پرخرج‌تر از دولت قبل رفتار کرده است.

در دولت یازدهم که تحریم‌ها و افت بهای نفت بیش از پیش درآمدهای ارزی کشور کاهش یافت، دولت راضی به صرفه‌جویی در هزینه‌های جاری خود نشد و ترجیح داد گرانقیمت‌ترین دولت نام بگیرد و در رکود اقتصادی به جای اینکه منابع خود را به بخش عمرانی اختصاص دهد، صرف هزینه‌های جاری و مصرفی کند.

پیش از این مسعود میرکاظمی عضو کمیسیون انرژی مجلس گفته بود: متاسفانه بررسی آمار بودجه های جاری در سه سال دولت آقای روحانی، نشان می دهد که رقم آن نزدیک به هشت سال فعالیت دولت‌های نهم و دهم است.

وی با انتقاد از روش‌های تامین مالی در دولت گفت: متاسفانه دولت از طریق افزایش پایه پولی و نقدینگی که آن هم حاصل بدهی بانکها به بانک مرکزی است، تامین مالی مورد نیاز خود را انجام می دهد. همچنین یکی دیگر از راه‌های تامین مالی دولت افزایش خالص بدهی خارجی بانک مرکزی است. در این روش بانک مرکزی معادل ریالی پولهای بلوکه شده را به خزانه می ریزد.

وی با انتقاد از رشد نقدینگی در دوران فعالیت دولت روحانی عنوان کرد: نکته قابل توجه این است که رشد نقدینگی در دو سال نخست شروع کار دولت یازدهم ۴۰۰ هزار میلیارد تومان شد.

عضو کمیسیون انرژی خاطرنشان کرد: فارغ از مسئله افزایش نقدینگی باید پرسید که پولی که به این ترتیب وارد خزانه شده چگونه خرج شده است که رشد هزینه‌های جاری نشان می‌دهد خرج امور جاری شده است.