به گزارش سرویس سیاسی شیرازه؛ ریزبینی، هوش سیاسی و قدرت گفتمان‌سازی رهبر معظم انقلاب اسلامی، امری است که دوست و دشمن فارغ از ستایش‌ها و خصومت‌ها، به آن معترف‌اند. این بار اما یکی از رسانه‌های بیگانه که سابقه‌ای مشخص در ضدیت با ایران اسلامی دارد، به سراغ یک ویژگی برجسته رهبر انقلاب رفته است؛ «زبان اشاره». نویسنده بی‌بی‌سی فارسی معتقد است که عملکرد رهبر انقلاب طی ماه‌های گذشته با بهره‌گیری از نشانه‌ها و تصاویری همراه بوده است که در مجموع، یک معنای مشخص را به مخاطب منتقل می‌کند، نشانه‌هایی چون؛ RQ-170 و تصاویر مناطق جنگی. اگرچه مقاله او با غرض و نیت سوء مشخصی نوشته شده است و در برخی موارد از جمله «لغو سخنرانی سید حسن خمینی در بروجرد به دلیل مخالفت لباس شخصی‌ها»، ادعاهایی که تکذیب شده‌‌اند را دوباره مطرح می‌کند، اما خواندن آن می‌تواند در شناخت ما از تلقی دشمن نسبت به رهبر انقلاب اسلامی مفید باشد.

تصاویر آیت الله خامنه ای در کنار (ماکت) هواپیمای بدون سرنشین شبیه سازی شده آمریکایی RQ-۱۷۰ همان طور که پیش‌بینی می شد، امروز در سطح نشریات غربی بازتاب گسترده ای داشت. آیت الله خامنه ای دیروز در جریان بازدید از کارخانه تولیدات هوا-فضای سپاه پاسداران، توقف برنامه موشکی ایران را توقعی "ابلهانه" دانست و بیان این اظهارات در کنار نمونه هواپیما آمریکایی، ظاهرا تصادفی نبود.

پیام و رفتار دیروز آقای خامنه ای، نمونه ای از استفاده آشنای رهبر جمهوری اسلامی از نهادهای تصویری یا به اصطلاح، "زبان اشاره" است. به نظر می رسد که شخص اول حکومت ایران، از ابتدای سال جاری در موارد گوناگون از این اشاره برای بیان مواضع خود درموضوعات مختلف استفاده کرده است.

وی در دوران تعطیلات نوروزی، بعد از وقفه ای چهار ساله به مناطق عملیاتی جنگ ایران و عراق در خوزستان سفر کرد و با حضور در سنگرهای شبیه سازی شده دوران جنگ، از توانایی حکومت در "خرد کردن دهان دشمنان" سخن گفت.

رهبر جمهوری اسلامی در اردیبهشت ماه امسال نیز در اقدامی کم سابقه تر، بر خلاف سنت معمول سالانه در نمایشگاه کتاب تهران حاضرنشد. آخرین باری که آقای خامنه ای از نمایشگاه کتاب بازدید نکرد پنج سال پیش و زمانی بود که برگزاری این نمایشگاه، با سفر استانی حساس او به استان کردستان در آستانه انتخابات ۱۳۸۸ مصادف شده بود.

هم حضور نوروزی رهبر جمهوری اسلامی در مناطق عملیاتی و هم غیبت او در نمایشگاه کتاب، از سوی نزدیکان و طرفداران او "پیام"هایی معنی دار درمورد وضعیت کشور معرفی شده اند.

زبان اشاره آیت الله خامنه ای از ابتدای سال جاری، در موارد تعیین کننده دیگری نیز خبرساز شده است.

تنها چند روز بعد از سفر نوروزی او به خوزستان، تصویر منتشر شده از دومین شب عزاداری "فاطمیه" در حضور آقای خامنه ای، وی و محمود احمدی نژاد را نشسته در کنار یکدیگر نشان می داد. این تصویر -که مشابه آن چند ماه قبل پیش از آن نیز در مراسم "شام غریبان" گرفته شده بود- زمانی منتشر شد که بسیاری از ناظران تصور می کردن آقای احمدی نژاد به طور کلی از حلقه "خودی" های جمهوری اسلامی اخراج شده است.

رد پای زبان اشاره رهبر، حتی در برخی تحولات به ظاهر غیرمرتبط، چون لغو مراسم سخنرانی حسن خمینی نواده بنیانگذار جمهوری اسلامی در بروجرد در هفته گذشته نیز، قابل تشخیص است. این مراسم، در شرایطی بر اثر مخالفت معترضان لباس شخصی لغو شد که "سنت" بر هم خوردن سخنرانی حسن خمینی توسط "لباس شخصی ها"، برای اولین بار در حضور شخص آیت الله خامنه ای پایه گذاری شده بود: در ۱۴ خرداد ۱۳۸۹ بود که در هنگام سخنرانی وی در مراسم بزرگداشت آیت الله خمینی، عده ای با شعارهای حمایت از رهبری سخنرانی او را قطع کردند و نه آقای خامنه ای و نه هیچ یک از اعضای دفتر او، کوچکترین "اشاره ای" برای توقف این اقدام بی سابقه انجام ندادند.

مجموعه شواهدی این نوع، از قاعده ای مشخص در ارتباط با رفتار سیاسی رهبر جمهوری اسلامی حکایت دارند: مکان هایی که آیت الله خامنه ای در آنها حضور می یابد یا نمی یابد، ترتیب قرار گرفتن افراد در کنار وی، اتفاقاتی که در حضورش به وقوع می پیوندند، طرز پوشش رهبر و بسیاری دیگر از واکنش های غیرکلامی او، بیش از هرچیز سناریوهایی هستند که با هدف انتقال پیامی مشخص به مخاطبانی مشخص طراحی می شوند.

هنگامی که در ابتدای اردیبهشت ۱۳۷۹، رهبر چفیه ای را در حین سخنرانی معروف خود علیه مطبوعات "پایگاه دشمن" بر دوش انداخت -و مرتبا این کار را تکرار کرد- به دنبال انتقال پیامی سیاسی مهمی بود. پیامی که در آن زمان، اهمیتش نه برای مطبوعاتی که در آستانه توقیف سراسری قرار داشتند و نه برای اصلاح طلبانی که دیگر هرگز از آقای خامنه ای روی خوش ندیدند، واضح نبود.

دست کم گرفتن زبان اشاره آیت الله خامنه ای در تحلیل وقایع ایران، در آینده نیز ممکن است برای ناظران و بازیگران عرصه سیاست کشور، تبعات غیرمنتظره ای به همراه داشته باشد.