به گزارش شیرازه،  وقتی پتروشیمی باآن‌همه عظمت، نام و آوازه‌اش مانند درآمد و سرمایه‌اش به نام شیراز است و اکثر مطلق کارمندان و کارگران آن‌هم شیرازی می‌باشند جای چه توقع و انتظاری است که کامیون داران و رانندگان حمل‌ونقل مرودشتی از بدیهی‌ترین حقوق خود که همان پرزحمت‌ترین و پرخطرترین کار یعنی جابجایی تولیدات به اقصی نقاط کشور پهناورمان می‌باشد بهره‌مند شوند؟!

چطور می‌شود که مسؤولین ذی‌ربط حمل‌ونقل بندرها و کارخانه‌ها و مجتمع‌های صنعتی و تولیدی در جنوب، شمال، شرق و غرب کشور هم ازلحاظ نیروی انسانی و هم ازلحاظ حمل‌ونقل بومی‌های ساکن مناطق خود را در اولویت قرار می‌دهند ولی در یکجایی به نام شهرستان مرودشت مسؤولین ذی‌ربط حمل‌ونقل هیچ اولویتی برای این قشر زحمت‌کش که جان خود را کف دست گذاشته‌اند و به جاده‌ها می‌برند تا لقمه نانی برای خانواده خود بیابند قائل نمی‌شوند؟!

اگر از واقعیت فرار نکنیم مشاهده می‌کنیم شهرستان مرودشت در حال حاضر سه درد بزرگ را به دوش می‌کشد که تا این سه درد درمان نشود نه‌تنها کامیون داران و رانندگان بلکه کشاورزان، تحصیل‌کردگان، کارمندان، کارگران و همه و همه دچار مشکلات خاص خود هستند: یکی خشک‌سالی دوم باندبازی و سوم عدم مدیریت کارآمد؛ اگر این 3 مشکل که به تعبیر بنده غده سرطانی اقتصاد شهرستان می‌باشد حل نگردد اقتصاد شهرستان از این انزوا و رکود بیرون نمی‌آید و این شهر نیز از مظلومیت به درنمی‌آید.

در پایان مقاله به‌عنوان منتخب اول دهستان مجد آباد در شورای اسلامی مرکز دهستان مجد آباد سؤالی از مسؤولین و یا به عبارتی بهتر مدیرعامل و هیئت‌مدیره پتروشیمی دارم که آیا تاکنون غیر از آلاینده‌ها و مضراتی که پتروشیمی شیراز برای شهر مرودشت (مخصوصاً جنوب غربی شهر) و روستاهای مجدآباد، مراگلو، اوزون دره، گلدشت، کوهسبز، جعفرآباد، عمادآباد داشته چه منفعت و یا اولویتی برای ساکنان این محدوده‌ها قائل شده‌اید؟

یادآوری می‌کنیم بنده به‌هیچ‌وجه باکار تولید و سرمایه‌گذاری و اشتغال و صنعت مخالف نیستم و فقط حرف حقیر این است که چرا مسؤولین پتروشیمی که از آب شرب سد درودزن برای کار تولید مجتمع  استفاده می‌کنند و یا خطرهای زیست‌محیطی را برای اهالی ساکنان مناطق مذکور به‌جای می‌گذارند تاکنون هیچ خدمات یا اولویت‌هایی را برای اهالی این مناطق انجام نداده‌اند.؟!

منبع:  مرودشت نا

نویسنده: جواد صادقی